Θα περάσει ο χρόνος ,κόρη μου
κι όταν δεν θα υπάρχω,
η σιωπή θα κυριεύσει το σπίτι,
φέρνοντας κρύο ,παγωνιά κι ας είναι καλοκαίρι...
Θα προσπαθείς το χρόνο να γυρίσεις πίσω και οι θυμίσεις του μικρού κοριτσιού θα αποζητούν την αγκαλιά μου...Θα θυμάσαι πόσο σ αγαπούσα...
Θα έρχεσαι και θα ξανάρχεσαι στο σπίτι μας, μα κανείς δε θα σου ανοίγει,μόνο η λεύκα θα σου γνέφει και το ήρεμο θρόισμα των φύλλων της θ ακούς...
Σήμερα δεν έχεις χρόνο ,το ξέρω και το μάτι μου τρεμοπαίζει, θυμώνω • διάολε,
θέλω να κλάψω...
Θα περάσει ο χρόνος κι η σιωπή θα τον τυλίξει ...
Χαμογελαστό θα με θυμάσαι και δάκρυ στο μάτι σου θα γίνομαι...
Να έρχεσαι κοριτσάκι μου, συχνότερα... τώρα που είμαι ακόμα εδώ και να θυμάσαι πως σ αγαπώ πολύ ..
Κείμενο: @Σοφια Νικολαιδου.
1 σχόλιο:
Κοιτάμε κι οι δυο στον φακό. Εσύ χαμογελάς. Εγώ παιδάκι χαμένο. Φοράω ψάθινο καπελάκι. Το κρατάω με το ένα μου χέρι. Το άλλο χέρι μου το κρατάς εσύ. Για να μην χαθώ..
Κοιτάμε κι οι δυο στον φακό. Εσύ παιδάκι. Εγώ χαμογελώ. Δεν φοράω καπελάκι και δεν μου κρατάς το χέρι. Αλλά μου δείχνεις ακόμα τον Δρόμο για να μην χάνομαι..
Δημοσίευση σχολίου