Οἱ δικαστικοὶ λειτουργοὶ τοῦ ΣτΕ εἶναι σωφρονέστεροι τῶν Ἀρχιερέων καὶ τῶν θεολόγων

Ἡ προσήλωσις τῶν δικαστῶν τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας εἰς τὸ Σύνταγμα τῆς χώρας καὶ ἡ διδασκαλία τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τὴν ἐκπαίδευσιν. Ἡ λανθασμένη ἀντιμετώπισις τοῦ θέματος ἀπὸ μερίδα Ἀρχιερέων καὶ Θεολόγων, λόγῳ ἐλλείψεως Ὀρθοδόξων πνευματικῶν καὶ ποιμαντικῶν ἐκκλησιολογικῶν κριτηρίων.

Γράφει ὁ Ἱερομόναχος Δαμασκηνός 
ὁ τοῦ φιλαδέλφου, τ.Ἀρχιγραμματεύς Ἱ. Κοινότητος      

Ἐν Ἁγίῳ Ὄρει τῇ 13-26/9/2019

     Τῷ Σεβασμιωτάτῳ Μητροπολίτῃ Ἀλεξανδρουπόλεως

κ.κ. ΑΝΘΙΜῼ εἰς Ἀλεξανδρούπολιν.

Ἀρ. Πρωτ. 26.

Κοινοποίησις τῇ Ἱερᾷ Συνόδῳ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος

      Σεβασμιώτατε,

παρακολουθῶ, τώρα καὶ χρόνια, τὰς συνεντεύξεις Σας, σχετικῶς μὲ θεολογικὰ καὶ Ἐκκλησιολογικὰ θέματα καὶ μετὰ θλίψεως διαπιστώνω, ὅτι αὗται δὲν συνᾴδουν μὲ «τὰς τῶν ἁγίων θεοπνεύστους Θεολογίας καὶ τὸ εὐσεβὲς τῆς Ἐκκλησίας φρόνημα».

      Εἰδικώτερον παρηκολούθησα τὰς θέσεις καὶ ἀπόψεις Σας, ἀναφορικῶς μὲ τὸ μάθημα τῆς διδασκαλίας τῆς ὀρθοδόξου πίστεως εἰς τὴν ἐκπαίδευσιν, ὡς καὶ τὰς ἐνεργείας Σας, νὰ ἱδρυθῆ ἐν μέσῳ Ὀρθοδόξῳ Θεολογικῇ Σχολῇ τῆς Θεσσαλονίκης, «Τμῆμα Μουσουλμανικῶν Σπουδῶν».

      Ὡς ἀπόφοιτος τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, γνωρίζω, ὅτι τῷ καιρῷ τῆς φοιτήσεώς μου, ἡ Θεολογικὴ Σχολὴ δὲν ἔδιδε πτυχίον εἰς ἑτεροδόξους, εἰς μὴ μόνον εἰς Ὀρθοδόξους φοιτητάς.

      Ἀπορῶ πῶς συμβιβάζετε τὴν Ἀρχιερατικήν Σας συνείδησιν, ὡς διάδοχος τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, μὲ τὰς θέσεις καὶ ἀπόψεις αὐτάς, ἐν σχέσει μὲ τὴν ἐντολὴν τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου: «πορευθέντες… διδάσκοντες τηρεῖν… καὶ βαπτίζειν εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγ. Πνεύματος».

      Σᾶς ἤκουσα, παλαιότερον, ἐκφωνοῦντα ἀπὸ διφθέρας, διάλεξιν εἰς τὴν Μητρόπολίν Σας, καθ’ ἥν εἴπατε πράγματα ἀθεολόγητα, τὰ ὁποῖα δὲν θὰ ἔλεγε ποτὲ ὁ τελευταῖος πρωτοετὴς φοιτητὴς τῆς Θεολογίας, εἰς ἐκκλησιολογικὰ θέματα, ἀναφορικῶς μὲ τοὺς αἱρετικῶς φρονοῦντας ἑτεροδόξους. Ἐνθυμοῦμαι ὅτι μὲ μίαν ταχυτάτην κίνησιν ἐξήλθατε τῆς αἰθούσης, ἵνα μὴ δεχθῆτε προφανῶς ἐρωτήσεις.

      Λυποῦμαι, διότι καὶ ἄλλοι Ἀρχιερεῖς ἔχουν παρομοίους ἀπόψεις, προσέτι καὶ Πανεπιστημιακοὶ Καθηγηταί, καὶ ἕτεροι λαϊκοὶ θεολόγοι, τύπου: Ε. Ψάλτου (ΙΕΠ), Γιαγκάζογλου, Καλαντζῆ (ὅν στηρίζει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος) κ.λπ. Ἐὰν ἔζων οὗτοι εἰς τὴν ἐποχὴν τῶν Πατέρων, θὰ τοὺς εἶχον ἀποκόψει ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, «ὡς ἀνιάτως νοσήσαντας».

      Χαίρομαι ἀντιθέτως, ὁρῶν τοὺς Δικαστικοὺς Λειτουργοὺς τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας, σωφρονεστέρους πολλῶν Ἀρχιερέων καὶ Αὐτοῦ ἀκόμη τοῦ Μακ. Ἀρχιεπισκόπου κ. Ἱερωνύμου, τοῦ τεταγμένου θεσμικῶς φρουροῦ τῆς Ὀρθοδοξίας, οἱ ὁποῖοι σέβονται τὸ Σύνταγμα, τὸν Ὀρθόδοξον χαρακτῆρα τῆς Χώρας καὶ ἑαυτούς, ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί.

      Ἀπορῶ πῶς θὰ συναντήσητε τὸν Χριστὸν εἰς τὴν Δευτέραν Παρουσίαν καὶ τί ἀπολογίαν θὰ δώσητε, τόσον Ὑμεῖς, ὡς καὶ οἱ ὅμοια μὲ Ὑμᾶς φρονοῦντες.

      Ἀσφαλῶς δὲν θὰ ἔχητε συνήγορον, οὔτε τοὺς ἀθέους πολιτικούς, οὔτε τοὺς πλανεμένους θεολόγους, οὔτε τὸν πρέσβυν κ. Πάϊατ, οὔτε τὴν Ν. Τάξιν πραγμάτων, ἡ ὁποία, διὰ τῆς διεφθαρμένης Ἀμερικανικῆς Πολιτικῆς, προάγει παγκοσμίως τὴν πανθρησκείαν καὶ τὸν ἄνομον βίον, κατ’ ἐξοχὴν δὲ τὴν ὁμοφυλοφιλίαν.

      Αἰσχύνομαι διὰ τὴν πνευματικὴν κατάπτωσιν τῆς Ἀμερικῆς, ὡς καὶ διὰ τὰ Πολεμικὰ ἐγκλήματα, τὰ ὁποῖα διαπράττει ἀνὰ τὴν ὑφήλιον, μετὰ τὴν πτῶσιν τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως, διὰ νὰ στερεώνῃ τὴν διεφθαρμένην ἡγεμονίαν της.

      Ἀπορῶ πῶς ἐπιτρέπουν οἱ ὑπεύθυνοι Ἐκκλησιαστικοὶ Ποιμένες, Πατριάρχαι, Ἀρχιεπίσκοποι καὶ Ἀρχιερεῖς νὰ ἐπεμβαίνουν εἰς τὸ καθαρῶς Ἐκκλησιαστικὸν ἔργον των, περιπλέκοντες τὰ Ἐκκλησιαστικὰ μὲ τὰ διεφθαρμένα γεωστρατηγικά των συμφέροντα. Τί ἀπολογίαν θὰ δώσουν εἰς τὸν Χριστὸν ἐν τῇ Δευτέρᾳ Παρουσίᾳ;

      Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι δὲν περιῆλθον τὴν Οἰκουμένην, διὰ νὰ συμβιβάσουν τὰς πλάνας τῶν δαιμόνων μὲ τὴν ἐν Χριστῷ Ἀλήθειαν. Δὲν ἐπεδίωξαν τὴν φιλίαν μὲ τὸν Νέρωνα, τὸν διώκτην τοῦ Χριστιανισμοῦ. Τοὐναντίον ἐθυσιάσθησαν διὰ τὴν σωτήριον διὰ τὸν ἄνθρωπον ἐν Χριστῷ Ἀλήθειαν, ὑποστάντες ὕβρεις καὶ διωγμούς καὶ τέλος τὸν θάνατον.

      Δὲν ἐποίησαν θέατρα τύπου Ἀσσίζης, οἷα διοργανώνει ὁ πλανεμένος ἐκ τῆς Ἀληθείας Πάπας διὰ μίαν ψευδοειρήνην, ὡς καὶ οἱ ὁμόφρονές Του.

      Ὁ Μ. Βασίλειος εἰς τὸ ἐγκώμιόν Του διὰ τὸν μάρτυρα Γόρδιον ἐξαίρει τὴν ἀνδρείαν τοῦ μάρτυρος, ὅστις προτίμησε νὰ καῇ ἡ χείρ του μετὰ τῶν δακτύλων, παρὰ νὰ θυσιάσῃ εἰς τὰ εἴδωλα. Δὲν ἤναψε κανδήλας εἰς τὸ πανθρησκειακὸν μανουάλι, τύπου Ἀσσίζης, ὡς δυστυχῶς καὶ φεῦ διὰ τὴν σωτηρίαν των, ποιοῦσι καὶ ὀρθόδοξοι Ἀρχιερεῖς! (ὅρα Μ. Βασιλείου ἐγκώμιον πρὸς τὸν μάρτυρα, ΕΠΕ τ.7, 248-273).

      Σήμερον δυστυχῶς ὀλίγοι εἶναι ἕτοιμοι καὶ δὴ ἐκ τῶν Ἀρχιερέων, νὰ μαρτυρήσουν, ὡς ὁ πρῶτος τῶν μαρτύρων, Σταυρωθεὶς Κύριος, οἱ Ἀπόστολοι καὶ οἱ μάρτυρες, διὰ τὴν Ἀλήθειαν.

      Ἀντικατεστάθη ἡ ὁμολογία, μὲ τὴν διπλωματίαν καὶ τὴν ὑποκρισίαν τῶν Φαρισαίων, δι’ ἥν ὁ Χριστὸς εἶπε τὰ φοβερά: «Οὐαί».

      Ἐπειδὴ λοιπὸν ἐξέλιπε τὸ πνεῦμα τῆς θυσίας, διὰ τὸ κήρυγμα τῆς Ἀληθείας: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη…», γι’ αὐτὸ ἡ ἀνθρωπότης πορεύεται εἰς τὸ χάος.

      Ὁ Ἀρχηγὸς τῆς εἰρήνης εἶπε: «Εἰρήνην τὴν ἐμὴν δίδωμι Ὑμῖν οὐ καθὼς ὁ κόσμος δίδωσιν, ἐγὼ δίδωμι Ὑμῖν» (Ἰω. 14, 27).

      Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος εἰς τὰς Ἀθήνας δὲν ἐκήρυξε τὴν πλάνην, μαζὶ μὲ τὴν Ἀλήθειαν. Ἦλθε νὰ καταστρέψῃ τοὺς βωμοὺς τῶν εἰδώλων, ἦλθε νὰ ἐλευθερώσῃ τὸν ἄνθρωπον ἀπὸ τὰς πλάνας, διὸ καὶ εἶπε εἰς τοὺς Γαλάτας: «τῇ ἐλευθερίᾳ ᾗ Χριστὸς ἡμᾶς ἠλευθέρωσε, στήκετε καὶ μὴ πάλιν ζυγὸν δουλείας ἐνέχεσθε» (Γαλ. 5, 1).

      Ὑμεῖς καὶ οἱ ὅμοιοί Σας, ἐπιδιώκετε νὰ ἐπανοικοδομήσητε τοὺς βωμοὺς τῶν εἰδώλων, ὡς ἐπιδιώκει, ἡ Μασονία μὲ τὸ σύνθημα: «σεβασμὸς εἰς τὴν ἑτερότητα», δηλ. εἰς τὴν πλάνην, τὸν διάβολον κατ’ ἐπέκτασιν.

      Ὁ Χριστὸς εἶπε, σεβασμὸς εἰς τὴν Ἀλήθειαν καὶ τὸν ἄνθρωπον, τὸν κατ’ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ κτισθέντα, οὐχὶ σεβασμὸς ὅμως εἰς τὰ πάθη του. Ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι τρόπος ζωῆς.

      Τὸ κήρυγμα τῆς Ἀληθείας, δὲν εἶναι κήρυγμα βιαίας ἀποδοχῆς: «ὅστις θέλει ὁπίσω μου ἐλθεῖν, εἶπεν ὁ Κύριος» (Ματθ. 16, 24).

      Διατὶ οἱ πλανεμένοι θεολόγοι (τύπου Γιαγκάζογλου, Ἐ. Ψάλτου, καὶ τῆς ὁμάδος τοῦ ΚΑΙΡΟΥ) θεωροῦν κατήχησιν τὴν Ἀλήθειαν καὶ δὲν θεωροῦν ὁμοίως τὴν διδασκαλίαν τῆς πλάνης, κατήχησιν;

      Ἔτσι σκέπτονται καὶ οἱ πλανεμένοι πολιτικοὶ καὶ αἱ σκοτειναὶ ἀντίχριστοι στοαί.

      Τί ἔχετε νὰ ἀπαντήσητε, Ὑμεῖς ὡς Ἀρχιερεὺς τοῦ Χριστοῦ καὶ κάθε ὅμοια φρονῶν, εἴτε Πατριάρχης, εἴτε Ἀρχιεπίσκοπος, εἴτε Ἐπίσκοπος εἰς τὸν ὑμνῳδὸν τῆς Ἐκκλησίας:

«τὸν ἐκ τῆς δουλείας, τὴν κτίσιν, τῶν εἰδώλων λυτρωσάμενον, καί παραστήσαντα ταύτην, ἐλευθέραν τῷ ἰδίῳ πατρί, σὲ Σωτὴρ ὑμνοῦμεν καὶ σὲ ὑπερυψοῦμεν εἰς πάντες τοὺς αἰῶνας». Κανὼν Ἀναλήψεως, ὠδή η΄.

      Ὁμοίως:

      «Παύλου, ὡς μιμητὴς γεγονὼς Ἀρχιερεῦ, πᾶσαν περιώδευσας, τὴν οἰκουμένην κηρύττων, τὸ σωτηριῶδες κήρυγμα καὶ καθαιρῶν τῶν εἰδώλων βωμούς». κανὼν Ἀγ. Αὐτονόμου, ὠδὴ α΄ 12 Σεπτεμβ.

      Δὲν Σᾶς ἀνησυχεῖ, Σεβασμιώτατε, ὡς καὶ τοὺς Πατριάρχας, Ἀρχιεπισκόπους καὶ Ἐπισκόπους τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ λαίλαψ τῆς πλάνης τῆς διδασκαλίας τῆς πανθρησκείας εἰς τοὺς νέους, ὡς καὶ τοῦ ἀνόμου βίου τῆς ὁμοφυλοφιλίας, ὡς καὶ πάσης ἀνομίας, ὅτε μετ’ ὀλίγας ἡμέρας θὰ συνέλθητε διὰ νὰ ἀσχοληθῆτε μόνον, μὲ διοικητικὰς δικαιοδοσίας καὶ ἐκλογὰς Ἀρχιερέων;

Διατὶ ἐξεχάσατε, ὡς Ἀρχιερεῖς, τὸ κατ’ ἐξοχὴν ἔργον τοῦ Ἀρχιερέως, δηλ. τὴν διαφύλαξιν τῆς Ἀληθείας, ὡς ἀναγινώσκομεν κατὰ τὴν Κυριακὴν τῆς Ὀρθοδοξίας: «οἱ προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι, ὡς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν… οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν Χριστὸν τὸν ἀληθινὸν Θεὸν ἡμῶν…». Συνοδικὸν τῆς Ὀρθοδοξίας.

      Τὸ ἔθνος μας, διὰ δύο χιλιετίας, αὐτὰ διδάσκει ἐντὸς τοῦ Ναοῦ καὶ εἰς τὰ Σχολεῖα. Αὐτὰ ἐφρόνουν οἱ Αὐτοκράτορες τοῦ Βυζαντίου καὶ οἱ ἥρωες τοῦ 1821, ποὺ ἐδημιούργησαν τὸ Ἑλληνικὸν Κράτος. Ὁ Καποδίστριας καὶ οἱ ἥρωες ἔταξαν νὰ οἰκοδομήσουν εἰς τὴν μόνιμον Πρωτεύουσαν τοῦ νέου Ἑλληνικοῦ Κράτους, τὸν Ναὸν τοῦ Σωτῆρος, καὶ ἡμεῖς ἀντὶ τοῦ τάματος τῶν ἡρώων, οἰκοδομοῦμεν τζαμιὰ Μουσουλμανικά, τὰ ὁποῖα κατήργησαν ἐν Ἑλλάδι, οἱ ἀγῶνες τῶν Πατέρων μας.

      Τί ὁμολογεῖτε κατὰ τὴν χειροτονίαν πίστιν εἰς ἕνα Θεόν… καὶ εἰς τὰ δόγματα τῶν Πατέρων, ὅταν εἰς τὴν ποιμαντικήν Σας, ἄλλα ἐνεργεῖτε καὶ εἰς τὰς Συνόδους, ἄλλα ἀποφασίζετε;

      Τί εἶναι Ἀποστολικὴ Διαδοχή, Σεβασμιώτατε, μόνον ἡ ἅλυσος τῆς χειροτονίας, διὰ τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν; Ἀσφαλῶς, χωρὶς τὴν Ἀποστολικὴν πίστιν, καθίσταται ἀνενεργὸς ἡ Χάρις καὶ δὲν ὑπάρχει Ἀποστολικὴ Διαδοχή. Ἀκόμη καὶ οἱ θανασίμως ἁμαρτάνοντες, ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας, χωρίζονται ἐκ τοῦ Θεοῦ, ἔστω καὶ ἄν εἶναι βαπτισμένοι, μετέχοντες ἀναξίως τῶν ὀρθοδόξων μυστηρίων.

      Εἰς τοὺς αἱρετικοὺς, καὶ εἰς τοὺς σχισματικοὺς, δὲν ἐνεργεῖ ἡ Θεία χάρις. Οὔτε Ἐκκλησίαι εἶναι οὗτοι μὲ τὴν οὐσιαστικὴν ἔννοιαν τοῦ ὅρου, ὡς φρονοῦμεν εἰς τὸ Σύμβολον τῆς Α΄ καὶ Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, οὔτε μυστήρια ὑπάρχουν, οὔτε ἅγιοι ἐκτὸς τῆς ὀρθοδοξίας. Τὰ Μηναῖα δὲν ἔχουν ἁγίους αἱρετικούς, οὔτε κόπτας μετὰ τὸ 451, οὔτε παπικούς μετὰ τὸ 1054. Ἐγὼ ἐτύπωσα τὰ Μηναῖα τῆς Ὀρθοδοξίας; Τὰ Μηναῖα εἶναι τυπωμένα ἀπὸ αἰῶνας καὶ χιλιετίας.

      Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας μετὰ τὴν λῆξιν τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς ἐν Ἐφέσῳ Συνόδου, γράφει: «τοῖς εὐλαβεστάτοις καὶ θεοσεβαστάτοις Πατράσι Μοναχοῖς καὶ τοῖς σὺν ὑμῖν τὸν μονήρη βίον ἀσκοῦσι, καὶ ἐν πίστει Θεοῦ ἱδρυμένοις…», μετὰ τὴν καθαίρεσιν τοῦ Νεστορίου: «Πέπαυται γὰρ τὸ δύσφημον στόμα, καὶ σεσίγηκεν ἡ μιαρωτάτη γλῶσσα, οὐκέτι τὰς κατὰ τοῦ Χριστοῦ προφέρουσι βλασφημίας, ἐν ἐξουσίᾳ διδασκαλικῇ τε καὶ ἀρχιερατικῇ. καὶ οἱ τὴν φιλίαν αὐτοῦ δυσωπηθέντες μᾶλλον, καὶ οὐχὶ τῆς πρὸς Χριστὸν ἀγάπης πεφροντικότες, ἀτιμίας ὄνομα τὰ πρόσωπα μεστά… ἀνδριζέσθω τοίνυν ἡ θεοσέβεια ὑμῶν ἐν προσευχαῖς, καὶ ὡς τέκνα γνήσια Πατράσι συμπράττετε, νόσον ὥσπερ τινὰ λοιμικήν, τὴν Νεστορίου κακοδοξίαν ἐκκόψαντες…». Ἐπιστολὴ XXVI, PG τ. 77, 141

      Οἱ αἱρετικῶς φρονοῦντες καὶ θανασίμως ἁμαρτάνοντες ἀμετανοήτως, πορεύονται κατ’ εὐθεῖαν εἰς τὸ αἰώνιον πῦρ τῆς κολάσεως, χωρὶς ἐλπίδα λυτρώσεως. «Ὁ μὴ πιστεύων ἤδη κέκριται» (Ἰωάννου 3, 18).

      Ὠς ἐκ τούτου οὐδεμία ὑπερδύναμις, οὐδεμία πολεμικὴ βάσις, οἱασδήποτε ὑπερδυνάμεως, «οὐδεμία ἀνθρωπίνη προστασία» θὰ φρουρήσῃ τὴν Ἑλλάδα καὶ οἱανδήποτε χώραν ἤ οἱανδήποτε Ἐκκλησίαν ἤ Πατριαρχεῖον ἤ Ἀρχιεπισκοπήν, εἰ μὴ μόνον ὁ Χριστὸς καὶ ἡ προσήλωσις τῶν ἑκάστοτε ἐκπροσώπων του Ἀρχιερέων εἰς τὴν ἐν Χριστῷ Ἀλήθειαν καὶ τὴν ἐν Χριστῷ ζωήν, τόσον τῶν ἰδίων, ὅσον καὶ τοῦ λαοῦ, ἐντὸς καὶ ἐκτὸς τοῦ Ἱ. Ναοῦ, ἐν τοῖς Σχολείοις, ἐν τῷ Κοινοβουλίῳ καὶ τὰ Ὑπουργεῖα, καὶ ἐν γένει εἰς τὸν δημόσιον καὶ ἰδιωτικὸν βίον.

Ἄλλως εἰς μάτην βοῶμεν: Μὴ πεποίθατε ἐπ’ ἄρχοντας, ἐπὶ υἱοὺς ἀνθρώπων, οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία (Ψαλμ. 145, 3).

      Τὰ εὐαίσθητα προσωπικὰ δεδομένα δὲν ὑπάρχουν διὰ τοὺς Χριστιανούς. «Οὐδὲν γὰρ ἔστι κεκαλυμμένον, ὅ οὔκ ἀποκαλυφθήσεται, καὶ κρυπτόν, ὅ οὐ γνωσθήσεται. Ὅ λέγω ὑμῖν ἐν τῇ σκοτίᾳ εἴπατε ἐν τῷ φωτὶ καὶ ὁ εἰς τὸ οὖς ἐπὶ τῶν δωμάτων» (Ματθ. 10, 26-27). Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Χριστὸς ἀπαιτεῖ φανερὰν ὁμολογίαν τῆς πίστεως. Εἴπατε ταῦτα καὶ εἰς τὸν κ. Σημίτην διὰ τὰς ἀστυνομικὰς ταυτότητας καὶ τὸν κ. Μητσοτάκην διὰ τὰ σχολικὰ ἀπολυτήρια.

      Εἴτε κρύπτουν τὸ θρησκευτικὸν φρόνημα εἰς τὴν πολιτικὴν ταυτότητα, εἴτε ὄχι, ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ τῆς ἀνταποδόσεως, θὰ φανερωθοῦν τὰ πάντα, καὶ τῶν ἐνθέων καὶ τῶν ἀθέων.

      Προσέτι εἴπατε εἰς τοὺς πολιτικούς: Ὅλοι οἱ Πρωθυπουργοὶ τοῦ πλανήτου, ἔστω καὶ ἄν νομιμοποιήσουν τὴν ἀνομίαν, τὴν οἱανδήποτε ἀνομίαν (π.χ. τὴν ὁμοφυλοφιλίαν), ἡ ἀνομία εἶναι πάντοτε ἀνομία. Τὸ κακὸν θὰ παραμείνῃ κακόν, χωρὶς ποτὲ νὰ κοινωνήσῃ μὲ τὸ ἀγαθόν, διότι «Ἀγαθὸς» εἶναι μόνον ὁ Τριαδικὸς Θεός, ὁ ἀποκαλυφθείς, διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ μοναδικὴ ὁδὸς Θεογνωσίας, μοναδικὴ Ἀλήθεια, μοναδικὴ πηγὴ τῆς Ζωῆς. Τὰ ἄλλα ὅλα ὁδηγοῦν εἰς τὴν ἀπώλειαν, ἥν μόνος ἐφεῦρε ὁ ἀρχέκακος ὄφις, ὁ Διάβολος καὶ τὰ ὄργανά του.

      Ταῦτα ἐπωδύνως ἔγραψα Ὑμῖν μὲ τὸν προσήκοντα σεβασμὸν εἰς τὴν Ἀρχιερωσύνην Σας.