ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΑΪΣΙΟ

«Μοῦ ἔλεγε ὁ π. Παΐσιος, πού τόν εἴχαμε ἐπισκεφτεῖ πρότινος [27-3-1978], τό ἑξῆς. Μοῦ εἶπε καί κάτι καταπληκτικά πράγματα, δέν μπορῶ νά σᾶς τά πῶ. Μοῦ εἶπε λοιπόν τό ἑξῆς: Ὅτι πολλοί λένε ὅτι ἔνιωσαν μιά χαρά, γιατί εἶδαν κάτι κτλ., ἴσως πνευματικό πρᾶγμα κτλ. Μοῦ εἶπε ὅτι εἶναι πάρα πολύ χοντρική αὐτή ἡ χαρά. Εἶναι χοντροειδέστατη, εἶναι σάν τή χαρά πού αἰσθάνεται κανείς ἀπό τήν ἐρωτική ζωή, ἀπό τόν ρημαγμόν τῆς καρδιᾶς. Ἡ πνευματική χαρά ἔχει μιά τέτοια λεπτότητα, ἡ ὁποία εἶναι ἀσύλληπτη! Λοιπόν, σέ ἄπειρο βαθμό ὑπάρχει αὐτός ὁ ρημαγμός τῆς καρδιᾶς, ὅταν πληγωθεῖ ἀπό τό βέλος «Ἰησοῦς Χριστός!».

(Ψαλμοί, ὁμιλία 18η)

«Ὁ π. Παΐσιος, κάποτε τόν φιλοξενήσαμε στό μοναστήρι μας, καί πολλές φορές ἀνέφερε τή λέξη «ἀνθρωπιά», τοῦ ἄρεσε πολύ αὐτό. Ὁ Χριστιανός,
ὅταν τηρεῖ τόν κώδικα, τό εὐαγγελικό ἦθος, ἔχει ἀνθρωπιά. Ἔλεγε καί κάποια ἄλλη λέξη, «ἀρχοντιά». «Ὁ ἄνθρωπος», λέει, «γεμίζει ἀπό ἀνθρωπιά, γεμίζει ἀπό ἀρχοντιά, και εἶναι πολύ ὡραῖο πρᾶγμα, ἀνεξάρτητα ἄν εἶναι φτωχός, πλούσιος, μορφωμένος, ἀμόρφωτος, νά ἔχει τήν τιμή, αὐτή τήν ἀνθρωπιά, αὐτή τήν ἀρχοντιά!».

(Πρός Ρωμαίους, ὁμιλία 17η)

«Ὁ μακαριστός π. Παΐσιος, πού κάποτε μᾶς ἐπισκέφτηκε ἐδῶ στό μοναστήρι, ἦταν προσφιλής του χαρακτηρισμός ἡ λέξη «ἀρχοντιά». «Νά ἔχει ὁ ἄνθρωπος ἀρχοντιά», καί θά πεῖ ὁ ἀνώτερος ἄνθρωπος, ὁ ὄντως ὡραῖος ἄνθρωπος!».

(Σειράχ, ὁμιλία 219η)

«Εἴχαμε φιλοξενήσει πρό ὀλίγου καιροῦ τόν πατέρα Παΐσιο [1978], καί μιλοῦσε γι’ αὐτήν τήν ἀρχοντιά πού ὑπάρχει στούς ἀνθρώπους, στούς ἀληθινά πνευματικούς, ἔχοντας μέσα τους Πνεῦμα Θεοῦ. Ξέρετε, δέν κάνει ἄρχοντα τόν ἄνθρωπο τό χρῆμα. Ἐκεῖ, βλέπετε πῶς τό χαρακτήρισε; «Γυφτιά». Χτυπᾶς μιά πόρτα, δέ σοῦ λένε: «Πεινᾶς; Διψᾶς; Εἶσαι κουρασμένος;» … γυφτιά! Ἐνῶ, ποιά εἶναι ἡ ἀρχοντιά; Ἡ ἀρχοντιά εἶναι νά κατανοήσεις τόν ἄλλον ἄνθρωπο. Αὐτή εἶναι ἡ ἀρχοντιά, εἶναι ἡ φιλοτιμία!».

(Τωβίτ, ὁμιλία 11η)

«Ὁ π. Παΐσιος ὁ μακαριστός ἔλεγε ὅτι στέλνει ὁ διάβολος τήν τηλεόρασή του. Μοῦ τό ἔγραφε σέ μιά ἐπιστολή του γιά κάποια περίπτωση. «Ἔστειλε», λέει, «σέ αὐτό τό πρόσωπο ὁ διάβολος τήν τηλεόρασή του, τή φαντασία». Δουλεύει ἡ φαντασία!».

(Σειράχ, ὁμιλία 257η)

«Μοῦ ἔλεγε ἕνας ἁγιορείτης μοναχός, ὁ π. Παΐσιος συγκεκριμένα, τό ἑξῆς περιστατικό μέ μία γυναῖκα, πού ἔλεγε: «Χριστέ μου, ἐγώ οὕτως ἤ ἄλλως στή Βασιλεία Σου δέν θά μπῶ, εἶμαι τόσο ἁμαρτωλή γυναῖκα. Δῶσε νά Σέ δῶ τώρα στήν παροῦσα ζωή καί νά ἔχω μία χαρά, τή δική Σου τήν παρουσία». Πράγματι, κάποτε εἶδε τό Χριστό ἐν Ἁγίῳ Ποτηρίῳ, στό Ἅγιο Ποτήριο Τόν εἶδε τό Χριστό! Τόσο πολύ χάρηκε, ἀλλά καί ταυτοχρόνως γέμισε ἀπό ἔπαρση καί ἄρχισε νά λέει: «Ἐγώ εἶδα τό Χριστό, ἐγώ εἶμαι πολύ σπουδαία»! Καί ἡ ταλαίπωρη στό τέλος χάθηκε! Βέβαια, ὁ Χριστός πού εἶναι καρδιογνώστης ἐπέτρεψε αὐτό, εἶναι παραχώρηση, γνωρίζοντας ὅτι αὐτή ἡ γυναῖκα θά χανόταν. Δέν εἶναι ἕνα πείραμα, πού κάνει ὁ Χριστός, νά χάνονται οἱ ἄνθρωποι, ἀλλά γιά νά ἀποκαλύψει αὐτό πού πολλές φορές λέγεται μυστική, κρυφή ὑπερηφάνεια. Ἡ γυναῖκα αὐτή ἔλεγε «εἶμαι ἁμαρτωλή», εἶχε ὅμως κρυφή ὑπερηφάνεια, καί αὐτή δέν φαίνεται οὔτε σέ ἐκεῖνον πού τήν κατέχει, παρά μόνο στά μάτια τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι λοιπόν πολύ ἐπικίνδυνο τό νά νομίζουμε ὅτι φθάσαμε ὅπου φθάσαμε καί ὅτι αὐτό εἶναι ἕνα τεκμήριο ὅτι θά σωθοῦμε!».

(Πράξεις, ὁμιλία 8η)

Πηγή