Νέος Ιερομ. Μάξιμος Σάντοβιτς και ... Ποροσένκο

Σεβαστοί και αγαπητοί μου,

1. Αύριο εορτάζει  ο Άγ. Ιερομάρτυρας Μάξιμος Σάντοβιτς (+1914). Μαρτύρησε υπό τον Ουνιτών «με την κατηγορία ότι ήταν Ορθόδοξος, ότι χρησιμοποιούσε εκκλησιαστικά βιβλία γραμμένα στα ρωσικά και ότι συνεργαζόταν με τους Ρώσους εχθρούς των Αυστριακών» (Νέος Συναξαριστής Ι. Μ. Σίμωνος Πέτρας)!

Τραγικά επίκαιρος ο Άγιος!

2. Ο τ. πρόεδρος της Ουκρανίας Ποροσένκο (πρωτεργάτης της “αυτοκεφαλίας” και συνομιλητής του Φαναρίου) συμμετείχε σε ουνίτικη λειτουργία στο Κίεβο και μετά το πέρας της Λειτουργίας δήλωσε στα ΜΜΕ ότι «είναι πολύ σημαντικό να ενωθούν η Ουκρανική Ελληνο-καθολική Εκκλησία και η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας». [σ.σ. Ο Ποροσένκο ξέρει από διαδικασίες … ενώσεως των διεστώτων!  Νομίζω οι αρμόδιοι θα προσφύγουν στην εμπειρία του…]

Τόνισε παράλληλα ότι και οι Ουκρανοί Ουνίτες, προσευχήθηκαν για την απονομή του Τόμου Αυτοκεφαλίας, υπογραμμίζοντας ότι «είμαι βαθιά πεπεισμένος ότι, όταν ο Κύριος μας χάρισε τον Τόμο, οι άνθρωποι αυτοί [οι Ουνίτε] είχαν προσευχηθεί για να γίνει αυτό και ο Κύριος εισάκουσε τις προσευχές μας».

Ο  κ. Ποροσένκο αναφέρθηκε και στις σχέσεις του με τον Προκαθήμενο της Ουκρανικής Ουνιτικής Εκκλησίας, Πατριάρχη Σβιατοσλάβ, τονίζοντας: «Ο Κύριος μας έστειλε πολύ σοφούς ιεράρχες – τον Πατριάρχη Σβιατοσλάβ και τον Μακαριώτατο Επιφάνιο. Είναι ευχάριστο ότι συνομιλούν και επικοινωνούν μεταξύ τους και συντονίζουν τις ενέργειές τους».

[Αναλυτικότερα: romfea]

Κατόπιν αυτών, ποιος αμφιβάλει ότι  μόνο "ευοίωνες" είναι προοπτικές για την Ορθοδοξία εν Ουκρανία.

Η αναγνώριση της «αυτοκεφαλίας» είναι επιβεβλημένη από όλους!

Όσοι αντιστέκονται στην πυρά…

π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος

Άγιος Νεομάρτυς Μάξιμος Σάντοβιτς (†6 Σεπτεμβρίου 1914)

 Τον τουφέκισαν μπροστά στα μάτια των γονιών του

Ο άγιος Μάξιμος γεννή­θηκε το 1886 στο χω­ριό Ζντένια της Καρπαθορωσίας (Ρουθηνίας), στα ση­μερινά σύνορα Πολωνίας και Σλοβακίας, ή οποία πριν από τον Α’ Παγκόσμιο πό­λεμο υπαγόταν στην Αυ­στροουγγαρία.
Από τα παι­δικά του χρόνια διακρινό­ταν για την πολλή του ευ­σέβεια. Στο κολέγιο σηκω­νόταν πολύ πρωί, για να διάβαση στο δωμάτιο του την ακολουθία του όρθρου και να ψάλει διάφορα τρο­πάρια. Ο πόθος του ήταν να γίνει ιερεύς ή μοναχός. Για αυτό, μόλις τελείωσε τα γυμνασιακά μαθήματα, εισ­ήλθε ως δόκιμος σε ουνιτικό μοναστήρι της γενέτειρας του [«Ν»: για το τι είναι η Ουνία, παρακαλώ μπείτε εδώ]. Απογοητευμένος όμως από τον τρόπο ζωής της αδελφότητας, υστέρα από τρεις μήνες έφυγε κρυφά και μετέβη στην λαύρα του Ποτσάεφ της Βολυνίας (δυ­τική Ουκρανία), που ήταν γνωστή τόσο για το αυ­στηρό τυπικό και την πνευ­ματικότητα της, όσο και για την μαρτυρία της Ορθοδοξίας.

Ενώ ήταν ακόμη δόκι­μος, ο μητροπολίτης Κιέβου και Γαλικίας Αντώνιος Χραποβίτσκυ (1863-1936 [«N»: πρώτος ιεράρχης της Ρωσικής Εκκλησίας της Διασποράς]) επι­σκέφθηκε την λαύρα και ζή­τησε από τον ηγούμενο ένα δόκιμο, με σκοπό να τον χει­ροτόνηση ιερέα, για να εξυπηρετεί τις κοινότητες των Καρπαθίων ορθοδόξων, πρώ­ην Ουκρανών ουνιτών.

Ο κλήρος έπεσε στον Μάξιμο. Εγκατέλειψε κατ’ ανάγκην την επιθυμία του να μονάσει και ακολούθησε τον μη­τροπολίτη. Παρακολούθησε το ορθόδοξο σεμινάριο στο Ζιτομίρ και μετά τον γάμο του με Λευκορωσίδα ο σεβασμιότατος Αντώνιος τον χειροτόνησε ιερέα (1911). Αναλαμβάνοντας αμέσως τα ποιμαντικά του καθήκον­τα, επέστρεψε στην πατρίδα του και τέλεσε στο Κράμπ, κοντά στο χωριό του, την πρώτη ορθόδοξη λειτουρ­γία μετά την επιβολή της Ουνίας στην Καρπαθορωσία (18ος αι.). Όταν επισκέ­φθηκε το πατρικό του σπί­τι, συνελήφθη και καταδι­κάσθηκε σε βαρύ πρόστιμο και οκτώ ημέρες φυλάκιση. Ο π. Μάξιμος, ανυποχώρη­τος, μετά την αποφυλάκιση συνέχισε τις λειτουργίες στα γειτονικά χωριά.

Η θαρραλέα του στάση έγινε αφορμή να καταδικασθεί και ο ίδιος αλλά και οι πιστοί που τον βοηθούσαν. Τον Μάρτιο του 1912 μετα­φέρθηκε αλυσοδεμένος σε φυλακή του Λβώφ και επί δύο χρόνια περνούσε από αλλεπάλληλες ανακρίσεις, με την κατηγορία ότι ήταν ορθόδοξος, ότι χρησιμοποι­ούσε εκκλησιαστικά βιβλία γραμμένα στα ρωσικά και ότι συνεργαζόταν με τους Ρώσους, εχθρούς των Αυστριακών. Παρά τις ψευδείς κατηγορίες που εξαπέλυαν εις βάρος του, τον Ιούνιο του 1914 αθωώθηκε και αυ­τός και ή συνοδεία του και επέστρεψε στο χωριό του με κλονισμένη υγεία από τις κακοποιήσεις, την απομόνωση και τα παντός εί­δους μαρτύρια.
Τον Αύγουστο, παρα­μονή του Α’ Παγκοσμίου πολέμου, συνελήφθη πάλι, αυτήν την φορά με την εγ­κυμονούσα σύζυγο του, τους γονείς του και ορθόδοξους συγχωριανούς του. Με ύβρεις σύρθηκαν όλοι α­λυσοδεμένοι στις φυλακές του Γκόρλιτσε. Στις 6 Σε­πτεμβρίου 1914 τον έβγα­λαν από το κελλί του και του ανακοίνωσαν, χωρίς εξ­ηγήσεις, ότι είχε καταδικασθεί σε θάνατο. Καθώς του έδεναν τα χέρια και τα μά­τια, είπε ήρεμα: «Δεν χρειά­ζεται· δεν πρόκειται να φύ­γω». Τον τουφέκισαν στην εσωτερική αυλή της φυλα­κής, μπροστά στα μάτια των γονέων του. Ο μάρτυς πρόφθασε να φωνάξει «Ζή­τω η Ορθοδοξία!» και έπε­σε στο πλακόστρωτο. Έ­νας από τους φονείς του τον πλησίασε και τον απο­τελείωσε με τρεις ριπές, που τίναξαν τα μυαλά του στους τοίχους της φυλακής.

Το 1922 η λάρνακα με το λείψανο του μεταφέρθηκε στο χωριό του Ζντένια και εντα­φιάσθηκε δίπλα στην εκ­κλησία. Έκτοτε ο τάφος του προσελκύει πολλούς προσκυνητάς και ή τιμή του ως αγίου εξαπλώθηκε μεταξύ των ορθοδόξων Καρπαθορώσων, ακόμη και μετά τον εκπατρισμό αυτού του λαού, για τον οποίο ο άγιος Μάξιμος έγινε το σύμβολο της εθνικής και θρησκευτι­κής του ταυτότητος.

Τοις αυτού πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.