Όταν έφτασε στη Λαύρα του οσίου Χαρίτωνος (28 Σεπτ) έμεινε σε αναχωρητικό κελί έξω από τη Λαύρα αγωνιζόμενος εναντίον των παθών και δαιμόνων.
Την ίδια εποχή και ο Μέγας Ευθύμιος (20 Ιαν), άφησε την πατρίδα του και ήλθε και αυτός να ασκητέψει στην Φαράν.
Ο κοινός τους έρωτας για αγώνα και προσευχή σύντομα τους ένωσε αφού είχαν το ίδιο φρόνημα και τον ίδιο τρόπο ζωής. Ήταν σαν μία ψυχή σε δύο σώματα.
Με αυτόν τον κοινό πόθο, αναχωρούσαν κάθε χρόνο μετά την απόδοση της εορτής των Θεοφανείων, στην πανέρημο του Κουτιλά, στην Νεκρά Θάλασσα. Εκεί έμεναν ως την εορτή των Βαῒων, καταπονώντας το σώμα τους με σκληρή άσκηση.
Εκεί οδηγούμενοι από το Θεό έφτασαν σε έναν δύσβατο χείμαρρο όπου εκεί με μεγάλη χαρά εγκαταστάθηκαν κάνοντάς τον τόπο ακραίας άσκησης, τρεφόμενοι μόνο με άγρια χόρτα της περιοχής.
Μετά από λίγο καιρό ο Θεός τους φανέρωσε σε ποιμένες της περιοχής και σύντομα πολλοί ήταν αυτοί που ελκόμενοι από την φήμη τους προσέτρεχαν να ζήσουν κοντά τους.
Επειδή ο Ευθύμιος επιθυμούσε την μόνωση και την ησυχία τους παρέπεμπε στον Θεόκτιστο, ο οποίος που δεν γνώριζε παρακοή τους δεχόταν αλλά σε όλα ενεργούσε σύμφωνα με τη γνώμη του Μεγάλου Ευθυμίου.
Σιγά-σιγά αυτός ο αναχωρητικός τόπος έγινε κοινόβιο με εκκλησία το σπήλαιο και προεστώτα τον Θεόκτιστο.
Όταν ο Ευθύμιος συμπλήρωσε ενενήντα χρόνια ζωής, ο Θεόκτιστος αρρώστησε βαριά. Ο συνασκητής του, τον επισκέφθηκε στην Λαύρα του και παρέμεινε κοντά του μέχρι την κοίμησή του.
Εκοιμήθη στις 3 Σεπτεμβρίου 468 και κηδεύθηκε από τον όσιο Ευθύμιο και τον πατριάρχη Ιεροσολύμων Αναστάσιο Α΄.
Η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη του στις 3 Σεπτεμβρίου
Πρωτοπρ. Μιχαήλ Στεφάνου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου