Ο Πανιερώτατος Μόρφου Νεόφυτος και οι επικριτές του

Μητροπολίτης Σικάγου Ναθαναήλ, ένας από τους επικριτές του Αγίου Πορφυρίου και των Πατέρων της Εκκλησίας στο πρόσωπο του σεπτού μας Ιεράρχη Μητροπολίτη Μόρφου  Νεόφυτου.

Κωνσταντῖνος Γ. Καρακατσάνης, τ. Καθηγητής Πυρηνικῆς Ἰατρικῆς τοῦ Α.Π.Θ.

Σεβασμός, βαθύτατη ἐκτίμηση καί τιμή ὕψιστη ὀφείλονται εἰς τόν Πανιερώτατον Μητροπολίτην Μόρφου τῆς Κύπρου κ. Νεόφυτον, ὁ ὁποῖος ὑπακούοντας εἰς τήν φωνήν τῆς Ἀρχιερατικῆς συνείδησής του, ὀρθοτόμησε τόν λόγον τῆς ἀληθείας συμφώνως πρός τήν γραπτή καί προφορική Παράδοση τῆς Ὀρθόδοξης Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας.

Τί εἶπε ὁ Πανιερώτατος κ. Νεόφυτος; Ὑπεστήριξε τήν σαφέστατη θέση τῆς Ὀρθόδοξης Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας ὅτι, δηλαδή, ἡ ἔργῳ ἀσκούμενη ὁμοφυλοφιλία (ΟΦΦ, στό ἑξῆς) εἶναι πάθος βδελυκτό1, τό ὁποῖο ἐπισύρει τήν παιδαγωγία τοῦ Θεοῦ «ἐπί τούς υἱούς τῆς ἀπειθείας». Ἀπεκάλυψε, ἐπίσης, τήν θέση τοῦ συγχρόνου μεγάλου Ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας μας, τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου, εἰς τόν ὁποῖον εἶχε χαρισθεῖ ὀξύτατο διορατικό χάρισμα -πεῖραν τοῦ ὁποίου ἔλαβε καί ὁ ὑπογράφων- ὅτι μεταξύ τῶν αἰτίων τῆς ΟΦΦ περιλαμβάνεται καί ἡ ἀφύσικη (καί βδελυκτή γιά πολλούς) πρακτική τῆς συνεύρεσης τῶν συζύγων2 κατά τήν διάρκεια τῆς ἐγκυμοσύνης.
Πολλοί ἔσπευσαν νά κρίνουν καί νά εἰρωνευθοῦν τήν προαναφερθεῖσα τοποθέτηση τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου. Δέν διερωτήθηκαν, ὅμως, οἱ ἐπικριτές τοῦ Ἁγίου· ποῖος ἔχει τίς ἀπαραίτητες προϋποθέσεις νά διερευνήσει τά αἴτια τῆς βαθύτατης αὐτῆς ψυχοσωματικῆς στρέβλωσης· ὁ ἐμπεπλεγμένος καί βιαίως συρόμενος ἀπό τά ἴδια πάθη, τά ὁποῖα τοῦ ἔχουν συσκοτίσει τό νοερόν ὄμμα τῆς ψυχῆς ἤ ὁ κεκαθαρμένος καί ἔμφορτος πνευματικῶν ἐμπειριῶν καί ἀρετῶν, ὁ ὁποῖος ἔχει καταστήσει τόν ἑαυτόν του ζῶν κατοικητήριον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος;
Ἡ πρόσφατη ἐπιστήμη τῆς Ἐπιγενετικῆς ἔχει παράσχει ἰσχυρές ἐνδείξεις ὅτι ἐμπειρίες οἱ ὁποῖες δημιουργοῦν ἔντονα ψυχικά βιώματα, προκαλοῦν τήν ἔκκριση ὁρμονῶν, οἱ ὁποῖες ὄχι μόνον μεταβάλλουν τήν γονιδιακή «ἔκφραση» ἐπί τά χείρῳ, ἀλλά, μέσῳ ἐπιγενετικοῦ μηχανισμοῦ, ἡ «ἔκθεση» σέ αὐτές καταγράφεται ὡς μνημονικό γεγονός ἐπί τοῦ γονιδιώματος καί ἐξακολουθεῖ νά ὑπάρχει καί μετά τήν πάροδο τοῦ βιώματος αὐτοῦ3.
Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης σέ σχετική συζήτηση μέ τόν ὑπογράφοντα – ὁ ὁποῖος εἶχε πνευματική ἐπικοινωνία καί συνεβουλεύετο τόν Ἅγιο ἐπί δέκαεννέα συναπτά ἔτη- τοῦ εἶχε δώσει τήν «ἄνωθεν πληροφορία» ὅτι ἀκόμη καί κατά τήν φυσιολογική συνεύρεση τῶν συζύγων κατά τή διάρκεια τῆς ἐγκυμοσύνης τό ἔμβρυο βιώνει (τήν ἀνεπιθύμητη) ἐμπειρία τῆς σαρκικῆς ἡδονῆς! Ὁμιλοῦσε, ἀκόμη, ὁ ἴδιος Ἅγιος γιά τήν ὕπαρξη κληρονομικῶν παθῶν, τά ὁποῖα, ὅμως, ὑπερνικῶνται μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ καί μέ τά Ἁγιαστικά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας.
Οἱ ἔχοντες συναίσθηση -μετά ἀπό εἰλικρινῆ ἐξέταση τοῦ ἑαυτοῦ των- τοῦ πνευματικοῦ σκοτασμοῦ τόν ὁποῖον βιώνουν, δέν ὀφείλουν νά βάλουν ἔστω ἕνα ἐρωτηματικό, νά ἐνδιατρίψουν καί νά ἐξετάσουν μέ μεγαλύτερη προσοχή τά ὅσα ἡ Ἁγία Ἐκκλησία μας συμβουλεύει καί καθορίζει;
Ἐπειδή τό προαναφερθέν θέμα εἶναι ὕψιστης πνευματικῆς σπουδαιότητας, «ἄς τό ἀφήσουμε σέ αὐτούς, πού ἀγαπήσανε πολύ τόν Θεόν καί εἶναι θεολόγοι σάν τούς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας καί ὄχι νομολόγοι…», ὅπως ἔγραφε γιά τό θέμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τό ἔτος 1969 ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης4· διότι, ἄλλως, ὅσοι διδάσκουν ἀποκυήματα τοῦ δικοῦ τους νοῦ, θά εἶναι ἀναπολόγητοι κατά τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως!

---

1 Λευιτ. ΙΗ΄, 22.
2 https://www.youtube.com/watch?time_continue=14&v=-XlAjMBWXv0
3 Meaney MJ, Szyf M. Environmental programming of stress responses through DNA methylation; life at the interface between a dynamic environment and a fixed genome. Dialogues in Clinical Neuroscience, 2005 June; 7(2): 103- 123. Meaney MJ, Szyf M, Secki JR. Epigenetic mechanisms of perinatal programming of hypothalamic- pituitary- adrenal function and health. Trends in MolecularMedicine, Vol 13(7):269-277, July 2007. Csoka AB, Szyf M. Epigenetic side- effects of common pharmaceuticals. A potential new field in Medicine and Pharmacology. Medical Hypotheses Vol 73(5):770-778, November 2009.
4 ΚΕΙΜΕΝΑ-ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ. Γέροντος ΠΑΪΣΙΟΥ τοῦ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ. Ἐκδόσεις ΑΓΙΟΤΟΚΟΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑ, Θεσσαλονίκη, 2009, σελ. 18-26.