Περί Διώ(χ)την το ανάγνωσμα..

Μια παλαιότερη ανάρτηση για τα ασχετολογία και την εμπάθεια του "πατρός" θυμηθήκαμε τούτες τις πονηρές μέρες που ξεσάλωσε ο ταλαίπωρος πάλι, γινόμενος αγιομάχος . Με την ευκαιρία θέλουμε να διευκρινίσουμε ότι η αλήθειες για την ζωή και το έργο του Αγίου Γέροντα Σωφρόνιου δεν αμνηστεύουν τις παλινωδίες και τις απαράδεκτες θεολογικές καλύψεις στις πατριαρχικές πρακτικές (βλέπε Ουκρανικό) του εν λόγο Επισκόπου ,άλλο το ένα άλλο το άλλο.  


............

Ἀλλά, παρά ταῦτα, σάν ἄνθρωπος ἀναρωτιέμαι, δέν θυμᾶται ὁ π. Ἰ. Διώτης τί ἔχει γράψει στά βιβλία του καί θεωρεῖ ὅτι τόν ἀδικῶ; Αὐτός δέν γράφει στό βιβλίο του «Ἡ θεολογική τραγωδία τοῦ Ναυπάκτου Ἱεροθέου», ὅτι «ἡ θεολογία δέν εἶναι ἀποκάλυψη», χαρακτηρίζοντας μάλιστα περιγραφές τῆς ὀρθόδοξης θεολογίας ἀπό μεγάλους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ὡς κυκεώνα, τελεία σύγχυση καί συσκοτισμό;

Τοῦ θυμίζω, λοιπόν, τί γράφει στό παραπάνω βιβλίο του, σελ.20:

«Ὁ θεολόγος ποιμενάρχης τῆς Ναυπάκτου γράφει περί Θεολογίας: “Ἡ θεολογία εἶναι ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο” (σελ.31). “Ἡ θεολογία εἶναι γέννημα τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ” (σελ. 31). “Ἡ ὀρθοδοξη θεολογία εἶναι καρπός μιᾶς θεραπείας” (σελ. 28). “Ἡ θεολογία εἶναι γνῶσις περί τοῦ Θεοῦ” (σελ. 30). “Ἡ Θεολογία πού δέν εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς καθάρσεως, δηλαδή τῆς πράξεως, εἶναι δαιμονική” (σελ. 31). “Τό χάρισμα τῆς θεολογίας εἶναι ἐνέργεια τοῦ Παρακλήτου, ἀλλά καί συνέργεια τοῦ ἀνθρώπου” (σελ. 32). “Ἡ θεολογία εἶναι ἡ θεωρία” (σελ. 32).

Κυκεών, τελεία σύγχυσις, συσκοτισμός. Ἡ Θεολογία δέν εἶναι ἀποκάλυψις. Ἡ θεολογία εἶναι προσπάθεια τοῦ ἀνθρώπου νά ἐρμηνεύσῃ τήν ὑφισταμένην θείαν ἀποκάλυψιν».

Οἱ ἐντός παρενθέσεως σελίδες παραπέμπουν στό βιβλίο τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ἱεροθέου «Ὀρθόδοξη ψυχοθεραπεία». Οἱ προτάσεις πού καταγράφει ὁ π.Ἰ. Διώτης ὡς ὁρισμούς τῆς ὀρθόδοξης θεολογίας τίς ἔχει ἀποκόψη (καί κάποιες λίγο τροποποιήσει) ἀπό τίς σελίδες 28 ἕως 32 τοῦ βιβλίου αὐτοῦ, στό ὁποῖο ὅταν ἀνατρέχει κανείς βλέπει ὅτι αὐτές οἱ περιγραφές δέν εἶναι τοῦ Μητροπολίτη Ἱεροθέου, ἀλλά τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος, τοῦ ὁσίου Νείλου, τοῦ ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ.

Κατάλαβε ὁ π. Ἰ. Διώτης τί γράφει; Κατάλαβε ὅτι ὑψώνει τό ἀνάστημά του καί μέ σκωπτικό λόγο «κατακεραυνώνει», ὄχι τοῦ πολυαγαπητό του Μητροπολίτη Ναυπάκτου, ἀλλά τούς ἁγίους Πατέρες, πού δέν κατάλαβαν, ὅπως αὐτός, τό τί εἶναι ἡ ὀρθόδοξη θεολογία;!!! Δέν εἶναι μέχρι τό μεδοῦλι ἐμποτισμένος ἀπό τήν σχολαστική θεολογία τοῦ αἱρετικοῦ Χριστιανισμοῦ, ὅταν γράφει, ὅτι «ἡ θεολογία εἶναι προσπάθεια τοῦ ἀνθρώπου νά ἐρμηνεύσῃ τήν ὑφισταμένην θείαν ἀποκάλυψιν»;

Κι’ αὐτή ἡ «ὑφισταμένη θεία ἀποκάλυψι», μιά φορά δόθηκε, σύμφωνα μέ τήν ἀντιευαγγελική γνώμη του, καί δέν ὑπάρχει λόγος νά ξαναδοθεῖ. Καταγράφηκε ἀπ’ τούς ἀποστόλους. Αὐτό μᾶς φτάνει. Ποιός ὁ λόγος νά μιλήσει καί πάλι ὁ Χριστός, ὡς ἐνώπιος ἐνωπίῳ μέ τούς ἐκλεκτούς του, πού ἀτύχησαν καί δέν γεννήθηκαν ὅταν ἦταν Ἐκεῖνος στόν κόσμο;

Τοῦ θυμίζω ἐπίσης τί σχετικό γράφει γιά τήν ἐμπειρία τοῦ Γέροντος Σωφρονίου, ὅταν στήν φάση διαφόρων ἐξωχριστιανικῶν ἀναζητήσεών του, τοῦ  ἔθεσε ἐνώπιόν του ὁ Θεός τό βιβλικό κείμενο τῆς Σιναϊτικῆς Ἀποκαλύψεως: «Ἐγώ εἰμί ὁ Ὤν» (Ἔξοδ. γ΄, 14). Τό Εἶναι εἶμαι Ἐγώ», καί ἔζησε μέ ὅλη του τήν ὕπαρξη, διαβάζοντας τό βιβλικό κείμενο, ὅτι «ὁ Θεός, ὁ ἀπόλυτος Δεσπότης ὅλων τῶν ἀστρικῶν κόσμων, εἶναι προσωπικός».

Γράφει ὁ π. Διώτης στό ἴδιο βιβλίο του γιά τον Ναυπάκτου, σ.64: «Ἀδελφοί ἀναγνῶσται... Τό “Ἐγώ εἰμί ὁ Ὤν” ἔχει ἀποκαλυφθῆ εἰς τόν Μωυσῆν, ὡς γνωστόν. Ἰδού: “Καί εἶπεν ὁ Θεός πρός Μωυσῆν λέγων ἐγώ εἰμί ὁ ὤν” (Ἔξ. γ΄14).

Αὐτή ἡ ἀποκάλυψις εἶναι καταγεγραμμένη εἰς τήν Παλαιάν Διαθήκην. Ἀγνοεῖ αὐτό ὁ Δεσπότης τῆς Ναυπάκτου καί θαυμάζει τόσον πολύ τήν ψευδοαποκάλυψιν αὐτήν τοῦ Σωφρονίου; Διά ποῖον λόγον ὁ Θεός ἔκαμε πάλιν τήν αὐτήν ἀποκάλυψιν εἰς τόν ἱερομόναχον Σωφρόνιον Σαχάρωφ;».

Τρομακτικό ἐρώτημα γιά Κληρικό, θεολόγο, ἐκδότη τῆς Πατρολογίας: «Διά ποῖον λόγον ὁ Θεός ἔκαμε πάλιν τήν αὐτήν ἀποκάλυψιν»;!!! 

Μᾶλλον ρωτᾶ σάν δημοσιογράφος, ὁ ὁποῖος ὅμως δέν μπορεῖ νά πάει στήν πηγή τῆς πληροφόρησης, δηλαδή, τόν Χριστό, ἀφοῦ Αὐτός (κατά τήν διώτιον γνώμη) ὅ,τι ἦταν νά πεῖ τό εἶπε, τό κατέγραψαν οἱ Προφῆτες καί οἱ Ἀπόστολοι, καί δέν ὑπάρχει λόγος νά δώσει πρόσθετες ἐξηγήσεις σέ κανέναν. Αὐτά πού γράφουν οἱ θεόπτες Πατέρες εἶναι ψευδοαποκαλύψεις. Μέ βάση αὐτά πού λέει ὁ παπα-Διώτης δέν μπορεῖ ἀλλιῶς νά χαρακτηριστοῦν.

Ἔχοντας τέτοιες ἀπόψεις, δέν μπορῶ νά φανταστῶ πῶς φαντάζεται ὁ π.Ἰ.Διώτης τό νόημα καί τό σκοπό τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς. 

Προσυπογράφω τόν σχολιασμό πού τοῦ κάνει ὁ π.Θωμᾶς Βαμβίνης στό βιβλίο του «Σχόλια σέ μιά θεολογική τραγωδία», σελ. 121:

«Δηλαδή, κατά τόν π.Ἰ.Δ., ὅ,τι εἶναι καταγεγραμμένο στήν Ἁγία Γραφή δέν χρειάζεται νά γίνη προσωπικό μας βίωμα, προσωπική μας ἐμπειρία. Ἀρκεῖ νά τό ξέρουμε ὅτι εἶναι καταγεγραμμένο καί σωθήκαμε... Συνεπῶς, κατά τόν π.Ἰ.Δ., δέν χρειάζεται νά καταγράφονται καί νά διαβάζονται οἱ ἐμπειρίες καί οἱ βίοι τῶν Ἁγίων, πού ἀποτελοῦν τήν ἐπαλήθευση τοῦ Εὐαγγελίου, ὁπότε, ὡς περιττά θά πρέπη νά ἐξαφανίσουμε τά Συναξάρια τῆς Ἐκκλησίας».

Καί, φυσικά, πρέπει «νά ἐξαφανίσουμε τά Συναξάρια τῆς Ἐκκλησίας», ἀφοῦ βρίθουν ἀπό τίς κατά παπα-Γιάννη Διώτη ψευδοαποκαλύψεις.

Ἐπαναλαμβάνω, λοιπόν, τό ἐρώτημα πού ἔθεσα στήν προηγούμενη ἀνάρτησή μου: Πῶς, μέ τέτοιες προϋποθέσεις, ὁ π. Διώτης, νά καταλάβει τόν θεόπτη ὀρθόδοξο ἡσυχαστή πατέρα Σωφρόνιο; 

 Πῶς νά χωρέσει στήν στενή ἀντίληψή του, στήν περιορισμένη βιολογική ἐνέργεια τοῦ ἐγκεφάλου του, τό εὖρος τῆς ἐμπειρικῆς θεολογίας ἑνός θεουμένου;

Ὁ Θεός  να  τόν ἐλεήσει καί δι’ εὐχῶν του νά ἐλεήσει καί ἐμᾶς! 
πηγή