Είμαστε ευγνώμονες στο Θεό που μας οδήγησε κοντά σ' αυτούς τους Γέροντες, τον π. Χρυσόστομο, τον π. Γεράσιμο, αλλά και τον π. Ιερόθεο Σουρβάνο.
Με τον π. Γεράσιμο πηγαίναμε πάντοτε, εμείς οι Αργοστολιώτες σε αγρυπνίες στο μοναστήρι της Παναγίας της Αγριλιώτισσας στη Σάμη, ιδιαίτερα του Αγίου Χρυσοστόμου και στην απόδοση της εορτής του Σταυρού, όταν ψάλλονταν και οι Χαιρετισμοί του Τιμίου Σταυρού. Η αγάπη και ο αλληλοσεβασμός μεταξύ αυτών των πατέρων, που στόλιζαν την Κεφαλονιά, δημιουργούσε εμπειρίες ανάτασης και στους ανθρώπους που βρίσκονταν γύρω τους, ιδιαίτερα όταν, πλήρεις χάριτος μετά από Θεία Λειτουργία, είχαν και “λόγον αγαθόν” να σου πουν. Λοιπόν, μια διήγηση απομαγνητοφωνημένη του π. Χρυσόστομου για την Παναγία την Αγριλιώτισσα θα έχουμε τη χαρά να μοιραστούμε μαζί σας:
Εδώ, καλά μου παιδιά, ήταν δάσος, λόγγος, όπως λέμε εδώ κεφαλονίτικα. Μακρά, απέναντι στο βουνό βρίσκονταν τσοπάνηδες με τα κοπάδια τους. Ήταν τρεις τσοπάνηδες, άσχετοι συγγενείας, δυο άντρες και μία γυναίκα. Έβλεπαν αυτοί οι άνθρωποι, κατ' επανάληψη, τακτικά, ένα φως, κάπου εδώ. Μια, δυο φορές, πέντε, δέκα, τους κίνησε την περιέργεια. Αποφάσισαν να έλθουν κοντά να δουν τι συμβαίνει, από πού προερχόταν αυτό το φως. Το φως δεν ήταν ψηλά στον ουρανό, ούτε στο έδαφος, αλλά σε κάποιο μικρό ύψος από το έδαφος.
“Τι φως είναι αυτό; Μήπως κάποιο θεϊκό φως; Εδώ κάτι συμβαίνει. Μήπως κρύβεται κάτι; Για να δούμε, έχει να μας πει κάτι αυτό το φως;” έλεγαν μεταξύ τους . Άρχισαν να ψάχνουν μέσα στους θάμνους, και συγκεκριμένα μέσα στο θάμνο μιας αγριελιάς στον τόπο ετούτο. Εδώ βρισκόταν η αγριλίδα. Μέσα στα ξηρά σάπια φύλλα της αγριλίδας, λοιπόν, βρίσκουν ένα εικονισματάκι μικρό, τριπρόσωπο, με την εικόνα του Κυρίου μας, της Παναγίας μας και του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου.
Αντιλαμβάνεστε τι χαρά ένιωσαν και οι τρεις και ιδιαίτερα αυτός που το πρωτοβρήκε. Το έβαλε στον κόρφο του και το πήγε στο σπίτι του. Το τοποθέτησε στα εικονίσματά του.. Την άλλη μέρα το πρωί ξύπνησε για να πάει στα ζώα του στο βουνό. Ασφαλώς, θα ήταν άνθρωπος ευσεβής και γι αυτό θα έλαβε και τη χάρη να βρει το εικονισματάκι αυτό. Θέλησε, λοιπόν, να κάνει την προσευχή του ο άνθρωπος . Πήγε στα εικονίσματα του, αλλά δεν βρήκε εκεί το εικονισματάκι. Ανησύχησε, λέει στα αδέλφια του: “Μήπως κάποιος από εσάς πήρε το εικονισματάκι που βρήκα χθες;” Όχι, δεν το είχαν πάρει.
Έφυγε ο άνθρωπος στενοχωρημένος που δεν υπήρχε το εικονισματάκι στο σπίτι. Ξανά στα ζώα εδώ στο βουνό απέναντι. Το βράδυ όμως βλέπει ξανά φως στο σημείο εδώ. Δεν ήτο όμως δυνατόν να σκεφτεί εκείνο το οποίο είχε συμβεί. Άνθρωποι είμεθα και τα θαύματα τα βλέπομεν πολύ αργά ... Συμπτώσεις, λέμε πολλές φορές. Και όμως είχε συντελεστεί το θαύμα. Μετά από δυο τρεις μέρες αποφάσισε να έλθει ξανά στο σημείο όπου έβλεπε το φως και βρήκε ξανά το εικόνισμα. Το πήγε στο σπίτι, αλλά την επομένη πάλι το ίδιο, το έχασε το εικόνισμα. Ήρθε ξανά εδώ στα ζώα του, το βράδυ πάλι είδε το φως.. Έρχεται και κοιτάζει, βλέπει το εικόνισμα στο ίδιο σημείο. Οπότε τότε δεν το πήρε, αλλά πήγε στο χωριό και είδε τον πνευματικό του. Του εξήγησε ακριβώς τι συνέβαινε και ζήτησε τη συμβουλή του για το τι έπρεπε να κάνει. Τότε αυτός του είπε:
“Παιδί μου, να δοξάζεις το Θεό που σε αξίωσε και βρήκες το εικονισματάκι αυτό, αλλά άφησε το εκεί που το βρήκες, Πήγαινε φτιάξε ένα καλυβάκι και βάλε το εικόνισμα. Βάλε και ένα καντηλάκι και όταν περνάς από εκεί, άναβε το καντηλάκι”.
Πράγματι έτσι έκανε. Το είπε και στους άλλους συντρόφους του, που το είχαν βρει μαζί, τους τσοπάνηδες και έφτιαξαν ένα καλυβάκι και το έβαλαν μέσα. Δεν πέρασε πολύς καιρός που ο άνθρωπος εκείνος το σκέφτηκε διαφορετικά:
“Ο Θεός με αξίωσε και βρήκα το εικόνισμα αυτό. Δεν ήταν μικρό πράγμα, να το πηγαίνω στο σπίτι και αυτό να γυρίζει εδώ μόνο του. Άρα ο Θεός είναι κάπου εδώ κοντά μας, και κοντά σε μένα και κοντά στο εικόνισμα”.
Αποφάσισε, λοιπόν, και λέει στα αδέλφια του:
“Ξέρετε, παιδιά, μια που ο Θεός μού έδωσε τη χάρη και βρήκα το εικόνισμα, θα πάω κι εγώ να μείνω εκεί. Θα φτιάξω ένα καλύβι να μένω εκεί και μια και θα έρχεστε και εσείς για το κοπάδι να μου φέρνετε κι εμένα λίγο ψωμάκι”.
Όπως αντιλαμβάνεστε, είναι δύσκολο να φεύγει κανείς από το σπίτι του και να λέει πάω στην ερημιά να ζήσω μόνος μου. Όσο και να είναι ευσεβείς, αυτοί που μένουν πίσω δεν βλέπουν τα πράγματα τόσο ρόδινα όπως τα βλέπει εκείνος. Εν πάση περιπτώσει ήρθε, έφτιαξε ένα καλυβάκι και έμενε εδώ κοντά στο εικόνισμα.
Δεν πέρασε πολύς καιρός και οι άλλοι δύο σύντροφοί του αποφάσισαν να τον μιμηθούν στην ασκητική ζωή του. Ήρθαν, λοιπόν, κι αυτοί, έφτιαξαν τις καλύβες τους και άρχισαν να ζουν ως μοναχοί.
Αυτό συνέβη περί το 1700, η ανεύρεση της εικόνας και η δημιουργία της πρώτης οικογένειας, της πρώτης ομάδας των καλογήρων. Δεν ανεγνωρίσθη ως μοναστήρι από την αρχή. Η αναγνώριση έγινε από τη Μητρόπολη αργότερα το 1721. Αρχικά ήταν μια εκκλησιά εδώ στ' Αγρίλια και πήρε την ονομασία Παναγία η Αγριλιώτισσα, αφού όπως είδατε βρέθηκε σε μια αγριλιά....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου