Πικρές αλήθειες…

«Εἶναι εὐθύνη ὅλων μας αὐτὴ τὴν ὥρα νὰ βοηθήσουμε νὰ πέσουν οἱ τόνοι καὶ νὰ ἀναζητηθεῖ ταπεινὰ λύση τοῦ προβλήματος.»

Με την παραπάνω πρόταση οι θεολόγοι του περιοδικού «Ο Σωτήρ» παρότρυναν σε παλαιότερο άρθρο τους τους αναγνώστες να υποκύψουν στις αυθαιρεσίες του πατριάρχη Βαρθολομαίου στην Ουκρανία. Δεν θα σταθώ στις ανυπόστατες γενικολογίες του άρθρου, το οποίο απευθύνεται σε απληροφόρητους για να τους παρασύρει να κοινωνήσουν με ουνιτίζοντες σχισματικούς και καθηρημένους. Επανέρχομαι όμως επειδή τα πράγματα οδεύουν προς το χειρότερο σενάριο και πρέπει να ειπωθούν δυο λόγια για την ζημιά που έχουν προκαλέσει οι διάφορες «χριστιανικές αδελφότητες» στο φρόνημα των Ορθοδόξων. Να κάνουμε αυτοκριτική όλοι μας, να διορθωθούμε.
Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχαν άνθρωποι που περπατούσαν με το μέτωπο ψηλά.

Αυτό που τους χαρακτήριζε ήταν η απλότητά τους, η ντομπροσύνη τους και η αυθεντικότητά τους. Ναι. Οι Ορθόδοξοι πρέπει να είναι απλοί. Και όταν κάποιος τους πείραζε την Πίστη και την Πατρίδα του έριχναν και κανα μπερντάκι και δεν λογάριαζαν κανέναν.

Και το ευχαριστιόντουσαν και αυτοί, και το ευχαριστιόταν και ο Θεός. Διότι ήταν πράξη ανεπιτήδευτη, ίσια και ξηγημένη. 

Οι πρόγονοί μας πριν πιάσουνε το καρυοφύλλι λειώναν στις μετάνοιες, νηστεύανε, προσευχόντουσαν και περπατούσανε μαζί με τον Χριστό και την Παναγία στις μάχες. Όποιος πείραζε Χριστό και Παναγία, όποιος πείραζε την Εκκλησία, πείραζε στην κυριολεξία τους ίδιους. Είχαν Χριστό, δεν είχαν φόβο, ήταν ελεύθεροι.
Το «οργή λαού φωνή Θεού» γι’ αυτούς τους απλούς ισχύει, όχι για εμάς που έχουμε γίνει λαβύρινθοι υποκρισίας. Εμείς έχουμε βάλει τον Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους στο συρτάρι και Τους θυμόμαστε μόνο όταν μας συμφέρει. Όταν δεν μας συμφέρει έχουμε βρει τρόπους να το δικαιολογούμε.
Γίναμε διαβολάνθρωποι, ανακαλύψαμε τις… ευρωπαϊκές πονηριές. Την ατιμία μας, την αμαρτία μας, την δειλία μας, την απιστία μας, το δικό μας το συμφέρον, τα ντύσαμε όλα με ιεροπρεπείς εκφράσεις, τυπικότητες και ψευτοεγένειες για να παριστάνουμε τους Ορθοδόξους. Μάθαμε να πιθηκίζουμε και σε αυτό σαν τους Ευρωπαίους για να κρύβουμε ό,τι χάσαμε. Όπως οι Ευρωπαίοι μας έμαθαν να κάνουμε νόμο την αμαρτία έτσι μας έμαθαν να παριστάνουμε και τους Ορθόδοξους.
Κάναμε όμως και κάτι χειρότερο για να μην μπαίνουμε συνέχεια στον κόπο να ανοιγοκλείνουμε αυτό το συρτάρι. Φτιάξαμε μία μόνιμη περσόνα που αντικατέστησε την πραγματική μας σχέση με τον Χριστό. Σ’ αυτό το χρυσό κλουβί μπορούμε να κοροϊδεύουμε και την συνείδηση που μας ελέγχει κάθε λίγο και λιγάκι. Σήμερα ένας Ορθόδοξος για να ανακαλύψει ποιος πραγματικά είναι και να έρθει στον δρόμο της αληθινής μετάνοιας, θα πρέπει πρώτα να ξεπεράσει αυτήν την καχεκτική περσόνα που του έχουν δημιουργήσει οι Χριστιανικές Αδελφότητες.

Τι πάει να πει αγαπητοί θεολόγοι του περιοδικού «Ο Σωτήρ» «νὰ βοηθήσουμε νὰ πέσουν οἱ τόνοι καὶ νὰ ἀναζητηθεῖ ταπεινὰ λύση τοῦ προβλήματος»;  

Και εδώ να μην ακουστεί κιχ; 
Υπάρχει ταπεινή και μη ταπεινή είσοδος στην Κόλαση; Η πρώτη σε γλιτώνει η δεύτερη όχι; Υπάρχει ταπεινή κοινωνία με σχισματικούς και μη ταπεινή κοινωνία με σχισματικούς; Λένε πουθενά οι Πατέρες της Εκκλησίας ότι υπάρχει τέτοιο πράγμα και ότι αποτελεί εξαίρεση στον Κανόνα «ο κοινωνῶν ἀκοινωνήτω ἀκοινώνητος ἔσται»;

Γιατί ντύνετε μία πράξη προδοσίας και δειλίας με την λέξη «ταπεινότητα»;

Γιατί ζητάτε από τους Ορθοδόξους να κάνουν στην άκρη για να εδραιωθεί το κακό; Έτσι μας έμαθαν οι πρόγονοί μας;

Που να βρεις λοιπόν το θάρρος να αντισταθείς στο κακό; Που την παρρησία; Που την τόλμη; Ο Ορθόδοξος έχει πια ταυτιστεί με τον δειλό και τον βολικό, ό,τι πρέπει για τη νέα εποχή, ενώ οι βίοι των Αγίων μας την κρίσιμη στιγμή είναι γεμάτοι με θάρρος, παρρησία, ομολογία, και αυτοθυσία.
Την ώρα που όλα καταρρέουν κοιτάς γύρω σου και όλοι φοβούνται ακόμη και την σκιά τους. Μη το ένα, μη το άλλο, δεν είναι Ορθόδοξο αυτό, ακούς συνέχεια. 
Πιο μεγάλο κακό θα είναι να γκρεμιστεί η περσόνα τους παρά το γκρέμισμα που γίνεται γύρω μας.
Φαίη.