Ὑποτεταγμένοι, αὐτοβούλως, στὴν …βλακεία!!!

Κυττᾶς γύρω σου καὶ καθημερινῶς ἀπελπίζεσαι ἀπὸ τὴν κατάντια, τὴν ὁποίαν διαπιστώνεις σὲ κάθε σου βῆμα. Ἡ ἀνθρωπότης στὰ χειρότερά της καὶ οὐδόλως ἐννοεῖ τὴν κατάντια της. Πιθηκίζοντα ἀνθρωποειδῆ καταντήσαμε ἅπαντες, μὲ σχεδὸν ἀνύπαρκτες ἐξαιρέσεις ἀνάμεσά μας. Καὶ διαρκῶς τὰ πάντα χειροτερεύουν, ἰδίως σὲ περιόδους ὅπου μεταφέρουμε τὰ σαρκία μας σὲ χώρους διακοπῶν.


Ναί, στὴν Ἰταλία τὸ παραπάνω ἀλλὰ οὐδόλως ἄσχετον μὲ τὴν δική μας πραγματικότητα.
Ἔγραφα λοιπὸν ἄλλοτε γιὰ τὴν τεραστία βλακεία ποὺ μᾶς δέρνει, ὡς κοινωνίες. Ἔτσι κι ἀλλοιῶς δὲν χρειάζεται νὰ ἐνασχοληθοῦμε ἐμεῖς μὲ τὸ  περιβάλλον, διότι τὸ …«ἀναθέτουμε στὸν θεό».

Μὴν ἀσχολεῖσαι… Καθαρίζει ὁ …θεὸς γιὰ πάρτη σου!!!

Τρομάρα μας.

…γιά ποιόν νά γράψω;
Ἕξι χρόνια πρίν, ὅταν ἐκεῖνο τὸ παιδάκι ἦταν ὀκτὼ ἐτῶν καὶ σήμερα ἔφηβη, ἔγραφα τοὺς προβληματισμούς μου καὶ τὶς σκέψεις μου…
Κατέθετα τὸν πόνο μου καὶ τὴν ἀγωνία μου γιὰ τὸ ποιοὶ ἀποτελοῦν τὴν φερομένη ὡς κοινωνία μας…
Ἐξέφραζα τὰ ἐρωτηματικά μου, θεωρητικῶς μᾶλλον περισσότερο, παρὰ κατέθετα τὶς ὅποιες ἀπαντήσεις μου…

Εἶναι ἡ φύσις μου τέτοια μᾶλλον. Μιλῶ πολύ, γράφω πολύ, ἐκφράζομαι διαρκῶς. Ἀλλὰ ἀρχίζω νὰ ἀναρωτιέμαι ἐὰν ἀξίζῃ τὸν κόπο.
Τὶς πρὸ ἄλλες, ἕνα κοριτσάκι περίπου 8 ἐτῶν, εἶχε γεμίσῃ τὸ κουβαδάκι του μὲ ἀχινούς. Τὸ ἐρώτησα γιὰ τὸ τὶ θὰ τοὺς κάνῃ καὶ μοῦ ἀπήντῃσε γελώντας εὐτυχισμένο: «μοῦ ἀρέσει». Προσπάθησα νὰ συζητήσω μαζύ του, νὰ τοῦ ἐξηγήσω πὼς ὁ ἀχινὸς θὰ ζήσῃ καλλίτερα μέσα στὸ νερό, πὼς θὰ πρέπῃ νὰ σκεπτόμεθα κάθε ὂν αὐτοῦ τοῦ πλανήτου μὲ ἰδιαίτερο σεβασμό… Μὲ ἄκουγε χαμογελῶντας εὐτυχισμένο καὶ ὅταν τελείωσα μοῦ ἐπανέλαβε: «μοῦ ἀρέσει»…. Ἐπέμεινα γιὰ λίγο ἀκόμη, γνωρίζοντας πὼς τοὺς ἤθελε γιὰ δόλωμα πρὸ κειμένου νὰ ἁλιεύσῃ κάποιο ψαράκι. Τῆς ἔφερα ἕνα παράδειγμα λίγο ἀκραῖο, γιὰ ἕναν γίγαντα ποὺ θὰ ἤθελε νὰ μαζέψῃ ἀνθρώπους σὲ ἕναν τεράστιο δικό του κουβά, ποὺ θὰ γέμιζε τὸν κουβὰ νερὸ καὶ οἱ ἄνθρωποι θὰ πνίγονταν… Ἐξακολούθησε νὰ μὲ κυττάζῃ εὐτυχισμένο. Μόλις τελείωσα ξαναεῖπε: «μοῦ ἀρέσει».
Ἄφησα τὸ παιδί νὰ φύγῃ. Δὲν εἶχε κάποιο νόημα. Δὲν μποροῦσε νὰ καταλάβῃ. Δὲν ἦταν «φτιαγμένο» γιὰ νὰ καταλαβῃ. Γέμισα θλίψι. Πόνεσα πολύ.
Ἔστρεψα τὸ βλέμμα μου στοὺς διαφόρους λουομένους, ποὺ πλατσούριζαν, ἔπαιζαν μὲ τὰ παιδιά τους, συζητοῦσαν μὲ θόρυβο…. Τοὺς παρατηροῦσα δίχως νὰ τοὺς βλέπω.
Ὁ ἕνας ἔσκουζε στὸν φίλο του γιὰ τὸν ῥοφὸ ποὺ ἔφαγε τὸ μεσημέρι. Ἀλλὰ ἔσκουζε. Λὲς κι ὅλη ἡ παραλία ἔπρεπε νὰ μάθῃ γιὰ τὸν ῥοφό! Καὶ ἡ κοιλιά του ἔφθανε στὴν μπροστινὴ ψάθα. Μᾶλλον ἀπὸ τὸν ῥοφό θὰ ἦταν…. Οὐδεὶς σεβασμὸς στοὺς γύρω του. Δὲν τὸν ἐνδιέφερε ἐὰν ἐνοχλῇ, ἐὰν γίνεται κουραστικὸς ἢ γελοῖος.
Ἡ ἄλλη εἶχε πιάσῃ τὴν κουβέντα στὸ κινητὸ κι ἐμπρός της δύο κοριτσάκια μὲ πολὺ μεγάλο κόπο ἐπάσχιζαν νὰ σταθοῦν ὄρθια μέσα στὸ νερό. Κάποιαν στιγμὴ τὸ ἕνα κοριστάκι ἔχασε τὴν ἰσοῤῥοπία του, βούλιαξε κι ἔτρεξε τὸ δεύτερο νὰ τὸ βοηθήσῃ. Ἡ κυρία μητέρα οὔτε ποὺ ἀντελήγφθη τὸ τὶ συνέβη… Στὸ κινητό…. Εἶχε σοβαρότερα ζητήματα…
Ἕνα ζευγάρι ἔπαιζε ῥακέττες ἐπάνω ἀπὸ κεφάλια παιδιῶν. Ἔφευγε τὸ μπαλάκι καὶ πήγαινε ὅπου ἤθελε. Κεφάλια, μάτια, πόδια, μωρά… Ἀλλὰ τὸ ζευγάρι στὶς ῥακέττες του. Μάλιστα κάποιαν στιγμὴ ἕνα ἀγοράκι ἔπιασε τὸ μπαλάκι καὶ ξεκίνησε νὰ τὸ ἐπεξεργασθῇ ἀλλὰ ὁ πρωταθλητὴς κατέφθασε ἀγριεμένος καὶ τὸ παιδάκι ἔντρομο τὸ ἐπέστρεψε.
Μία ἄλλη κυρία, μαζὺ μὲ τὸν κανακάρη της, εἶχαν φέρῃ ἕναν τεράστιο σκύλο, τὸν ὁποῖον παράτησαν σύξυλο στὴν παραλία καὶ τὸ ἔπαιζαν λουόμενοι. Ὁ σκύλος ὅμως δὲν συμβιβάζετο διόλου μὲ τὴν μοναξιά του. Τὸ τί ποδοπάτημα ὑπέστημεν ὅλοι μας ἀπὸ τὴν ἀγωνία του νὰ εὑρεθῇ κοντὰ στὴν κυρά του δὲν λέγεται.
Λίγο πιὸ πέρα μία γιαγιὰ μὲ μισὴ ντουζίνα ἐγγόνια τσίριζε. Παραδίπλα μία μαμὰ κοπανοῦσε τὸ παιδάκι της γιατί φοβόταν τὴν θάλασσα. Ἕνας ἄλλος ἔβριζε τὸν κανακάρη του διότι δὲν τοῦ ὁμοίασε!! Κι ἕνας παπποῦς, πρώην καπετάνιος, (τὸ διεφήμιζε διαρκῶς) ἐπίσης κατέβαζε καντήλια, χριστοὺς καὶ παναγίες στὸν δικό του ἐγγονό, διότι δὲν ἢξερε κολύμπι ἀκόμη. Τὸ αἰτιολογικό; Πῶς θὰ ἔκανε αὔριο καμάκι στὶς γκόμενες….
Μία παραλία… Περίπου ἑκατὸ ἀνθρώπινα ὄντα. Περίπου ἑκατὸ διαφορετικὰ μυαλά. Περίπου ἡ ἴδια συμπεριφορὰ ἀπὸ ὅλους πρὸς ὅλους. Τὸ «Ἐγώ» τους καὶ τὸ «Ἐγώ» τους.
Ἀπὸ τὸ ὀκτάχρονο κοριτσάκι ποὺ τοῦ ἀρέσει νὰ δολοφονῇ ἀχινούς, ἔως τὸν καπετάνιο ποὺ τοῦ ἀρέσῃ νὰ φτιάξῃ ἕνα ἀντίγραφό του. Ἀπὸ τὸν μάγκα μὲ τὶς ῥακέττες ἔως τὴν ἠλιθία μὲ τὸ κινηττό. Ἀπὸ τὴν μάννα (λέμε τώρα) ποὺ κοπανοῦσε τὸ παιδάκι της, ἔως τὸν ἄμοιρο σκύλο ποὺ μᾶς ποδοπατοῦσε.
Ἕνας μικρόκοσμος ποὺ οὐδόλως διαφέρει ἀπὸ τὸν κόσμο μας. Οὐδόλως διαφέρει ἀπὸ τὴν γειτονιά μας, τὴν δουλειά μας, τὶς παρέες μας. Ἕνα σιχαμερὸ κατασκεύασμα ποὺ οὐδόλως θυμίζει ἀνθρωπότητα. Καὶ φυσικὰ οὔτε λόγος γιὰ τὸ ζωϊκὸ βασίλειο! Οὔτε λόγος!!!
Τὸ βλέπεις στὰ πρόσωπά τους. Τὸ ἀναγνωρίζεις. Τὸ συνειδητοποιεῖς μὲ τὸ ποὺ θὰ ἀνοίξουν τὸ στόμα τους. Δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει κάτι. Μόνον ἡ πρόσκαιρος μικρή τους ἡδονή! Μόνον τὸ ἀπέραντο ἐγώ τους. Οὐδεὶς σεβασμὸς σὲ κάποιον καὶ σὲ κάτι.
Ἤθελα νὰ κλάψω. Αὐτοὺς τοὺς ὑπηκόους περιμένουμε νὰ δοῦμε νά γίνονται πολίτες; Μὰ αὐτὰ τὰ ὄντα δὲν ἐνδιαφέρονται νὰ γίνουν πολίτες. Αὐτὰ τὰ ὄντα δὲν ἐνδιαφέρονται παρὰ μόνον γιὰ τὸν ῥοφὸ καὶ τὸν γκόμενο ἢ τὴν γκόμενα. Αὐτὰ τὰ ὄντα πρῶτα θὰ φτιώξουν τὸ νῦχι καὶ μετὰ θὰ φτιάξουν τὴν ὀπτική τους. Αὐτὰ τὰ ὄντα πρῶτα θὰ βολέψουν τὸν κῶλο τους καὶ μετὰ θὰ κυττάξουν βαριεστημένα γύρω τους… Καί τί θά δοῦν; Ὅ,τι φαίνεται μέσα ἀπὸ τὰ «θέλω» τους καὶ τὰ «ἐγώ» τους. Δῆλα δή; Τίποτα; Οὔτε κἂν ἴχνη τῶν ὅσων ὑπάρχουν.
Κάποτε, ἀπὸ κάποιες μελέτες ποὺ ἔπεσαν στὰ χέρια μου, ἔμαθα πὼς τὸ 2-3% τοῦ συνολικοῦ πληθυσμοῦ παγκοσμίως «διαφέρει» καὶ καταφέρνει νὰ ἀλλάξῃ τὰ κοινωνικά, οἰκονομικὰ καὶ πνευματικὰ δεδομένα ποὺ τὸ ἀφοροῦν. Τὸ κράτησα ὡς πληροφορία, πιστεύοντας ὅμως ὅτι τὸ ὑπόλοιπο 97-98% ἁπλῶς δὲν εἶχε τὶς εὐκαιρίες του καὶ ὅταν τὶς λάβουν θὰ μεταπηδήσουν καὶ θὰ ἀλλάξουν τὰ ποσοστά.
Ὅμως πλέον ἀρχίζω νὰ ἀναρωτιέμαι…. Ὅταν θὰ λάβουν τὴν πληροφορία, θά καταφέρουν νά τήν ἀξιοποιήσουν ἢ θά τήν φιλτράρουν ἐκ νέου;
Μὲ τοὺς περισσοτέρους ποὺ ἀνέφερα παραπάνω γνωρίζομαι προσωπικῶς ἐδῶ καὶ πάρα πολλὰ χρόνια. Τοὺς ξέρω καὶ μὲ ξέρουν. Ἔχω συζητήσῃ, συναναστραφῇ… Ἔχω φάῃ κι ἔχω πιῇ… Ἀλλὰ κάθε φορά, ἕνας ἕνας, γιὰ τοὺς ἰδίους λόγους συνήθως, δὲν μὲ ἀντέχει. Μόλις φθάσουμε στὸ «ἐγώ» καὶ στὸ «ἐμεῖς» τοὺς χαλῶ τὴν σούπα. Μόλις φθάσουμε στὸ «ἡσύχασε, ἡρέμησε…» ἢ στὸ «ἂς σεβασθοῦμε τὸν ἀστερία, δὲν μᾶς φταίει» ἢ στὸ «τὸ παιδί σου πνίγεται» ἢ στὸ «θὰ μάθῃ τὸ παιδὶ κολύμπι, μὴν τὸ πιέζῃς…» ἢ στὸ «δὲν χρειάζεται νὰ σοῦ ὁμοιάζῃ τὸ παιδί, ἂς εἶναι ὁ ἑαυτός του» ἢ στὸ «σεβάσου το, εἶναι ἄνθρωπος»…. ἀποῤῥίπτομαι!!!
Εἶμαι ἀπὸ τὰ πλέον ἀπαιτητικὰ ἄτομα σήμερα στὶς συναναστροφές μου. Ἀλλὰ ἔγινα… Δὲν ἄντεξα….
Γράφω λοιπὸν σήμερα πάλι, ἀλλά γιά ποιόν γράφω; Ἐάν κάποιος ἀπό αὐτήν τήν παραλία διαβάσῃ αὐτό τό κείμενον, θά ἀντιληφθῇ πὼς τόν ἀφορᾶ ἢ θά παρακάμψῃ τήν παράγραφο;
Πολὺ φοβᾶμαι πὼς θὰ παρακάμψῃ τὴν παράγραφο.
Δὲν θὰ ἄντεχε τὴν συνειδητοποίησιν.
Συνεπῶς θὰ ἀγνοοῦσε ὅσα τὸν ἀπογυμνώνουν.
Γιά ποιόν γράφω λοιπόν;
Μᾶλλον γιὰ ἐμέναν. Τὰ λέω καὶ ξεφορτώνομαι λίγη ἀγανάκτηση. Λίγον θυμό.
Ἴσως βέβαια νὰ μὴν ἔχω ἀκόμη ἀπαλλαγῇ ἀπὸ ὅσα πίστευα. Ἴσως κατὰ βάθος νὰ πιστεύω πὼς θὰ βροῦν τὶς δικές τους εὐκαιρίες συντόμως. Ἴσως….
Ἐὰν ὅμως δέν τίς βροῦν; Τότε τί γίνεται; Γιά πόσο ἀκόμη τό 97-98% θά καταδυναστεύῃ τὸ 2-3%; Καί πῶς ἀλλάζει κάτι τέτοιο;
Θέλω νὰ γράψω καὶ δὲν θέλω νὰ γράψω.

Σήμερα, ἔξι χρόνια μετά, γνωρίζω τὸ γιὰ ποιὸν πρέπει νὰ ἐξακολουθήσω νὰ γράφω.
Γνωρίζω ἐπίσης πὼς τὰ τότε παιδιὰ καὶ σημερινοὶ ἔφηβοι οὐδόλως θὰ ἀντιληφθοῦν, στὴν διάρκεια τοῦ βίου τους, κάτι περισσότερο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ἀντελαμβάνοντο στὰ παιδικά τους χρόνια.
Γνωρίζω πὼς καὶ ἐκεῖνοι οἱ γονεῖς (ἢ καὶ παπποῦδες), μέσα ἀπὸ τὰ χρόνια τῆς ἀποδομήσεως ἔχουν ἀντιληφθῆ …τίποτα, ἐκτὸς μόνον ἀπὸ τὰ στενά τους οἰκονομικὰ περιθώρια…
Γνωρίζω ὅμως καὶ κάτι ἀκόμη, πολὺ πιὸ σημαντικὸ καὶ σπουδαῖο: Γνωρίζω πὼς δὲν ἔχουν καμμία σημασία κι ἀξία αὐτὰ ποὺ οἱ ὅποιοι πολλοὶ (ἢ λίγοι) ἀρέσκονται νὰ διατηροῦν ὡς «εἰκόνα» τους γιὰ τὸν κόσμο μας, διότι ὁ κόσμος μας εἶναι πιὸ μεγάλος ἀπὸ κάθε μάζα, κάθε πλῆθος κι ἀπὸ κάθε ἄποψιν. Ὁ κόσμος μας ἔχει ἀρχές, διέπεται ἀπὸ νόμους καὶ λειτουργεῖ μὲ συγκεκριμένο τρόπο πού, ἀνεξαρτήτως τοῦ πλήθους τῶν …ἀντιλογούντων, κινεῖται ὅπως πρέπει, ὅταν πρέπῃ, κάθε στιγμὴ ποὺ πρέπει…

εἰκόνα ἀπὸ τὸν ἀείμνηστο φίλο Τᾶσο Γκολέμη

Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ γνωρίζω τὰ παραπάνω, συνειδητοποιῶ, γιὰ ἀκόμη μίαν φορά, πὼς τελικῶς δὲν ἔχουν ἀξία καὶ σημασία τὰ ὅσα κάποιοι ἔχουν σχεδιάσῃ εἰς βάρος μας, τὰ ὅσα οἱ πολλοὶ «πιστεύουν» ἢ ἐλπίζουν», ἀλλὰ καὶ τὰ ὅσα κάποιοι θεωροῦν πὼς δὲν ἀλλάζουν καὶ δὲν ἀνατρέπονται, λόγῳ ἰσχύος τῶν (φερομένων ὡς) κρατούντων.
Ἀξία εἶχαν, ἔχουν καὶ θὰ ἔχουν μόνον ὅσα ὁδηγοῦν οὐσιαστικῶς πλέον τὴν Ἀνθρωπότητα, στὴν ἀπόλυτο ἀπελευθέρωσιν.
Ἀξία εἶχαν, ἔχουν καὶ θὰ ἔχουν μόνον ὅσοι καὶ ὅσα ὑπηρετοῦν, σέβονται καὶ ἐφαρμόζουν τὸν Ἀνώτατον Νόμο τῆς Φύσεως.
Ἀξία εἶχαν, ἔχουν καὶ θὰ ἔχουν μόνον ἐκεῖνα κι ἐκεῖνοι ποὺ θὰ θυσιάσουν τὴν ἀτομικότητά τους στὸ ὑπέρτατον ἀγαθὸ τῆς Ἰσονομίας, τοῦ Δικαίου καὶ τῆς Ἀριστείας.
Ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι γιὰ νὰ …λέμε!
Θέλω νὰ γράψω μά…
Υ.Γ. Τὸ καλλίτερον, ποὺ καιρός μας εἶναι νὰ τὸ συνειδητοποιήσουμε, εἶναι ἕνα: ὅσο μεγαλώνῃ καὶ κορυφώνεται ἡ συνειδητοποίησις τῆς ἀληθείας ἀπὸ ὀλίγους, τόσο περισσότερο οἱ πολλοί, οἱ πάρα πολλοί, θὰ αὐξάνουν τὴν …ἀφασία τους ἀλλά, ἐπὶ πλέον, οἱ πράκτορες, οἱ μισάνθρωποι καὶ οἱ χρήσιμοι ἠλίθιοι θὰ πιστεύουν πὼς ἐπέτυχαν τοὺς σκοπούς τους. Αὐτὸ εἶναι γιὰ αὐτοὺς πολὺ καλό, διότι τελικῶς ὁ πόνος τους θὰ εἶναι …στιγμιαῖος κι ὄχι διαρκής…!!!

Ὅπως τελικῶς κάθε στιγμὴ διαπιστώνουμε ὅλο καὶ χειροτερεύει τὸ ἐπίπεδον ἀντιληπτικότητος τῶν κοινωνιῶν μας. Λογικὸ κι ἀναμενόμενον.
Τὸ πρόβλημα ὅμως δὲν εἶναι οἱ ὅσοι -συνειδητῶς ἢ μὴ- ἐπιλέγουν τὴν πλευρὰ τῆς ἀφασίας, παρὰ μόνον στὸ ἐὰν οἱ ἄλλοι, οἱ, σὲ ὁποιοδήποτε ἐπίπεδον συνειδητοποιημένοι, εἶναι κι ἀποφασισμένοι. Ἐκεῖ καὶ μόνον ἐκεῖ κρύβεται ἡ λεπτομέρεια ποὺ θὰ κάνη -ἢ δὲν θὰ κάνη- τὴν διαφορά.
Φιλονόη