Μνήμη του τρίχρονου αγίου Κηρύκου .

 

 

Δεῦτε καὶ θεάσασθε ἅπαντες
ξένον θέαμα καὶ παράδοξον·
Τὶς ἑώρακε νήπιον, τριετῆ ὄντα,
τύραννον αἰσχύναντα;
ὢ τοῦ θαύματος!
Μητέρα ἐθήλαζε, καὶ τιθηνούμενος τῇ γαλουχῷ ἐβόα·
Μὴ πτοοῦ μῆτέρ μου,
τὰς ἀπειλὰς τοῦ δεινοῦ κοσμοκράτορος·
Χριστὸς γὰρ ἐστιν ἡ ἐλπὶς τῶν πιστευόντων εἰς αὐτόν.



Με υποψελλίζουσα φωνή-λέει το συναξάρι- επικαλείτο το όνομα του Ιησού, πριν κλωτσήσει τον ηγεμόνα και αφού ομολογήσει τον Χριστό, μαρτυρήσει ως τέλειος ενθεωμένος μάρτυρας.

Εδώ ξεκάθαρα υπονοείται πώς ο τρίχρονος Κήρυκος ψέλλιζε την μονολόγιστο ευχή του Ιησού.Ποιός του την δίδαξε;

Ας πούμε πώς μιμούνταν την μητέρα του Ιουλίττα. Ναί, αλλά η θέρμη της ευχής είχε τα αποτελέσματα ώστε ο τρίχρονος να φανεί δυνατότερος από τον αρχαίο εχθρό.

Τα παιδιά και όσοι είναι σαν κι αυτά, είναι διδακτά του Θεού και μέσα από την κοιλιά της μάνας τους.Τα παιδιά κατέχουν την ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. Είναι οι ομιλούντες και οι συνομιλούντες με τον Θεό.

Εμείς είμαστε πού όσο μεγαλώνουμε χάνουμε επαφές και παλεύουμε για να βρούμε συννενόηση με την άλλη άκρη του σύρματος! Και αυτό γιατί δεν είμαστε πια νήπιοι.

Το να είσαι θεολόγος είναι κάτι σπανιότατο πια. Γίναμε όλοι μεγάλοι και ξύπνιοι, γεμάτοι αγωνίες και θεωρίες μεγαλίστικες. Αναλωνόμαστε στο να εφευρίσκουμε κώδικες ενώ καταφέρνουμε να αγνοούμε την μόνη διάλεκτο.
Και ενώ κάνουμε θεό το νου και την διάνοια, είμαστε περισσότερο α-νόητοι και α-διανόητοι παρά ποτέ.

Κάτω, πιο χαμηλά από το θεολογικό μας μπόι και έξω από την οπτική γωνία των μεγάλων μας κύκλων ζουν οι νήπιοι. Μόνο οι νήπιοι και οι άγιοι γνωρίζουν την γλώσσα του Θεού Και μήπως οι άγιοι δεν έζησαν σαν βρέφη στην αγκαλιά του Πατέρα τους;

π.Π.