Τῇ γ᾽τοῦ μηνός Ἰανουαρίου τοῦ σωτηρίου ἔτους 1911 παρέδωσε τήν ὁσία ψυχή του εἰς χεῖρας τοῦ ζώντος Θεοῦ ὁ ἅγιος τῶν ἑλληνικῶν γραμμάτων Ἀλέξανδρος ὁ νέος ὁ ἐκ τῆς νήσου Σκιάθου ὁρμώμενος, Παπαδιαμάντης δ᾽ἐπικαλούμενος, ψάλλων τό δοξαστικόν τῆς Θ᾽ ὥρας «Τήν χεῖρα σου τήν ἀψαμένη τήν ἀκήρατον κορυφήν τοῦ Δεσπότου».

Ἀπολυτίκιον , Ἦχος α᾽. Τῆς ἐρήμου πολίτης

Τῆς Σκιάθου τόν γόνον καί Ἑλλάδος τό καύχημα
καί τῶν ἀσκητῶν τῆς ἐρήμου μιμητήν ἀνυμνήσωμεν,
τήν πόλιν Ἀθηνῶν γάρ παροικῶν
συμψάλλει τῶν ἀγγέλων τοῖς χοροῖς,
ἀγρυπνῶν, ἀεί παλαίων, λογογραφεῖ θεοτερπῆ συγγράμματα.
Δόξα τῷ μεγαλύναντι αὐτόν, δόξα τῷ χαριτώσαντι,
δόξα τῷ ἐν ὁσίοις ἐσχάτως Ἀλέξανδρος δείξαντι.

Κοντάκιον, Ἦχος δ᾽, Ἐπεφάνης σήμερον

Ἀλεξάνδρου σήμερον μνήμην τιμῶντες
καί τήν νῆσον Σκιάθον καταλαβόντες μυστικῶς
ζέοντι πόθῳ κραυγάζομεν
χαίροις γραμμάτων τερπνόν ἐγκαλλώπισμα.

Ὁ Οἶκος. Τῇ Γαλιλαίᾳ

Νοῦν καί καρδίαν ἐκ παιδός
καί ὄμματα καί χεῖρας ἐν πίστει ἀνατείνας
πρός Κύριον, σόν βίον αὐτῷ προσήνεγκας θερμῶς,
θλίψεσι καί πόνοις καί δακρύων ταῖς πηγαῖς
τήν σήν ψυχήν ἐλάμπρυνας,
πᾶσαν ἀρετήν δε ἐνδέδυσαι πράξει, θεωρίᾳ
καί Χριστοῦ ἔρωτι θείῳ τούς πειρασμούς
πάντας ἐκνικήσας,
δι᾽ὅ καί ὡς πτερῷ καλάμῳ ἐντέχνως
χρῇ καί λόγοις τούς πιστούς πάντας εὐφραίνεις,
παρ᾽ὧν καί ἐν χορῷ, Ἀλέξανδρε, νῦν ἀκούεις,
χαίροις γραμμάτων τερπνόν ἐγκαλλώπισμα.

Μεγαλυνάρια

Φθόγγος σῶν ρημάτων ἄρτος φαιδρός,
Ἀλέξανδρε θεῖε, τᾶς καρδίας τῶν εὐσεβῶν,
φαιδρύνει καί τρέφει, παθῶν δ᾽ὁρμάς ἐλαύνει,
ὡς νόσων ἐγκοσμίων ἀλεξητήριον.

Ζῶν ἐν τῇ πτωχεῖᾳ διηνεκῶς,
ἄνωθεν ἐδέξω μέγαν πλοῦτον παρά Θεοῦ,
ὅν σοῖς ἀναγνώσταις προχέεις νῦν ἀφθόνως
ὡς αὔραν οὐρανίων λειμώνων, ὅσιε.

(Π.Π)