Η περίοδος που ακολουθεί την πορεία των 1000 αγροτών - αγροτικό κίνημα του 1866 - από τα πανωχώρια της Μουργκάνας στα Γιάννενα και μέχρι την απελευθέρωσή τους από τους Τούρκους το 1913, χαρακτηρίζεται από έναν ακήρυχτο πόλεμο ανάμεσα στα αντίπαλα μέρη. Θα σημαδευτεί από την κτηνώδη βία των αγάδων υπό τη σκέπη των τουρκικών αρχών, αλλά και από την πείσμονα αντίσταση των κατοίκων των 16 χωριών της Μουργκάνας πληρωμένη όμως με βαριές θυσίες αίματος.
Ο ακήρυχτος αυτός πόλεμος που αρχίζει πλέον από το 1866 σημαδεύεται τον ίδιο χρόνο από ένα δραματικό γεγονός. Τον εκούσιο ομαδικό εκπατρισμό πολλών κατοίκων, οι οποίοι φτάνουν στο έσχατο αυτό μέτρο διαμαρτυρίας, γιατί δεν μπορούν να ζήσουν πλέον στον τόπο τους κάτω από συνθήκες αδικίας και καταπίεσης. Εκατόν τριάντα πέντε συνολικά οικογένειες εκπατρίστηκαν την περίοδο αυτή από τα χωριά της Μουργκάνας. Από τη Γλούστα , το Γαρδίκι, τα Βορτόπια και τα Τσιμπουκάτικα (Λέκουφα) - συνοικισμοί της Γλούστας 40 οικογένειες θ’ αφήσουν τα χωριά τους και θα εγκατασταθούν στο Μαυρονόρος, στις πλαγιές του Κασιδιάρη, βουνού αντικρινού της Μουργκάνας.
Η τουρκική διοίκηση των Ιωαννίνων τους πρότεινε για τόπο εγκατάστασης ευφορότερη θέση στο Καλπάκι. Επειδή όμως το Καλπάκι ήταν ανέκαθεν συγκοινωνιακός κόμβος με συχνό το πέρασμα τουρκικών στρατευμάτων, οι αυτοεξόριστοι προτίμησαν τα άγονα και ορεινά ψηλώματα του Κασιδιάρη. Θα έμεναν έτσι μακριά από το χνώτο του κατακτητή, αλλά και θα είχαν την ευχέρεια ν’ ανεβαίνουν κάπου κάπου στην κορυφή του βουνού και ν’ αγναντεύουν από εκεί την πατρογονική τους γη, τον «αναθρώσκοντα καπνόν» από τις χαμένες πατρικές εστίες τους.
«…Αποδείχνεται δε ότι όταν ήρθαν οι σημερινοί Μαυρονορίτες βρήκαν το όνομα του Μαυρονόρους. Μαυρονόρος το είχαν ονομάσει επειδή κανένα άλλο βουνό δε μαυρίζει, όταν συννεφιάζει, όσο αυτό. Και Κασιδιάρη είπαν το βουνό επειδή η στενόμακρη κορυφή του είναι γυμνή…»
(Γιάννης Θ. Μούτσιος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου