Ἀλλά, ὅταν εἴπαμε γιὰ τὸ χρέος
τῶν ποιμένων καὶ τῶν διδασκάλων
τῆς Ἐκκλησίας
νὰ κηρύττουν τὸν λόγο,
θὰ πρέπει νὰ ποῦμε
καὶ γιὰ τὸ χρέος τῶν πιστῶν
νὰ ἀκοῦνε τὸν λόγο.
Μιὰ ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες εὐθύνες
τῶν ἀνθρώπων ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ
εἶναι ἡ στάση ποὺ τηροῦν
ἀπέναντι στὸν θεῖο λόγο·
καὶ ὄχι μόνο
ἀπέναντι στὸν θεῖο λόγο,
ἀλλὰ καὶ στὰ ἱερὰ πρόσωπα τῆς Ἐκκλησίας,
στὰ ὁποῖα εἶναι ἀνατεθειμένο
τὸ ἔργο τοῦ κηρύγματος.
Εὐθύνη ἀπέναντι στὸν θεῖο λόγο,
νὰ κηρύττουν δηλαδὴ
ἔμπρακτα καὶ μὲ τὸ παράδειγμά τους,
ἔχουν πρῶτοι οἱ ἱεροὶ διδάσκαλοι,
ἀλλὰ γι’ αὐτὸ
δὲν θὰ ποῦμε τώρα
παρὰ μόνο θὰ θυμηθοῦμε
καὶ θὰ ἀναφέρωμε
τὸν λόγο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅτι
«ὁ ποιήσας καὶ διδάξας
οὗτος μέγας κληθήσεται...»
(Ματθ. 5, 19).
Τοῦ Μακαριστοῦ Μητροπολίτου
Σερβίων καὶ Κοζάνης κυροῦ Διονυσίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου