Από τα Ορθόδοξα του Ναυπάκτου Ιεροθέου

Τὸ ὅτι τὰ πάθη εἶναι ἡ παρὰ φύσιν κίνηση τῶν δυνάμεων τῆς ψυχῆς, ἡ μεταστροφὴ τοῦ παθητικοῦ καὶ τοῦ λογιστικοῦ μέρους τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὸν Θεὸ πρὸς τὰ κτίσματα, φαίνεται ἀπὸ τὸ ὅτι, ὅταν ὁ ἄνθρωπος μὲ τὴν ἐνέργεια τῆς θείας Χάριτος καὶ τὸν δικό του ἀγώνα θεραπευθῆ ἐσωτερικά, τότε δὲν καταργοῦνται οἱ παθητικὲς δυνάμεις τῆς ψυχῆς, δὲν ἐξαφανίζονται, ἀλλὰ στρέφονται πρὸς τὸν Θεό, ὁρμοῦν πρὸς Αὐτὸν καὶ ἀποκτοῦν τὴν γνώση καὶ τὴν κοινωνία μαζί Του. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἀναφερόμενος στὸν Βαρλαὰμ ποὺ ἰσχυριζόταν ὅτι δὲν χρειάζεται τὸ ἄλγος καὶ τὸ πένθος κατὰ τὴν προσευχή, διότι οἱ παθητικὲς δυνάμεις πρέπει κατὰ τὴν προσευχὴ νὰ νεκρωθοῦν ἀφοῦ εἶναι κακές, διδάσκει ὅτι ὑπάρχουν «πάθη μακάρια καὶ κοιναὶ ἐνέργειαι ψυχῆς καὶ σώματος», οἱ ὁποῖες δὲν προσηλώνουν τὸ πνεῦμα στὴν σάρκα, ἀλλὰ ἀνυψώνουν τὴν σάρκα «ἐγγὺς τῆς τοῦ Πνεύματος ἀξίας». Αὐτὲς οἱ ἐνέργειες εἶναι οἱ πνευματικές, οἱ ὁποῖες δὲν προχωροῦν ἀπὸ τὸ σῶμα στὸν νοῦ, ἀλλὰ ἀπὸ τὸν νοῦ στὸ σῶμα. Γι’ αὐτό, ὅταν ἐπιδιώκουμε νὰ θεραπευθοῦμε, δὲν νεκρώνουμε τὰ πάθη, ἀλλὰ τὰ μεταστρέφουμε. Τὰ δάκρυα, τὸ πένθος, ἡ μετάνοια, ὁ πόνος, ποὺ εἶναι ἀποτελεσματικὰ μέσα γιὰ τὴν θεραπεία τῆς ψυχῆς, εἶναι ἐκεῖνα ποὺ καθαρίζουν τὸ παθητικὸ καὶ λογιστικὸ μέρος τῆς ψυχῆς.

Τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου  π. Ἱεροθέου ἀφιέρωμα " Πάθη καὶ Ἀρετὲς "