Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Λέγεται για κάποια μοναχή, ότι εξομολογήθηκε στον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ
και του ομολόγησε ότι πάσχει από δυνατή οργή και νευρικό θυμό. Ανέμενε από τον άνθρωπο του Θεού μεγάλη επίπληξη και βαρύ κανόνα. Αλλά αντί επιπλήξεων και κανόνα τα αυτιά της χάιδεψαν οι παρακάτω στοργικές λέξεις του πνευματικού γέροντα:
«Μα τι λες αδελφή; Κοίταξε βαθιά μέσα σου, υπάρχει ένας υπέροχος ήσυχος χαρακτήρας, πραγματικά μαγευτικός, μετριόφρων και σεμνός!». Σαν απαλή βροχή που πέφτει στη διψασμένη γη, έπεσαν αυτές οι στοργικές λέξεις στην ψυχή της γυναίκας. Ντράπηκε πολύ για τον εαυτό της, αλλά ταυτόχρονα γέμισε αυτοπεποίθηση.
Δηλαδή εδώ έχουμε τις δύο σημαντικότερες συνθήκες για την επαναφορά! Αυτό το παράδειγμα μας δείχνει πως μπορούμε να πετύχουμε να ανυψώσουμε τους ανθρώπους με λόγο στοργικό και ευχάριστο, βοηθώντας τους παράλληλα να ανυψωθούν και ως προς τα έργα τους. Όταν μπορούμε να αφυπνίσουμε τον άνθρωπο που κοιμάται με χάδι, γιατί να τον χτυπήσουμε με μαστίγιο;
Εσύ τώρα μπορείς να μου πεις: μα ο Άγιος Σεραφείμ δεν είπε την αλήθεια σε εκείνη τη γυναίκα κατάματα, ενώ εγώ λέω στον καθένα την αλήθεια κατά πρόσωπο! Ο Άγιος Σεραφείμ είπε την αλήθεια, αλλά την αλήθεια εκείνη, που δεν έφερε τη γυναίκα στο σημείο εκείνο να εκφραστεί με θυμό και οργή. Αφού η γυναίκα μερικές φορές παραδιδόταν στον θυμό, αλλά το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής της ήταν εντελώς ήσυχη και σεμνή. Και ο Άγιος Θεός ως άριστος παιδαγωγός και γιατρός, ανύψωσε εκείνο που είναι καλό μέσα στην ψυχή της, αποσιωπώντας εκείνο που είναι κακό. Αφού τι νόημα θα είχε να μιλήσει περί του κακού για το οποίο ήδη η ίδια η γυναίκα είχε μιλήσει;
Εσύ όμως, έχεις εντελώς αντίθετη μέθοδο, εσύ λες κατά πρόσωπο ότι κακό έχει η ηθική αρρώστια κάποιου ανθρώπου! Και αυτό τονισμένο αυστηρά και κακοπροαίρετα. Παράλληλα, εκείνο που είναι καλό σε κάποιον αμαρτωλό το αποσιωπάς. Αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα σ’ εσένα και σ’ εκείνον του οποίου το όνομα μπήκε στον Συναξαριστή».
πηγή(απόσπασμα από το βιβλίο Δε φτάνει μόνο η πίστη, εκδ. Εν πλω σελ 239-240)
2 σχόλια:
Υπέροχο κείμενο, παιδαγωγικό, θεολογικό, ψυχολογικό..
Η ποιμαντικη ειναι αυτη που εχει αξια.Και αυτη εχει και πρεπει να εχει διακριση.
Ουτε οσο επαναλαμβανει ο κοσμος την ιδια αμαρτια ,και την εξομολογειται πρεπει την επομενη που θα δει τον πνευματικο του ,να του πει ''καλος τον πορνο''καλος τον κλεφτη'' κλπ αλλα και ουτε πρεπει να τον χαιδευει με λογους απαλους παντοτε,επειδη εποαναπαυεται στα παθη του και ποτε δεν κοβει την επιθυμια.
Αλλα πρεπει να τον καταστησει υπευθυνο εναντι Του Κυριου.
Εχω ακουσει περιπτωσεις και περιπτωσεις που εχουν φυγει απο τους πνευματικους επειδη τους θεωρουσαν αυστηρους και δεν τολμουσαν να πανε να τους ξαναπουν την ιδια αμαρτια και κατελειξαν σε αλλους και αλλους.
Κατοπιν ομως ,μετα απο χρονια ομολογουσαν:
''Να τοτε ,εκεινος ο αυστηρος μου εκοψε το τσιγαρο και δεν με αφησε να κοινωνησω εαν δεν το κοψω.Και εγω το εκοψα μεν ,αλλα στη συνεχεια σε αλλα αμαρτηματα ηταν τοσο αυστηρος,που δεν μπορουσα να συνεχισω μαζι του.Κριμα γιατι τωρα θα ειχα προχωρησει πνευματικα,αλλα που μυαλα να τον ακολουθησω.Τωρα παιδευομαι με τα ιδια και τα ιδια και δεν εχω τη δυναμη να παω να τον βρω να ξαναξεκινησω την πνευματικη καθοδηγηση μαζι του''.
Και φυσικα σημερα με ολες αυτες τις προκλησεις ,τους πειρασμους που εχει ο κοσμος,πως να αγιασει κανεις????
Θα πρεεπει να ''μαχεται'' καθε στιγμη οπου και τον απομονωνει το συστημα,ο περιγυρος γιατι καταντα ερημιτης.
Ο Θεος ομως στελνει τους καταλληλους .
Δημοσίευση σχολίου