" Με τα χέρια σου, γλυκιά μου. Αν το κάνεις με το μυαλό σου τον πόνο αντί να μαλακώνεις, θα γίνει ακόμα πιο δύσκολο."
" Με τα χέρια γιαγιά;"
" Ναι. Τα χέρια μας είναι οι κεραίες της ψυχής μας. Αν τα κάνετε να κινούνται ράβοντας, μαγειρεύοντας, ζωγραφίζοντας, παίζοντας ή βυθίζοντας τα στη γη στείλτε σημάδια φροντίδας στο βαθύτερο κομμάτι του εαυτού σας. Και η ψυχή σου είναι καταπραϋντική γιατί της δίνεις σημασία. Οπότε δεν χρειάζεται πλέον να σου στέλνει πόνο για να σε προσέξουν."
" Πραγματικά τα χέρια είναι τόσο σημαντικά;"
" Ναι, παιδί μου. Σκεφτείτε τα νεογέννητα: αρχίζουν να γνωρίζουν τον κόσμο χάρη στο άγγιγμα των χεριών τους. Αν κοιτάξεις τα χέρια των ηλικιωμένων σου λένε για τη ζωή τους περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο μέρος του σώματος. Ό, τι είναι χειροποίητο λέγεται ότι γίνεται με την καρδιά. Γιατί πραγματικά είναι: τα χέρια και η καρδιά συνδέονται. Οι μασέρ το γνωρίζουν καλά: όταν αγγίζουν το σώμα ενός άλλου ανθρώπου με τα χέρια τους δημιουργούν μια βαθιά σύνδεση. Είναι ακριβώς αυτή η σύνδεση από την οποία προέρχεται η θεραπεία. Σκέψου τους εραστές: όταν αγγίζουν τα χέρια τους κάνουν έρωτα με τον πιο θεσπέσιο τρόπο."
" Τα χέρια μου γιαγιά... πόσο καιρό είχα να τα χρησιμοποιήσω έτσι!"
" Μετακινήστε τα αγάπη μου, ξεκινήστε να δημιουργείτε μαζί τους και όλα μέσα σας θα κινηθούν. Ο πόνος δεν θα περάσει. Αλλά θα μετατραπεί στο πιο όμορφο αριστούργημα. Και δεν θα πονέσει πια. Γιατί έχεις καταφέρει να κεντηθείς την ουσία."
Έλενα Μπερναμπέ
3 σχόλια:
Είναι όλα πολύ σωστά και θα μπορούσε κανείς νά πεί τριπλάσια απο αυτά . Μόνο μήν το πάει κανείς εις το πονηρόν και την εμπλοκή των χεριών σε αυτό , γιατί δεν θα βγάλουμε άκρη . Ας μείνουμε εις το δημιουργικόν , το χειρωνακτικόν , το ψυχοθεραπευτικόν και στην μετάδοση των πιό αγνών και ιερών αισθημάτων μέ ένα χάδι . Ακόμα και όταν πεθαίνουν τά πιό ιερά μας πρόσωπα τους κρατάμε το χέρι . Έχουμε νιώσει πώς ένα μικρό παιδάκι άν το πιάσεις απο το χέρι , σου παραδίνεται μέ εμπιστοσύνη ; Η μάνα μου ήταν τέσσερα χρόνια εξαρτώμενη , ύστερα απο εγκεφαλικό και ήταν πολύ ήρεμη και χαρούμενη , γιατί συνεχώς έπλεκε καθισμένη στην πολυθρόνα της . Η γιαγιά μου μέχρι την τελευταία ώρα έγνεθε . Είναι πολύ ευλογημένη η χειρονακτική εργασία . Και άν κανείς κανει πνευματική εργασία , η χειρωνακτική τον ξεκουράζει . Έζησα κοντά σε μεγάλη επιστήμονα σε περίοδο ασθενείας και ήταν δυστύχημα που δεν είχε μάθει νά κάνει κάτι μέ τα χέρια . Απο την κατάθλιψη κανείς πεθαίνει . Οι συνταξιούχοι παύουν νά έχουν ενδιαφέρον και μαραζώνουν . Όταν όμως κανείς παίρνει σύνταξη στα 67 άν δεν έχει προνοήσει νά ασκήσει την δημιουργικότητα , δύσκολο νά βάλει αρχή .
Το κλικάρισμα πιάνεται;
Η οθόνη αφής;
Νομίζω πως
θέτεις τον δάκτυλο
επί τον τύπον των ήλων,
ίσως της πλέον κεντρικής κοινωνικής πληγής ,
που φανερώνει
οτι
μονάχα ...κανονικότητα
δ ε ν ήτανε αυτό
που ζούσαμε έως εχθές
-και μαντρωμένοι τώρα
αναπολούμε-...
Τον τραγικό τρόπο δηλαδή
που φεύγουν από τη ζωή
οι...ευπαθείς ομάδες...
-οι γέροντές μας-
σε σημείο που
η ε υ θ α ν α σ ί α
να δείχνει μονόδρομος
στα "φωτισμένα" μυαλά των πιό "πολιτισμένων" λαών...
Δημοσίευση σχολίου