Μια επιστολή

σύν-τρελλε αδελφέ,

αν και είμαι ηλικιωμένος πλέον, με αναπαύει όταν βλέπω ιερέα να του φιλώ το χέρι και να ζητάω την ευχή του,

αλλά με όλα τούτα τα παλαβά που συμβαίνουν γύρο μας, πλέον δεν γνωρίζω αν κάποιος είναι πραγματικά ορθόδοξος ιερέας.

σήμερα το λοιπόν μέσα στο μετρό στην Αθήνα είδα έναν ιερέα κι αναρωτήθηκα

"κι αν είναι ουνίτης" (καθότι και κοντοκουρεμένος)

και τότε μου δημιουργήθηκε μιά απορία, και πάω και τον ρωτάω,

"οι ουνίτες άραγε κάνουν τον σταυρό τους με τρία δάκτυλα (τόσο προχωρημένα-καλλυμμένα) ή τέσσερα;"

και η απάντηση - πρώτο σοκ:

-"με τρία, οι ουνίτες είναι πάρα πολύ κοντά σε μας τους ορθοδόξους"

-"έεε, όχι και κοντά μας", ανταπαντάω, "αυτοί έχουν αρχηγό τον πάπα, όχι τον Χριστό"

και η τελική απάντηση που με αποτέλειωσε:

-"μη στεναχωριέσαι, κι αυτό θα εξαλειφθεί και θα ενωθούμε".

θα μου πεις, εδώ πάμε σε πρώτο βήμα να ενωθούν όλες οι χριστιανικές "εκκλησίες"

και κατόπιν όλες οι θρησκείες, αυτό με μάρανε;

άλλο πράγμα όμως το ενδεχόμενο, κι άλλο να το βλέπεις να συμβαίνει πράξη δίπλα σου.

και σαν συνέχεια αυτού,

εντάξει, από τους αριστεροδεξιούς πολιτικούς περιμένουμε αδικίες, αντεθνικά, αντίχριστα κι άλλα πολλά,

στο κάτω-κάτω γι' αυτούς ισχύει, αφού τα βλέπουν όλα τούτα εντάξει και καλά, δήθεν "πρόοδο",

"αν τελικά αυτό που νομίζουν για φως είναι στην πραγματικότητα σκοτάδι,

πόσο είναι το σκοτάδι στα μυαλά τους;",

αλλά όταν η διοικούσα εκκλησία

(ακόμα πλέον και κάποιοι ιερείς δίπλα μας)

ασθενούν και πίπτουν και παρασέρνουν,

τότε αυτή η μαχαιριά είναι πολύ πιο βαθειά.

τι μένει πλέον;

μόνο το να αυξήσουμε τις ικεσίες μας για έλεος.

καλη σαρακοστή Χριστουγένων εύχομαι,

μιας και ξεκινάει πιά σύντομα

φιλικά,

Αντρέας.