«Εγώ» άδειο από αγάπη

Αγάπη! Βρεφοδόχος αδικίας και πόνου, 

Παρουσία σεμνή και άθωρη

Χέρι πλέριο από καρδιά και χάρι 

«πρόσφορο» ζυμωμένο από ψυχή, Αγάπη! 

Σιντεφένια ελπίδα που ακτινοβολεί αλήθεια

Σιγουράδα για το αύριο και το ωραίο

Υμέναιος γλυκός για συνοδοιπορία

Κούρνιασμα ειρήνης για τα πλήθη των παθών. 

Αγάπη!  Μείνε!

Μην αδειάζεις την καρδιά μου. 

Το δέρμα της ψυχής ανατριχιάζει,

Τρέμει, παγώνει από το κρύο 

Που απλώνει ολόγυρα.

Παγίδες που καραδοκούν σε κάθε ανάσα

Όπου εσύ λείπεις.

Οι νιφάδες του χιονιού είναι όμορφες 

Μα παγωμένες δίχως εσένα.

Τα χρωματιστά μπαλόνια είναι όμορφα

Μα κούφια χωρίς την παρουσία σου.

Οι κρυστάλλινες ελπίδες γλυκόηχες

Μα εύθραυστες χωρίς  το στήριγμά σου.

Οι νάϋλον  ανακαλύψεις βολικές

Μα εύφλεκτες χωρίς τη σκέπη σου.

Η φωτιά είναι γλυκειά 

Μα γεννάει καπνούς και στάχτη

Δίχως την προσοχή σου.

Που είσαι, Αγάπη!

Άδειασε η ανάσα απ’ την καρδιά μας

Γέμισε η θάλασσα-ζωή μας 

Δάκρυα, όνειρα και λύπες.

Κύματα που ανταριάζουν τη ζωή μας.

Και ο Άνθρωπος -ψυχή-σκαρί να ορμιέται

Πάνω και κάτου

Σ’ ένα δαιδαλικό χορό σκαμπανεβάσματος

Χωρίς λιμάνια απάνεμα.

Χάθηκε  η αγάπη να «βαραίνει» την ψυχή μας 

Με ηρεμία.

Ζύγιο βαρύ 

Για να φορτώσουμε χιλιάδες πράξεις στοργικές, 

Στο αντιζύγιο 

Μυριάδες όνειρα απλά

Και προσφορά και θέωση.

Έτσι για να αλαφρώσει λίγο η ζωή μας 

Απ’ τα πολύχρωμα, 

Αποκριάτικα 

Κοστούμια του «Εγώ» μας.

Ευαγγελία-Αγγελική Πεχλιβανίδου

εκπαιδευτικός,
συγγραφέας