Δέξου τις παρακλήσεις αναξίων σου ικετών, κορυφή δυσανάβατη στους λογισμούς, βάθος δυσθεώρητο στα μάτια, καθέδρα βασιλική που βαστάζεις τον βαστάζοντα πάντα.
Άστρο που φανερώνει τον ήλιο. Αγρέ που βλασταίνει την ευφορία της συμπόνιας. Τραπέζι στρωμένο με χορταστική αφθονία.
Λιβάδι που ξανανθίζει τη δύναμη, αυτή του πασχαλιάτικου αμνού.
Λιμάνι όσων κινδυνεύουν, πρεσβεία, μεσιτεία, εξίλασμα του κόσμου, λύτρωση ουρανός όλων των ημερών .
Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης (1908-1993)
1 σχόλιο:
Πανέμορφη εικόνα.
Αν και με τη
συντήρηση
χάθηκε
η γραμμή
στο πηγούνι
και τη σιαγώνα,
το φ ώ ς της είναι
τόσο δυνατό και
ξεκάθαρο!
Μου θυμίζει έναν
λόγο που βρίσκεται
συχνά στα χείλη
του νέου
χρυσορήμονος
Επισκόπου Μόρφου:
..."μα τι φώς είναι
αυτό!"...ή
"μα πόσο
φώς έχει "(ο τάδε)!
Δημοσίευση σχολίου