Δευτέρα 1 Ιουνίου 2020

Γκαμπριέλα Μιστράλ, «Η προσευχή της δασκάλας»

Θεέ μου..

Εσύ που δίδαξες, συγχώρα με που διδάσκω•
που φέρω την ιδιότητα του δασκάλου,
που Εσύ έφερες όταν ήσουν στη γη.

Δώσε μου μοναδική αγάπη για το σχολειό μου•
τόση που, όσες κι αν είναι οι δυσκολίες, να μην μπορούν
να κλέψουν την τρυφεράδα  απ’ τις στιγμές που ζω.

Δάσκαλε, κάνε ακατάπαυστο τον ενθουσιασμό μου
και περαστική την απογοήτευση.
Βγάλε από μέσα μου αυτόν τον ανομολόγητο πόθο
για ικανοποίηση που εξακολουθεί να με ταράζει,
το γελοίο απομεινάρι της δυσφορίας
που νιώθω όταν με πληγώνουν.
Να μην πονάει η αδιαφορία και να μην θλίβομαι
για τη λήθη αυτών που μας δίδαξαν.

Κάνε με να είμαι πιο μάνα από τις μάνες,
για να μπορέσω ν’ αγαπήσω
και να υπερασπίσω όπως αυτές,τα παιδιά που δεν είναι σάρκα της σάρκας μου.
Βοήθησέ με να πετύχω για καθένα
απ’ τα παιδιά μου τον στίχο μου τέλειο
και να σου αφήσω αυτή την άφωνη,
την πιο δυνατή μου μελωδία,
για όταν τα χείλη μου δεν θα τραγουδούν πια.
Δείξε μου τη δύναμη του Ευαγγελίου σου έγκαιρα,
ώστε να μην εγκαταλείψω τη μάχη της κάθε μέρας
και της κάθε ώρας για το σκοπό μου.

Δώσε στο δημοκρατικό σχολειό μου
τη λάμψη που σκορπίζεται
όταν τα ξυπόλυτα παιδιά μου τρέχουν.

Κάνε με δυνατή,
ακόμα και στη γυναικεία αδυναμία μου
και στη γυναικεία φτώχεια μου•
κάνε με αδιαπέραστη σε ό,τι μπορεί
να μην είναι αγνό,
σε κάθε πίεση που δεν συντονίζεται
με τη θερμή θέλησή σου για τη ζωή μου.(….)

Δώσε μου απλότητα και βάθος·
λύτρωσέ με απ’ το να είμαι
περίπλοκη ή κοινότυπη στο καθημερινό μου μάθημα.

Δώσε μου δύναμη να υψώσω τα μάτια
πάνω από το στήθος μου με τις πληγές,
μπαίνοντας κάθε πρωί στο σχολειό μου.
Να μη φέρνω στην έδρα μου τις υλικές μου ανησυχίες,
τις καθημερινές μικροαστικές θλίψεις μου.

Ελάφρυνε το χέρι μου στην τιμωρία
κι απάλυνέ το, ακόμα πιο πολύ στο χάδι.
Να μαλώνω με πόνο,
να ξέρω ότι έχω διορθώσει αγαπώντας!

Κάνε να γεμίσει με πνεύμα
το χτισμένο με τούβλα σχολειό μου.
Να τυλιχτεί με τη λάμψη του ενθουσιασμού μου
η φτωχή του αυλή, η γυμνή του αίθουσα.
Η καρδιά μου να είναι η κολώνα του
και η αγνή μου θέληση πιο δυνατή
από τις κολώνες και το χρυσάφι
των πλούσιων σχολείων.

Γκαμπριέλα Μιστράλ, «Η προσευχή της δασκάλας»

3 σχόλια:

ΣΟΦΙΑ ΒΛΑΧΟΥ είπε...

Καί ό Πλάτωνας αναζητούσε νά φτιάξει τήν ιδανική πολιτεία... ενώ ή προσευχή μιάς δασκάλας , μέ τήν βοήθεια τού Θεού θά μεγαλώσει τούς ιδανικούς πολίτες...

Ανώνυμος είπε...

Ευλογημενοι οσοι ειχαν στην ζωη τους τετοιους/ τετοιες δασκαλους! Τους/ μας καθορισαν σε μεγαλο βαθμο κι ας μην το εμαθαν ποτε...Η ευγνωμοσυνη μας απεραντη και η προσευχη μας γι αυτους σε καθε θ.λειτουργια.Κι οσοι/ οσες συνεχιζουμε το μεγαλο λειτουργημα, ενα ευχομαστε: μακρια απο μας η απογοητευση για την " δυσκολη εποχη" και τα " δυστροπα παιδια". Ευχεστε!!

Ανώνυμος είπε...

Δασκάλα τότε: σεμνότητα, σοβαρότητα, αξιοπρέπεια, σωφροσύνη, κόσμια και θηλυπρεπής ενδυμασία.
Δασκάλα σήμερα: [συμπληρώστε πολιτικά ορθές λέξεις]
Τότε «καταπιεζόταν» η γυναίκα. Σήμερα δεν «καταπιέζεται».

Είναι δέον και ωφέλιμο τα μικρά κορίτσια να καθοδηγούνται απο γυναίκες παιδαγωγούς-μέντορες. Όχι όμως και τα αγόρια.
Τα αγόρια χρειάζονται απαραιτήτως και αντιστοίχως άντρες μέντορες από τα 6-7, ώστε να αναπτυχθεί φυσιολογικά η ανδροπρεπής προσωπικότητά τους.
Αυτό το γνώριζαν όλοι οι περασμένοι πολιτισμοί και λαοί, προ και μετα-χριστιανικοί, γι΄αυτό και τα αγόρια μαθήτευαν είτε με τους πατεράδες τους, είτε με στρατιωτικούς, τεχνίτες, λογίους μέντορες μέχρι να ανδρωθούν.
Το να παιδαγωγείται-καθοδηγείται ένα αγόρι από τη γέννησή του εώς τα 17 από γυναίκες, μόνο αναπτυξιακές διαταραχές, ψυχική σύγχυση, λανθάνουσα θηλυπρέπεια και συναισθηματικές αδυναμίες προξενεί, των οποίων τα αποτελέσματα τα βλέπουμε στις ημέρες μας·δεν χρειάζεται να επεκταθώ περαιτέρω.

«σίδηρος σίδηρον ὀξύνει, ἀνὴρ δὲ παροξύνει πρόσωπον ἑταίρου»
(ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ ΣΟΛΟΜΩΝΤΟΣ 27,17)