Τι θα απογίνουμε εμείς χωρίς διάκριση;

Διαβάζοντας στο ιστολόγιό σας το θέμα για την ποινή που επεβλήθη από τον Οικουμενικό Πατριάρχη στον Ιερομόναχο Δαμασκηνό  (http://trelogiannis.blogspot.com/2020/06/blog-post_556.html), αλλά και την επιστολή του Γέροντα Δαμασκηνού «ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΣΚΑΝΔΑΛΙΣΘΕΝΤΑΣ» (filadelfou.gr) εντάθηκε η αγωνία και οι ανησυχίες μου για τα όσα συμβαίνουν στην Εκκλησία εδώ και αρκετό καιρό. Και για να γίνω πιο ειλικρινής, εντάθηκε η αγωνία μου για την όποια προσπάθεια της δικής μου σωτηρίας. Εγωιστικό μεν, αλλά πταίσμα μπροστά στα όσα συμβαίνουν στο χώρο της εκκλησιαστικής ηγεσίας.

Καθώς τα όσα καταλογίζει ο Ιερομόναχος Δαμασκηνός μου φάνηκαν υπερβολικά, ερεύνησα τα γεγονότα. 

Δυστυχώς, τα όσα καταγγέλλει είναι πέρα για πέρα αληθή.  

Τον Ιανουάριο του 2020, ο Αυστραλός γερουσιαστής των Φιλελευθέρων, Andrew Bragg, έλαβε την υψηλότερη τιμητική διάκριση που μπορεί να απονεμηθεί από την Ελληνική Ορθόδοξη Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας. Ήταν η πρώτη φορά που μια τόσο υψηλή διάκριση απονεμήθηκε σε έναν μη Έλληνα και μη Ορθόδοξο.
 Την βράβευση τέλεσε ο αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας Μακάριος (tinyurl ).

Στη βράβευση αυτή στάθηκε επικριτικά ο Αγιορείτης ιερομόναχος Δαμασκηνός και κατέγραψε τις πλήρως δικαιολογημένες ενστάσεις του καθώς ο βραβευθείς υπό του Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας, ο Andrew Bragg, υπήρξε από το 2017 ηγέτης της καμπάνιας υπέρ του γάμου μεταξύ ομοφυλόφιλων στην Αυστραλία (https://tinyurl.com/y8ph6h4j ).

Πραγματικά φρικτό! 
Φρικτότερο όλων, όμως, ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης τιμώρησε τον Ιερομόναχο Δαμασκηνό με την «ποινῆ ἑξαμήνου ἀργίας ἀπό πάσης ἱεροπραξίας» και μάλιστα με το εξής σκεπτικό «διά τήν ὅλως ἀντικανονικήν καί σκανδαλώδη δρᾶσιν αὐτοῦ εἰς βάρος τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Αὐστραλίας καί τοῦ Ποιμενάρχου αὐτῆς, ἀντί τῆς ἥν ὅφείλει νά καλλιεργῇ προσευχῆς καί τοῦ κομβοσχοινίου του».

Κατά την άποψη, δηλαδή, του Οικουμενικού Πατριάρχη, ο Ιερομόναχος Δαμασκηνός και πιθανώς όλοι οι μοναχοί, ιερομόναχοι, ιερείς, επίσκοποι και λαός θα έπρεπε να προσευχόμαστε και να κάνουμε κομβοσχοίνια για να έχει ο Θεός γερό εκείνον που βράβευσε τον ηγέτη του αγώνα υπέρ των ομοφυλόφιλων.

Γράφει στην ψύχραιμη, αγαπητική και πλήρους επιχειρημάτων επιστολή του ο Ιερομόναχος Δαμασκηνός: «Ἐγὼ προσωπικῶς ὑπενθυμίζω καὶ πάλιν εἰς τὸν Σεπτόν μου Πατριάρχην κ. Βαρθολομαῖον, ὅτι θὰ ἐξακολουθήσω νὰ τὸν σέβωμαι καὶ νὰ τὸν τιμῶ. Θὰ ἐξακολουθήσω ὅμως καὶ νὰ διαφωνῶ, ὅταν ἡ συνείδησίς μου τὸ ἐπιτάττει, διότι πρῶτα σέβομαι τὸν Χριστὸν καὶ μετὰ τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον».
 

Και εάν ο σεβαστός Γέροντας Δαμασκηνός μέσα από την πορεία, την προσφορά του, την προσευχή και τους αγώνες του κατέκτησε το προνόμιο της διάκρισης, ώστε να διακρίνει τα του Χριστού από τα του Οικουμενικού Πατριάρχη, τι θα απογίνουμε εμείς οι απλοί πιστοί, οι αβασάνιστοι και αγνοούντες; 
Πώς θα αναγνωρίσουμε και ακολουθήσουμε το θέλημα του Θεού;
 Πως θα αναγνωρίσουμε την αλλοίωση του θελήματός Του και θα το αποφύγουμε; 
Πως θα αντισταθούμε στο «να είναι ευλογημένο» κάτι που μόνο ευλογημένο δεν θα είναι;

Η απάντηση σε καιρούς καθαρούς θα ήταν «ό,τι σας πει ο πνευματικός σας».
 Μα, ο πνευματικός είναι ιερέας που κάνει υπακοή στον Επίσκοπό του, που κάνει υπακοή στην Εκκλησία της Ελλάδος, που με τη σειρά της κάνει υπακοή στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Με αυτή τη σειρά, λοιπόν, είναι προφανές πως για το συγκεκριμένο ζήτημα, η συμβουλή του πνευματικού θα είναι να κάμω προσευχή και κομβοσχοίνια υπέρ του Αρχιεπισκόπου που βράβευσε τον θιασώτη της κυριαρχίας των ομοφυλόφιλων.

Έλα Χριστέ και Παναγιά! 
Πως θα το κάμω αυτό; 

Κι από την άλλη, πώς θα το αρνηθώ; 
Να κάνω υπακοή σε τι και σε τι να μην κάμω; 
Ανυπακοή στον πνευματικό μου και επιτίμιο επειδή αρνήθηκα τη βλασφημία; 
Και πώς μόνος μου θα ερμηνεύω κάθε φορά το θέλημα του Θεού ως νερό που κυλάει πεντακάθαρο και όχι μολυσμένο από ερμηνείες κατά βούληση, ηθικές προσαρμογές στη σύγχρονη εποχή και αλλόκοτους νεωτερισμούς; 
Πως θα αντιληφθώ τα όρια του «κατ’ οικονομίαν», αυτού του γεμάτου από Αγάπη και κατανόηση δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο;

Φυσικά, η αγωνία μου δεν έχει αποκλειστική αφετηρία τη βράβευση του Andrew Bragg και την ποινή του Γέροντα Δαμασκηνού.

Επιτρέψτε μου ένα ακόμη σύγχρονο παράδειγμα που μας οδηγεί σε πνευματική ορφάνια. Από τις 23 Ιουνίου έως τις 25 Ιουνίου 2020, συνεδρίασε η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου στη Γενεύη. Σύμφωνα με το ανακοινωθέν της Συνόδου, για το θέμα της Θείας Ευχαριστίας αποφασίστηκαν τα εξής:  

«α) Το Μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας είναι αδιαπραγμάτευτον, διότι πιστεύομεν ότι δι΄ αυτού μεταδίδεται εις τους πιστούς αυτό τούτο το Σώμα και το Αίμα του Σωτήρος Χριστού «εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον» και είναι αδύνατον διά του Μυστηρίου τούτου των Μυστηρίων να μεταδοθή εις τους μεταλαμβάνοντας οποιαδήποτε νόσος. Δι’ αυτό και η Εκκλησία παραμένει σταθερά και αμετακίνητος εις την διδασκαλίαν αυτής ως προς την ουσίαν του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας.

β) Ως προς τον τρόπον μεταδόσεως των αχράντων Μυστηρίων εις τους πιστούς, η Εκκλησία, σεβομένη την Ιεράν Παράδοσιν, την συνυφασμένην αρρήκτως με την καθ’ ημέραν εκκλησιαστικήν πρακτικήν και κενωτικήν εμπειρίαν, διακρατεί τα από αιώνων και μέχρι σήμερον ισχύοντα, ως φύλαξ και φρουρός ανύστακτος των παραδοθέντων υπό των Αγίων Πατέρων, και ουδεμίαν ανάγκην ευρίσκει δι’ αλλαγήν του τρόπου τούτου και μάλιστα υπό την πίεσιν εξωγενών παραγόντων.

Συγχρόνως, η Μήτηρ Εκκλησία, μεριμνώσα διά τας ιδιαιτέρας ανάγκας των τέκνων αυτής εν τη Διασπορά, προτρέπει τους εν αυτή διακονούντας Ποιμενάρχας όπως, εν τη ποιμαντική αυτών ευαισθησία, ευθύνη και συνέσει, οικονομούν προσωρινώς τα ανακύψαντα εκ των τοπικών νόμων της Πολιτείας προβλήματα, πάντοτε εν συντονισμώ με το εν Φαναρίω Ιερόν Κέντρον, διά την μείζονα πνευματικήν ωφέλειαν του χριστωνύμου λαού».

Ελπίζω στη συγχώρεσή σας αν βρείτε ασεβή τη σύγκριση, όμως ούτε ο Πόντιος Πιλάτος δεν θα μπορούσε να βγάλει ασφαλέστερη ανακοίνωση για τον εαυτό του και μόνο.

Πως είναι δυνατόν «Το Μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας να είναι αδιαπραγμάτευτον» και ταυτόχρονα να δίδεται ευλογία σε ποιμενάρχες της διασποράς να το διαπραγματεύονται και να χρησιμοποιούν κουταλάκια μίας χρήσεως;

Και επανέρχομαι στο «κατ’ οικονομίαν». 
Ποια τα όριά της, επιτέλους; 
Είναι ανεξάντλητα; 
Υπάρχει χώρος για υποκειμενικότητα στον «σεβασμό προς την Ιερά Παράδοση» και στη διδασκαλία σχετικά «με το Σώμα και το Αίμα του Σωτήρος Χριστού»;

Κατόπιν τούτων, καμία έκπληξη δεν προξένησε η πανηγυρικού χαρακτήρα ανακοίνωση του Αρχιεπισκόπου Αμερικής, στην οποία, μεταξύ άλλων, αναφέρει: «Για μια ακόμη φορά, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, υπό την εμπνευσμένη ηγεσία του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου, άσκησε μέσα στο πλαίσιο της συνοδικότητας το πρωτείο του κατά τις αδελφικές διαβουλεύσεις του με τις κατά τόπους Αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες.(…)

Εν μέσω της συνεχιζόμενης και αυξανόμενης μετάδοσης του ιού COVID 19 στις Η.Π.Α., η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, με πνεύμα σοφίας, παρέσχε στους κληρικούς την ελευθερία να αντιμετωπίσουν την παρούσα κατάσταση έκτακτης ανάγκης, μεταδίδοντας προσωρινά τα Τίμια Δώρα με περισσότερα του ενός κοχλιάρια, τα οποία χρησιμοποιούνται αποκλειστικά γι’ αυτό το σκοπό και ανήκουν στις ενορίες. (…) Μία τέτοια απόφαση (…) υπογραμμίζει και αυτό που από την αρχή της κρίσης είχε διακηρύξει ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής κ. Ελπιδοφόρος: “Δεν είναι ο τρόπος που λαμβάνουμε τη Θεία Κοινωνία, αλλά είναι η Θεία Κοινωνία καθ’ εαυτήν που μας σώζει και μας χαρίζει αιώνια ζωή”.»

Ξεπερνώντας τα περί «πρωτείου» του Οικουμενικού Πατριάρχη (τεράστια συζήτηση με ακατανόητο θέμα), θα σταθώ μόνο στην ερμηνεία του Αρχιεπισκόπου Αμερικής ότι «είναι η Θεία Κοινωνία αυτή που σώζει και όχι ο τρόπος που τη λαμβάνουμε».
 Που το είδε αυτό γραμμένο; 
Σε ποια Ιερά Παράδοση το στηρίζει; 
Αγνοεί ή «αγνοεί» τον επικίνδυνο δρόμο που ανοίγει για τη χρήση ατομικών κουταλιών σε όλες τις Ορθόδοξες εκκλησίες του κόσμου ή ακόμη και την αλλαγή της μορφής της Θείας Κοινωνίας εφόσον «δεν είναι ο τρόπος που λαμβάνουμε τη Θεία Κοινωνία αυτός που σώζει»;

Μετά τον σάλο που προκλήθηκε από όλα τα παραπάνω, το Οικουμενικό Πατριαρχείο έσπευσε να εκδώσει διευκρινιστική ανακοίνωση για το θέμα, μπερδεύοντας τα πράγματα ακόμη περισσότερο, καθώς αναφέρει: «Το Οικουμενικό Πατριαρχείο με αφορμή ερωτήσεις σχετικά με το αν «ευλόγησε» ή όχι τη χρήση πολλαπλών ή μιας χρήσεως λαβίδων κατά τη μετάδοση της Θείας Μεταλήψεως στους πιστούς, επαναλαμβάνει ό,τι αναφέρεται και στο ανακοινωθέν της Αρχιγραμματειας της Αγίας και Ιερας Συνόδου της 25ης τρ.μ. Ιουνίου:

«Ὡς πρός τόν τρόπον μεταδόσεως τῶν ἀχράντων Μυστηρίων εἰς τούς πιστούς, ἡ Ἐκκλησία, σεβομένη τήν Ἱεράν Παράδοσιν, τήν συνυφασμένην ἀρρήκτως μέ τήν καθ' ἡμέραν ἐκκλησιαστικήν πρακτικήν καί κενωτικήν ἐμπειρίαν, διακρατεῖ τά ἀπό αἰώνων καί μέχρι σήμερον ἰσχύοντα, ὡς φύλαξ καί φρουρός ἀνύστακτος τῶν παραδοθέντων ὑπό τῶν Ἁγίων Πατέρων, καί οὐδεμίαν ἀνάγκην εὑρίσκει δι' ἀλλαγήν τοῦ τρόπου τούτου καί μάλιστα ὑπό τήν πίεσιν ἐξωγενῶν παραγόντων.»

Η οποιαδήποτε, λοιπόν, εκκλησιαστική οικονομία, ασκείται μόνον όταν συντρέχουν οι δυο ικανές και αναγκαίες συνθήκες:

α) να υπάρχει από τον νόμο του κράτους κάποια απαγόρευση σχετικά με τη θεία λατρεία λόγω της πανδημίας, και β) ύστερα από τη σύμφωνη γνώμη και την προς τούτο άδεια της Μητρός Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως.

Πάντως δεν αφορά στην αλλαγή του τρόπου μεταδόσεως, πολλω δε μάλλον στη χρήση πολλαπλών ή μιας χρήσεως αγίων λαβίδων».

Το φάρμακο της Υπακοής, λοιπόν. 
Αλλά υπακοή σε ποιον και σε τι απ’ όσα διαφορετικά λέει; Διότι ούτε καν το ίδιο το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν φαίνεται να καταλαβαίνει τι ακριβώς λέει και τι ευλογεί.

Ξέρει όμως να τιμωρεί αγωνιστές Γέροντες που ελέγχουν βλάσφημες βραβεύσεις.

Ζώντας μέσα στον κόσμο αντιλαμβάνομαι με λύπη ότι μεγάλο μέρος των πιστών αντιμετωπίζει με καχυποψία έως και απαξίωση την Ηγεσία της Εκκλησίας, σε κάθε επίπεδο.

Και το πράττει στα ίδια πλαίσια μέσα στα οποία απαξιώνει την Πολιτική. Ίσως επειδή βλέπει την Εκκλησία να λειτουργεί όλο και περισσότερο με όρους Πολιτικής. Αυτό, φυσικά, δεν ξεκίνησε να συμβαίνει τώρα. Με όρους Πολιτικής λειτουργούσε συχνά η Εκκλησία και στο Βυζάντιο. Όμως τότε το έκανε για το συμφέρον της Εκκλησίας. Από το Ουκρανικό ζήτημα και μετά, είναι εμφανές ότι η λειτουργία της Εκκλησίας με όρους Πολιτικής μόνο προς το συμφέρον της δεν ασκείται.

Β.Μ.