ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ

 

Προσπαθώντας νὰ μάθω κι ἐγὼ
στὸν κόσμο τί γίνεται,
γυρίζω ὅπως οἱ πολλοὶ τὶς μέρες αὐτές,
τοὺς τόπους τοὺς διαδικτυακούς.
Ψάχνω τὶς εἰδήσεις καὶ τὰ ἐπίκαιρα,
κυρίως γιὰ ἐκεῖνο ποὺ πρῶτα μᾶς πονᾶ,
γιὰ τὴν πανδημία τοῦ κορωνοϊοῦ.
ʼΕκεῖ ποὺ τὰ νέα σταματοῦν,
οἱ εἰδησιογραφικὲς ἱστοσελίδες
συμπληρώνουν τὶς ὀθόνες μας μὲ προτάσεις
γιὰ τὸ πῶς μποροῦμε
νὰ περάσουμε τὸ χρόνο μένοντας στὸ σπίτι.
Ἀνάμεσα σὲ αὐτὲς τὶς προτροπές,
ἐπίμονα προβάλλεται,
ἄμεσα καὶ ἔμμεσα, ἡ παρακίνηση
«Μεῖνε στὸ σπίτι καὶ δὲς π ο ρ ν ό».
Νὰ εγκαταλειφθοῦμε λοιπὸν
στὸν ἀνέραστο ἔρωτα.
Νὰ ἀποδεχθοῦμε τὴ σχέση
ὡς χρήση καὶ ὡς κατανάλωση.
Νὰ «ἀπιστήσουμε»
ὡς πρὸς τὶς σχέσεις μας τὶς ἀληθινές.
Νὰ ἀφεθοῦμε στὶς ὁρμὲς καὶ στὰ ἔνστικτα.
Νὰ γεμίσει ἡ ματιά μας μὲ ψέμα καὶ βία.
Νὰ ξεριζωθεῖ ἀπὸ τὴ ψυχή μας
ἡ ὀμορφιὰ καὶ ἡ λεπτότητα.
Νὰ ἐγκαταλειφθοῦμε
στὸ ναρκισσισμὸ καὶ στὶς ἐνοχές.
Νὰ συναινέσουμε στὴν «αἰχμαλωσία»
τόσων κοριτσιῶν καὶ τόσων παλληκαριῶν
στὴ βιομηχανία τοῦ εἴδους.
Νὰ καταστήσουμε τελικά τοὺς ἑαυτούς μας
ἀνίκανους νὰ ἀγαπήσουμε ἀληθινά.
Ἴσως κάποιος ἀντιπεῖ:
«δικαίωμά μου νὰ δῶ
καὶ νὰ κάνω ὅ,τι θέλω·
ποιόν ἐνοχλῶ καὶ ποιόν βλάπτω»;
Καλέ μου φίλε
ἡ ἀπάντηση μπορεῖ νὰ σὲ ξενίσει:
«μὰ ἡ ἁμαρτία μου καὶ ἡ ἁμαρτία σου
τοὺς πάντες ἐνοχλεῖ
καὶ ὅλους τοὺς βλάπτει».
Καὶ σήμερα εἴμαστε σὲ θέση,
ἐλέῳ κορωνοϊοῦ,
νὰ τὸ κατανοήσουμε καλύτερα ἀπὸ ποτέ.
Μιὰ ἀρρώστια ἦρθε μὲ βία νὰ μᾶς διδάξει
μὲ τὴν ἐπιθετικὴ μεταδοτικότητά της
πὼς κάθε ἀσθένεια δὲν ἀφορᾶ μονάχα ἐμᾶς,
ἀλλὰ καὶ τὸν κάθε ἕνα γύρω μας,
ἀφοῦ συχνὰ οἱ ἐπιπτώσεις στοὺς ἄλλους
εἶναι βαρύτερες.
Γι’ αὐτὸ ὅλοι σήμερα
μιλοῦν γιὰ ὑπευθυνότητα
ἐπικαλοῦνται τὴν ἀλληλεγγύη,
ὥστε νὰ μὴ γίνουμε ἡ ἀιτία
κάποιοι ἄλλοι εὐπαθέστεροι ἀπὸ ἐμᾶς νὰ χαθοῦν.
Μὰ κι ἡ ἁμαρτία εἶναι ἀσθένεια,
καὶ μάλιστα ἀπολύτως μεταδοτική.
Τὸ «ἰικό» της φορτίο τεράστιο εἶναι
καὶ δυστυχῶς δὲν πλήττει μόνο
τὸν κάθε φορέα,
ἀλλὰ καὶ ὅλους τοὺς ἄλλους
ποὺ μὲ κάποιο τρόπο σχετίζονται.
Τὰ ἁμαρτήματα,
παραδίδουν τοὺς ἀνθρώπους στὸ θάνατο,
ὄχι μόνο τὸ βιολογικό,
ἀλλὰ ἐκεῖνον τὸν τραγικότερο,
ἐκεῖνον ποὺ σοῦ ἐπιτρέπει νὰ ἀνασαίνεις
ἐνῶ εἶσαι ἤδη νεκρός.
Γι’ αὐτὸ μένω στὸ σπίτι καὶ δὲ βλέπω πορνό·
καὶ δὲν σταματῶ νὰ ἐνδιαφέρομαι
γιὰ τὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα μου,
γιὰ μένα καὶ τοὺς ἄλλους·
γι’ αὐτὸ δὲν ἐγκαταλείπω
τὸν ἀγώνα τῆς Τεσσαρακοστῆς,
ποὺ ἀκόμα δὲν ἔχει τελειώσει.
Μὰ τὸν ἑαυτό μου ἑτοιμάζω
γιὰ τὴν εὐλογημένη ἐκείνη ὥρα
ποὺ θὰ σταθῶ ἀνάμεσα στοὺς πολλούς,
λίγο πιὸ ἱκανὸς ἀπ’ ὅ,τι παλιά,
γιὰ νὰ τοὺς ἀγαπήσω·
ποὺ θὰ καταφέρω
νὰ γίνω λίγο πιο δεκτικὸς
τῆς δικῆς τους ἀγάπης.
π. Μιλτιάδης Ζέρβας