Δούλεψα τόσο πολύ να την κερδίσω..
Αφαίρεσα κόκκο κόκκο την άμμο και έκτισα πέτρα πέτρα το θεμέλιο.
Αγωνίστηκα να μη βλέπω τα πανύψηλα και να νιώθω χαρά με το χαμηλό πράσινο της απλότητας.
Διδάχτηκα να ρουφώ τη μυρουδιά του άνανθου βασιλικού και να μη με συγκινούν τα τεχνητά ελκυστικά αρώματα των λογισμών.
Έμαθα να λατρεύω την ανάπαυση στην άγρια πρασινάδα και να μην αποζητώ την ψυχρή ανάπαυση των μαλακών κρεβατιών.
Ν’ αγαπώ το ταπεινό χαμομήλι και ν’ αγνοώ τους φανταχτερούς υακίνθους.
Να διακρίνω το κελάηδημα του αηδονιού μες στ’ απειράριθμα κρωξίματα των παθογόνων εκκλήσεων.
Να ξεχωρίζω την αληθινή ζεστασιά των ματιών και των χεριών από την πυρωμένη φλόγα των ψεύτικων υποσχέσεων - αναζητήσεων.
Ν’ αγαπώ τη σιωπούσα γλώσσα και να μη γοητεύομαι από τις πολυμήχανες σειρήνες των νοσηρών λόγων.
Ν’ αγγίζω χωρίς να καταστρέφω.
Έμαθα ν’ ακούω τον σιωπηλό δάσκαλο της αγάπης και να κλείνω τ’ αυτιά μου στη φλυαρία των άκαρπων παλινδρομούντων συναισθημάτων.
Προτιμώ το άστικτο λευκό της γαλήνης από τα χρώματα του ουράνιου τόξου…
Ευαγγελία - Αγγελική Πεχλιβανίδου
εκπαιδευτικός - συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου