Τα «καλά» της εισπήδησης Βαρθολομαίου στην Ουκρανία

Γράφει ο Μέτοικος 

Εάν ισχύει το «ουδέν κακόν αμιγές καλού» των στωικών φιλοσόφων, στη ζωή έχει εφαρμογή και η έκφραση του λαού: «πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος».
Το κακό που προκάλεσε ο Οικουμενικός Πατριάρχης στην Ουκρανική Εκκλησία, με την «ωμή παρα-βίαση του Κανονικού Δικαίου» και την άνομη γέννηση μιας «πνευματικής θυγατέρας», έχει και τα καλά του! 

Πρώτο καλό: η ακύρωση, η οριστική ακύρωση των πρακτικών αποτελεσμάτων της αίρεσης Ζηζιούλα και της κακοδοξίας του Ναυπάκτου Ιερόθεου, κακοδοξία που είναι η πίσω πόρτα για την αίρεση του Περγάμου, για την τάχα ύπαρξη ενός «Πρώτου» στην Ορθόδοξη Εκκλησία.
Σήμερα, στα Ορθόδοξα Πατριαρχεία και στις Αυτοκέφαλες Εκκλησίες, όλοι γνωρίζουν τα υπερόρια κίνητρα, τις προσωπικές βλέψεις του Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου και, τα «απαραμείωτα» δικαιώματα του Οικουμενικού Θρόνου «επί της εν Ουκρανία Εξαρχίας και των Σταυροπηγίων» και, βεβαιότατα με οδύνη, παρακολουθούν έναν Πατριάρχη που «πήγε για μαλλί και κινδυνεύει να βγει κουρεμένος», αφού η απώλεια της τιμής πρωτοκαθεδρίας, ασφαλώς όχι του Θρόνου που ερείδεται επί αποφάσεων Οικουμενικών Συνόδων (καν. 6 και 7 της Α’, 2,3 και 6 της Β’, 8 της Γ, 9, 27, 28 και 30 της Α’ και 36 και 39 της Πενθέκτης Οικουμενικής συνόδου) αλλά του «προσώπου» είναι υπαρκτή.
Τώρα, βεβαίως, μετά την οδυνηρή εμπειρία του μεγέθους αυθαιρεσίας και αυταρχισμού του Κωνσταντινουπόλεως στην Ουκρανία, σκέψεις για μετάλλαξη σε «Πρώτο της Ανατολής» του «Πάπα της Ανατολής», που σωστά επισημαίνει ο κ. Βαρθολομαίος «δεν υπάρχει στη συνείδηση της Ορθοδόξου Εκκλησίας και ασφαλώς στη δική [του] σκέψη και ταπεινή διακονία!», σοβαρός λόγος κανένας δεν γίνεται στις Εκκλησίες.
Εξαίρεση αποτελεί η Εκκλησία της Ελλάδος, με πολύχρονη παράδοση στην παραγωγή κακόχυμων βησσαριωνίσκων που, αγγίζοντας τα όρια της Μακροθυμίας του Κυρίου προσθέσουν «σπίλους και ρυτίδες και των τοιούτων όμοια» στην αγία Εκκλησία του Χριστού.
Αυτή η Εκκλησία, στη σκιά των Αγίων της Ορθοδόξου Εκκλησίας Μάρκου του Ευγενικού και Γεννάδιου του Σχολάριου, δυστυχώς, έβγαζε προδότες της Ορθοδόξου Πίστεως και «Καιροσκόπους», που είναι ικανοί να θεολογικοφλυαρούν ατελείωτα για τον Τριαδικό Θεό χωρίς να τον πιστεύουν.
Μόνο εδώ, στην πατρίδα των Αγίων Νικοδήμου και Παϊσίου των Αγιορειτών θαυμαστές μονοπρόσωπων καθεστώτων ονειρεύονται έναν «Πρώτο» στην Ορθοδοξία, θαυμάζοντας το απολυταρχικό καθεστώς του παπισμού, μόνο εδώ ρίχνουν ανεμπόδιστα τους σπόρους της κακοδοξίας και της αίρεσης ιεράρχες και «θεολόγοι» της λεγομένης «Οικουμενικής Κινήσεως». 

Δεύτερο καλό: η αποκατάσταση του κύρους των Ιερών Κανόνων, καθώς πρακτικές που ακολουθήθηκαν σε καθεστώς Οθωμανικής σκλαβιάς και τρομοκρατίας δεν μπορούν σε συνθήκες ελευθερίας να παράγουν δίκαιο.
Το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, μετά την πτώση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, έλαβε προνόμια εξαιρετικά από τους Οθωμανούς, τα οποία λειτούργησαν σε βάρος του Συνοδικού Συστήματος και προς όφελος των κατακτητών.
Σήμερα, αυτές οι «προνομίες» από τους κατακτητές δεν μπορούν να έχουν ισχύ. Μόνο με αποφάσεις Συνοδικές και με οδηγό τους Ιερούς Κανόνες των Οικουμενικών Συνόδων και, βοηθό στην λήψη αποφάσεων τα συμπεράσματα και την κρίση των τοπικών Συνόδων, πρέπει να αποκτάτε η εκκλησιαστική αυτονομία. Η ένταξη μιας Εκκλησίας στο σώμα της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, μπορεί να γίνει εάν και εφόσον έχει «της ορθοδόξου πίστεως ομολογίαν, την εν Πνεύματι Αγίω εν τοις μυστηρίοις κοινωνίαν και το της αποστολικής διαδοχής και κανονικής τάξεως αδιασάλευτον», προϋποθέσεις που ούτε κατά διάνοια ισχύουν στην «εκκλησία Βαρθολομαίου» στην Ουκρανία, που έγινε με τη σύμπραξη των σχισματικών Φιλάρετου Denisenko και Μακάριου Maletic και των περί αυτούς αχειροτόνητων οπαδών τους. 

Τρίτο καλό: Η περίπτωση της Ουκρανίας είναι η τελευταία αυθαίρετη εισπήδηση και υπερόρια παρέμβαση του εν ενεργεία Οικουμενικού Πατριάρχου, αλλά και των διαδόχων του, στην ιστορία του Θρόνου.
Ο κ. Βαρθολομαίος δεν είναι σύμφωνος με την αλήθεια όταν υποστηρίζει πως: «Όλοι οι Τόμοι Αυτοκεφαλίας που έχουν παραχωρηθεί… έχουν παραχωρηθεί από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, δίχως να υπάρξει συνεννόηση και κάποια συνεργασία σε πανορθόδοξο επίπεδο».
Προφανώς, οι Ιεροί Κανόνες και η ιστορία τον διαψεύδουν όταν διατείνεται πως: «η Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως, επί τη βάσει των Ιερών Κανόνων, έχει την υπερόρια εξουσία και το δικαίωμα να επιλαμβάνεται θεμάτων άλλων τοπικών Εκκλησιών». Η αλήθεια είναι πως, μόνο με Πανορθόδοξες Συνοδικές Διασκέψεις ή Πανορθόδοξη Σύνοδο στην οποία απλά προεδρεύει ο Κωνσταντινουπόλεως παίρνονται αποφάσεις για άλλη Εκκλησία, όπως έγινε το Μάιο του 2005 στην Κωνσταντινούπολη για την Εκκλησία της Αγίας Σιών, πρακτική σύμφωνη με τους Ιερούς Κανόνες που αγνόησε επιδεικτικά στην περίπτωση της Ουκρανίας ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος.
Δυστυχώς αλλά αληθώς, τα «οφέλη» από το ολέθριο λάθος στην περίπτωση της Ουκρανίας είναι ασήμαντα μπροστά στον κίνδυνο να οριστικοποιηθεί το σχίσμα στην Ορθοδοξία, και αυτό θα βαρύνει τον κ. Βαρθολομαίο στιγματίζοντας χειρότερα και από την κακοσύνοδο στο Κολυμπάρι την ιστορία ενός εκκλησιαστικού ταγού που, κοντά τριάντα χρόνια, βρέθηκε στο Θρόνου του ιερού Στάχυος.
Αν για όλους τους θνητούς, έτσι και για την παναγιότητά Του, που είναι διακεκριμένο μέλος του γένους των βροτών ισχύει το: Mors ultima ratio ειδικά όμως για την ταπεινή διακονία του Κωνσταντινουπόλεως, που διατείνεται πως παρέλαβε: «τον σταυρόν Ανδρέου του Πρωτοκλήτου εις συνέχισιν της ανόδου εις τον κρανίου τόπον, εις συσταύρωσιν ημών τω Κυρίω και τη Αυτού συσταυρωμένη Εκκλησία, εις συντήρησιν του φωτός της Αναστάσεως» λόγο έχει και η ιστορία εάν, ο μη γένοιτο επί των ημερών Του διαιρεθεί η Ορθόδοξος Εκκλησία και σκιστεί ο «Άρραφος Χιτώνας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού».
Αίρεση και η κακοδοξία «βαπτίστηκε» ως «νόμιμη διαφορετικότητα»,
Όποιος πάει στο χαμάμ ιδρώνει.
πηγή