ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝH Η ΣΤΗΡΙΞΙΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ

Ὁ Πατρ. Ἀλεξανδρείας Θεόδωρος καὶ ὁ Μητρ. Ὀνούφριος, ὅταν ὁ Ἀλεξανδρείας ἐθεώρει τὸν Ὀνούφριον κανονικόν Μητρ. τῆς Οὐκρανικῆς Ἐκκλησίας.

Γράφει ὁ Γεώργιος Τραμπούλης, θεολόγος

Σέ ἀπαντητική του ἐπιστολή ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἀρνεῖται νά συμμετάσχη σέ σύγκληση Πανορθοδόξου Συνόδου γιά τήν ἑνότητα τοῦ Ὀρθοδόξου κόσμου. Σύγκληση, τήν ὁποία ζήτησε μέ ἐπιστολή του ὁ Πατριάρχης τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας κ. Θεόφιλος πρίν δύο μῆνες καί μέ τήν ὁποία καλοῦσε στήν Ἰορδανία ὅλους τούς Ὀρθοδόξους Προκαθημένους, νά συζητήσουν τό πρόβλημα τῆς διάσπασης στόν ὀρθόδοξο κόσμο. Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ὅπως ἀνακοινώθηκε, ἀπάντησε αὐστηρά, τονίζοντας ὅτι εἶναι ἀπολύτως ἀναρμόδιος ὁ Πατριάρχης Θεόφιλος, γιά νά προβῆ σέ τέτοιες ἐνέργειες, ἀφοῦ οἱ πρωτοβουλίες αὐτές ἀνήκουν ἀποκλειστικά στίς ἁρμοδιότητες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως.

Σκοπός ἡ ἐπιβολή πρωτείου ἐξουσίας

Εἶναι λυπηρό γιά τόν ὀρθόδοξο κόσμο νά παρακολουθῆ τό κοσμικό φρόνημα τῆς ἡγεσίας τοῦ Φαναρίου ἀντί τῆς βίωσης τῆς ἑνότητας μέσα στήν ἀκρίβεια τῆς πίστεως καί τῆς ἁγιοπνευματικῆς ζωῆς τῆς ’Εκκλησίας, μέ μόνο σκοπό τήν ἐπιβολή πρωτείου ἐξουσίας στήν Ὀρθόδοξη Ἐκ­κλησία μέ προκάλυμμα τήν διακονία. Οἱ ἐνέργειες τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου δίδουν τήν εὐκαιρία στούς Ὀρθοδόξους Προκαθημένους ὅλων τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ἀλλά καί ὅλων τῶν Ἐπισκόπων νά σκεφθοῦν τίς εὐθύνες τους ἔναντι τοῦ Κυρίου καί τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκ­κλησίας καί νά μή ἐνδώσουν στίς ὅποιες ἀσφυκτικές πιέσεις καί ἐκβιασμούς πού δέχονται. Ἡ ἀπάντηση τοῦ Πατριάρχη μαρτυρεῖ τό μέγεθος τοῦ κινδύνου πού ἐγκυμονοῦν οἱ χειρισμοί του γιά τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ ὑποτίμηση τῆς αἵρεσης πού θέλει τήν ὑπεροχή τοῦ Φαναρίου ἔναντι τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν, τήν θεώρησή του ὡς μητέρα καί θεματοφύλακα τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως, ὅτι αὐτό μόνον ἔχει τό κανονικό προνόμιο νά εἶναι ἐπικεφαλῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἰσοδυναμεῖ μέ ἀπροκάλυπτη ἀμφισβήτηση κατά τῆς ἴδιας τῆς ἔννοιας τῆς Ἐκκλησίας.

Αἰτία τῆς διαιρέσεως ἡ ἐκ φιλαρχίας ἀθέτησις τοῦ ἑνός Κυρίου

Ἡ διάσπαση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητας, τῆς τάξεως καί τῆς εἰρήνης μέσα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ἀπορρέει ἀπό τήν ἑνότητα τοῦ προσώπου τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ παροργίζει τόν Θεό, ἀφοῦ, ὅπως τονίζουν οἱ Πατέρες, «οὐδέν οὕτω παροξύνει τόν Θεόν ὡς τό Ἐκκλησίαν διαιρεθῆναι». Στήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας, τονίζει ὁ Μέγας Βασίλειος, σοβαρή αἰτία τῆς διαιρέσεως ἀποτελεῖ ἡ «ἐκ φιλαρχίας καί κενοδοξίας ἤ ἰδιωτισμοῦ ἀθέτηση τοῦ ἑνός Κυρίου καί Βασιλέως τῆς Ἐκκλησίας ἐκ μέρους μελῶν τινων καί μάλιστα ἐπισκόπων καί δή προεστώτων». Ἆραγε τό παπικό πρωτεῖο πού προσπαθεῖ νά ἐπιβάλλη ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, στανικῷ τῷ τρόπῳ, μέ τήν ἀπροκάλυπτη ἔννοια τῆς ἐξουσίας πιά, δέν ἀμφισβητεῖ μόνο τήν ἔννοια τῆς Ἐκκλησίας ἀλλὰ καί «τὸν ἕνα Κύριο καὶ Βασιλέα τῆς Ἐκκλησίας»; Ἐκτός ἐάν βέβαια ὁ Προκαθήμενος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως διακρίνει στό ἐπισκοπικό ἀξίωμα ὅπως καί ὁ ἐπίσκοπος τῆς Ρώμης, κοσμική αἴγλη καί ὄχι χαρισματική ἀξία καί πνευματική ἰσχύ, ἡ ὁποία εἶναι ξένη ἀπό τά ἐγκόσμια κριτήρια;

Οἱ αἱρετικοί καί σχισματικοί ἀποκόπτονται

Ὁ Οὐρανοφάντωρ τῆς Ἐκκλησίας Μέγας Βασίλειος, τονίζει στίς ἐπιστολές του, ὅτι οἱ διασπαστές τῆς πίστεως καί τῆς διοικητικῆς ἑνότητος, χαρακτηριζόμενοι ὡς αἱρετικοί καί σχισματικοί, ἀποκόπτονται ἀπό τήν Ἐκκλησία, καθ’ ὅσον ἀπομακρυνόμενοι, ἰδίως οἱ πρῶτοι τῆς «ζωοποιοῦ ρίζης, τῆς εἰς Χριστόν πίστεως, καί ξηραινόμενοι, βάλλονται ἔξω». Ἆραγε, γιά τόν Προκαθήμενο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί τούς περί αὐτόν δέν πρέπει νά ἀναληφθοῦν οἱ διαδικασίες ἐκεῖνες, γιά νά «ἀποκοποῦν» ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ὡς διασπαστές τῆς πίστεως καί διοικητικῆς ἑνότητος;

Ὁ ἀρχιεπίσκοπος Καισαρείας Βασίλειος ἀναφερόμενος στίς ὑποχρεώσεις τῶν πιστῶν τούς συμβουλεύει «ὑποταγῆναι τῇ αὐθεντίᾳ τῆς Ἐκκλησίας, ἵνα ἄρτιον γένηται τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, πᾶσι τοῖς μέλεσιν εἰς ὁλοκληρίαν ἐπανελθόν». Καί ἀλλοῦ σημειώνει ὅτι «γνώρισον αὐτούς, ὅτι ἐξέστησαν. Ἔξω εἰσί τῆς ὁδοῦ τῆς πρός Θεόν ἀγούσης. Μή χρήσῃ αὐτοῖς ὁδηγοῖς, μή ποτε ἀχθῇς ὑπ’ αὐτῶν εἰς κρημνόν καί βάραθρον». Κατά κοινή ὁμολογία ὅλων τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας πρώτη καί ἀναγκαία προϋπόθεση, γιά νά διατηρεῖται ἡ ἑνότητα τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας του, εἶναι ἡ ἀπόλυτη ἀφοσίωση στίς δογματικές ἀλήθειες ἀλλά καί ἡ ἀναγκαία εἰλικρινής διάθεση γιά συνεργασία, ἡ ὁποία θά στηρίζεται στήν ἀνυπόκριτη ἀγάπη ὄχι μόνον μεταξύ τῶν πιστῶν, ἀλλά καί πρό πάντων μεταξύ τῶν ἐπισκόπων καί μάλιστα τῶν προεστώτων. Ὅμως, ὁ προεστός τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Φαναρίου, ὄχι μόνον καταπατεῖ Δόγματα καί Ἱερούς Κανόνες, ἐπεμβαίνει σέ ξένες δικαιοδοσίες, συλλειτουργεῖ μέ ἀχειροτόνητους καί ἀφορισμένους, προσ­φέρει τά μυστήρια δημόσια σέ αἱρετικούς, ἀλλά οὔτε καί τήν εἰλικρινῆ διάθεση γιά συνεργασία καί τήν ἀνυπόκριτη ἀγάπη, γιά νά ἐπιλυθῆ ἡ διάσπαση πού τυραννεῖ τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δέν ἔχει.

Ἐπειδή δέν εἶναι ἐφικτό, πρός τό παρόν, ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος νά ἀποκοπῆ ἀπό τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ὅμως ἐφικτό καί ἐπιβάλλεται νά ἀπομονωθῆ ἀπό ὅλες τίς κατά τόπους Ἐκκλησίες καί Προκαθημένους, ὥστε σύν τῷ χρόνῳ, «τήν πλάνην ἐκβαλεῖν καί τήν σηπεδόνα ἐκκαθᾶραι». Διαφορετικά ὅλο καί θά ὁδηγούμεθα στήν ἀδιαφορία τόσο ἀπέναντι στήν πίστη ὅσο καί ἀπέναντι στήν Ἐκκλησία, ὥστε νά φθάσουμε σέ μία συγκρητιστική ἀδιαφορία καί σέ ἕνα μεγάλο καί βαθύ σχίσμα μέσα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Σεβ. Ζηζιούλας: «ὁ ἐπίσκοπος κάθεται στήν θέση τοῦ Θεοῦ ἤ εἶναι ὁ τύπος τοῦ Θεοῦ»

Ἡ συγκρητιστική ἀδιαφορία εἶναι καί ἡ αἰτία τῆς θεολογικῆς πενίας στίς ἡμέρες μας τόσο τῶν ποιμένων ὅσο καί τοῦ ποιμνίου, μέ ἐπακόλουθο τήν ἀλλοίωση τῆς ὀρθόδοξης ἐκκλησιολογίας μέ τήν παρουσίαση μιᾶς νέας ἐκκλησιολογικῆς συνείδησης περί ἐπισκόπου, Ἐκκλησίας καί συνοδικότητας, μιᾶς ἐκκλησιολογίας ἡ ὁποία σέ πολλά ταυτίζεται μέ τήν παπική. Ἔτσι, μετά τήν διαστρέβλωση τοῦ ἀξιώματος τοῦ ἐπισκόπου, ὅπου ὁ Σεβασμιώτατος Ζηζιούλας μεταξύ τῶν πολλῶν γράφει «ὅποιος δείχνει ἀνυπακοή στόν ἐπίσκοπο, δείχνει ἀνυπακοή στόν Θεό, γιατί ὁ ἐπίσκοπος κάθεται στήν θέση τοῦ Θεοῦ ἤ εἶναι ὁ τύπος τοῦ Θεοῦ», ἀκολουθεῖ καί ἡ ἀνάδειξη τοῦ πρωτείου τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, ὁ ὁποῖος, κατά τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀμερικῆς, «ὡς ἀρχιερεύς εἶναι μέν πρῶτος «μεταξύ ἴσων», ὡς Κωνσταντινουπόλεως ὅμως καί συνεπῶς ὡς Οἰκουμενικός Πατριάρχης εἶναι πρῶτος δίχως ἴσον (primus sine paribus)», δηλαδή ἐπίσκοποι χωρίς ποίμνιο, δηλαδή στήν πραγματικότητα χωρίς λόγο καί ψῆφο, καθίστανται πάπες!

Στόχος νά ἀποκτήση ἐκ νέου καί τά παράνομα ἐθναρχικά του προνόμια (Μιλλέτ Μπασί)

Εἶναι καιρός ὄχι μόνον οἱ Προκαθημένοι, ἀλλά καί οἱ θεολόγοι καί οἱ πιστοί νά ὑψώσουν τήν φωνή τους, διότι οἱ καιροί ἔχουν γίνει ἰδιαίτερα πονηροί καί νά ἀπαντήσουν στά ἐρωτήματα;

Πῶς θά μποροῦσε κάποιος νά σκέπτεται στά οὐσιαστικά σημεῖα τῆς πίστεως διαφορετικά ἀπό τούς ἄλλους, ἐνῶ θά βρίσκεται μαζί τους μέσα στήν ἴδια Ἐκκλησία καί θά πιστεύη στόν ἴδιο Χριστό;

Ἡ διαφορετική σκέψη πάνω σέ καίρια σημεῖα γιά τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία του δέν ἀλλοιώνει ὅλη τήν σκέψη γιά Αὐτόν καί τήν Ἐκκλησία του;

Γιά τόν λόγο αὐτό εἶναι ἐπιβεβλημένη τόσο ἡ στήριξη τοῦ Πατριάρχη Θεοφίλου στίς ἀφόρητες πιέσεις πού δέχεται ἀπό διάφορα κέντρα ἀλλά καί ἀπό τήν ἑλληνική κυβέρνηση νά ἀκυρώση τήν Πανορθόδοξη στήν Ἰορδανία ὅσο καί ἡ παρουσία ὅλων τῶν Προκαθημένων καὶ Ἐπισκόπων σέ αὐτήν. Ὥστε νά ἀποκατασταθῆ ὄχι μόνον ἡ ἑνότητα μέσα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀλλά καί νά ἀπομονωθοῦν τά ἐκφυλιστικά παπικά συμπτώματα τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως καί ἡ προσπάθειά του νά καταστῆ ἕνα εἶδος Βατικανοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας. Νά ξαναποκτήση καί τά παράνομα ἐθναρχικά του προνόμια (Μιλλέτ Μπασί), τά ὁποῖα εἶχε ἀπολέσει μέ τήν συνθήκη τῆς Λωζάννης τό 1923.

Εἶναι ἐπιβεβλημένο ἐπίσης, νά μιλήσουν οἱ θεολόγοι, νά ὀρθοτομήσουν τόν λόγο τῆς ἀληθείας καί νά σαλπίσουν ὅτι ὁ ἐχθρός εἶναι ἐντός τῶν τειχῶν καί ὄχι ἐκτός, νά ὑποδείξουν τό ἐπικίνδυνο καί τό δηλητηριῶδες τῆς θεολογίας πού παράγεται ἀπό τούς ἐνοίκους τοῦ Φαναρίου.

Τέλος εἶναι ἐπιβεβλημένο, ὁ λαός τοῦ Θεοῦ μακριά ἀπό προκαταλήψεις, συναισθηματισμούς καί ἄγνοια νά ἀντιληφθῆ ὅτι τό Πατριαρχεῖο τῶν Γρηγορίου, Χρυσοστόμου καί Φωτίου βρίσκεται ὑπό κατάληψη ἀπό ποιμένες ξένους πρός τό Ὀρθόδοξο φρόνημα.
πηγή