«Αὔγουστος» λεγόταν
ἐκεῖνο τὸ τραγούδι τοῦ Παπάζογλου τοῦ Νίκου,
ποὺ ἔφηβος τότε εἶχα ἀκούσει
κι εἶχα ξαφνιαστεῖ μὲ τὸν τολμηρό του ἰσχυρισμό:
Σὲ ποιὰν ἔκσταση ἀπάνω σὲ χορὸ μαγικό,
μπορεῖ ἕνα τέτοιο πλάσμα νὰ γεννήθηκε...
Ἕνας ἐρωτευμένος
ἀναγνωρίζει ὡς αἰτία
τῆς ὀμορφιᾶς τῆς ἀγαπημένης του,
τὴν ζῶσα ἀγάπη
τοῦ πατέρα καὶ τῆς μάνας τοῦ κοριτσιοῦ,
κατὰ τὴν ὥρα τῆς συλλήψεώς της.
Τότε ποὺ δυὸ ματιές, δυὸ ἀνάσες,
δύο σώματα, δύο ψυχές,
δύο οὐσίες ἔγιναν ἕνα,
σὲ μιὰ μυσταγωγία ἱερή,
ποὺ ἔρωτας καλεῖται
κι ἀπὸ τὸ Θεὸ χαρίστηκε,
γιὰ νὰ νικιέται ὁ θάνατος,
ἔστω καὶ γιὰ μιὰ στιγμή.
Γιατί λοιπὸν τόσο μᾶς ξενίζει,
ἡ ἄποψη τοῦ Μητροπολίτου Μόρφου,
ὅτι καὶ τὸ ἀντίθετο μπορεῖ νὰ συμβεῖ;
Ὅταν δηλαδὴ οἱ ματιὲς δὲν συναντιοῦνται,
κι οἱ ἀνάσες δὲν σμίγουν·
ὅταν τὰ σώματα δὲν ἀλληλοπεριχωροῦνται
κι οἱ ψυχὲς μένουν ἀποῦσες τῆς πράξης·
ὅταν τελικὰ ὁ ἔρωτας δὲν μᾶς ἑνώνει,
παρὰ μόνο δαπανάται
στὴ χρεία τῆς ἐκτόνωσης·
γιατὶ ἄραγε τότε ἐκεῖνα ποὺ θὰ γεννηθοῦν,
οἱ σκέψεις, τὰ αἰσθήματα
ἢ καὶ τὰ πρόσωπα (τὰ παιδιά μας),
εἴμαστε τόσο βέβαιοι
πὼς δὲν κινδυνεύουν νὰ ἀχθοφοροῦν
τὴν ἀσχήμια τοῦ ἀνέραστου ἔρωτά μας;
π. Μιλτιάδης Ζέρβας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου