(σημειώνει ο ίδιος ο Αν. Ταρκόφσκι)
Η ιστορία του Ρουμπλιωφ είναι η ιστορία μιας «διδαγμένης» ή επιβεβλημένης ιδέας, που καίγεται όταν έρχεται σε επαφή με τη ζωντανή πραγματικότητα, για να αναδυθεί από τις στάχτες της σαν καινούρια και πρωτόφαντη ιδέα.
[…] Είναι εύκολο να καταλάβουμε πόσο ανεφοδίαστος ήταν ο Αντρέι για να αντιμετωπίσει τη ζωή, όταν έφυγε από την προστασία του στενού μοναστηριακού περιβόλου, που του έδινε μια στρεβλή άποψη της ζωής πέρα μακριά. Και μόνο αφού πέρασε όλους τους κύκλους της οδύνης, έγινε ένα με τη μοίρα του λαού του κι έχασε την πίστη του στην ιδέα του καλού, που δεν συμφιλιωνόταν με την πραγματικότητα, μόνο τότε επιστρέφει στο σημείο απ’ όπου ξεκίνησε: στην ιδέα της αγάπης, του καλού, της αδελφοσύνης. Τώρα όμως έχει βιώσει τη μεγάλη, εξαίσια αλήθεια αυτής της ιδέας σαν έκφραση των ελπίδων του βασανισμένου λαού του. Οι παραδοσιακές αλήθειες παραμένουν αλήθειες μόνο όταν τις δικαιώνει η ατομική εμπειρία…
[…] Όταν απομόνωσαν κάποια επεισόδια από τον Αντρέι Ρουμπλιόφ, για να με κατηγορήσουν για «νατουραλισμό» (λογουχάρη, τη σκηνή της τύφλωσης και ορισμένα πλάνα από τη λεηλασία του Βλαντμίρ), ειλικρινά δεν κατάλαβα την ουσία της κατηγορίας και εξακολουθώ να μην την καταλαβαίνω. Δεν είμαι καλλιτέχνης του σαλονιού και η ευτυχία του κοινού δεν εξαρτάται από εμένα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου