Κάποτε λέγαμε. στὰ ἀστεία. θὰ «γίνουμε Καμποῦλ»…
Ἔ, γίναμε…
Ἐπάνω σὲ κάτι τρισάθλια αὐτοκίνητα ἀθίγγανοι/ῥομᾶ/γύφτοι γυρολόγοι διασχίζουν ἀργὰ – ἀργὰ τὴν Ἀχαρνῶν, διαλαλῶντας ἀπὸ τὰ μεγάφωνά τους ὅτι πωλοῦν ζωντανὲς …κόττες.
Στὴν Ἀχαρνῶν ζυμώνεται ἕνας ἄλλος κόσμος, μία καινούργια γειτονιὰ δημιουργεῖται στὸ κέντρο τῶν Ἀθηνῶν καὶ ὁρισμένες σκηνὲς ποὺ βλέπουμε δείχνουν τὸ ποῦ ἔχει φθάση τὸ πράγμα, ἀλλὰ καὶ τὸ τί θὰ γίνεται, σὲ πολὺ σύντομο χρονικὸ διάστημα, ἐμπρός μας.
Μία ἐποχὴ ποὺ ἔχει λησμονηθῆ γιὰ τὴν Ἀθήνα ἐπιστρέφει μὲ ἄλλο χρῶμα καὶ γλῶσσα…
Μόργκαν Χρῆστος
