Στις Ξερολιθιές

Ταξιδεύουμε  σήμερα στο Μπρούκλιν για να γνωρίσουμε  και να ακούσουμε  την υπέροχη Νάντια Λόπεζ που είναι εκπαιδευτικός. 
Η ίδια έλεγε ότι τα παιδιά μας είναι το μέλλον μας και είναι υψίστης σημασίας να πιστέψουν στον εαυτό τους. Γι' αυτό και ίδρυσε μια σχολική όαση στο Μπράουνσβιλ του Μπρούκλιν, μία από τις πιο υποβαθμισμένες και βίαιες γειτονιές της Νέας Υόρκης - επειδή πιστεύει στις εξαιρετικές ικανότητες κάθε παιδιού. Σε αυτή τη σύντομη και ζωντανή ομιλία, η ιδρύτρια και διευθύντρια της Ακαδημίας μοιράζεται το πώς βοηθάει τους μαθητές της να οραματιστούν ένα φωτεινότερο μέλλον για τους ίδιους και τις οικογένειές τους.
Όταν άνοιξα την Ακαδημία Μοτ Χολ Μπρίτζες το 2010, ο στόχος μου ήταν απλός: ν' ανοίξω ένα σχολείο για να κλείσω μια φυλακή.
Για κάποιους, αυτός ήταν ένας τολμηρός στόχος, επειδή το σχολείο μας βρίσκεται στο Μπράουνσβιλ του Μπρούκλιν, μια από τις πιο υποβαθμισμένες και βίαιες γειτονιές όλης της Νέας Υόρκης. Όπως και πολλά άλλα σχολεία της πόλης με υψηλά ποσοστά φτώχειας, αντιμετωπίζουμε διάφορες προκλήσεις, όπως να βρούμε δασκάλους που να κατανοούν την πολυπλοκότητα μιας μη προνομιούχας κοινότητας, την έλλειψη χρηματοδότησης για τεχνολογία, τη μικρή συμμετοχή των γονιών και τις τοπικές συμμορίες που στρατολογούν παιδιά ακόμα και από την τετάρτη δημοτικού. Να 'μαι λοιπόν, ιδρύτρια και διευθύντρια ενός γυμνασίου που ήταν ένα συνοικιακό, δημόσιο σχολείο, και είχα μόνο 45 παιδιά για αρχή. Το 30% των παιδιών είχε ειδικές ανάγκες. Το 86% ήταν πιο κάτω από το επίπεδο της τάξης τους στη Γλώσσα και τα Μαθηματικά.
Και το 100% ζούσε κάτω από τα όρια της φτώχειας. Αν τα παιδιά μας δεν βρίσκονται στις τάξεις τους, πώς θα μάθουν; Κι αν δεν αποκτήσουν εκπαίδευση, πού θα καταλήξουν;
Ήταν αμέσως προφανές όταν ρωτούσα έναν 13χρονο, «Νεαρέ μου, πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε πέντε χρόνια;» και η απάντησή του ήταν, «Δεν ξέρω αν θα ζήσω τόσο». Ή όταν μια νεαρή κοπέλα μου λέει πως στόχος της ζωής της είναι να εργαστεί σε κάποια αλυσίδα φαστ φουντ. Για μένα αυτό ήταν απαράδεκτο. Ήταν, επίσης, προφανές ότι δεν είχαν ιδέα πως υπήρχαν ένα σωρό ευκαιρίες έξω από τη γειτονιά τους.
Ονομάζουμε τους μαθητές μας σπουδαστές επειδή θα μαθητεύουν για μια ολόκληρη ζωή. Οι δεξιότητες που αποκτούν σήμερα θα τους προετοιμάσουν για το πανεπιστήμιο και για την καριέρα τους. Διάλεξα το μοβ και το μαύρο, που είναι βασιλικά χρώματα, επειδή θέλω να τους υπενθυμίζω ότι είναι απόγονοι μεγαλείου και ότι μέσα από την εκπαίδευση θα γίνουν μελλοντικοί μηχανικοί, επιστήμονες, επιχειρηματίες, ακόμα και ηγέτες που θα κατακτήσουν τον κόσμο. Μέχρι σήμερα έχουν αποφοιτήσεις τρεις τάξεις με ποσοστό επιτυχίας 98%. Αυτό σημαίνει 200 παιδιά περίπου, που τώρα φοιτούν σε κάποια από τα πιο απαιτητικά λύκεια της Νέας Υόρκης.
Έκανε κρύο εκείνη τη μέρα του Ιανουαρίου που ο σπουδαστής μου, Βιντάλ Τσάστανετ, γνώρισε τον Μπράντον Στάντον, τον ιδρυτή του δημοφιλούς ιστολογίου «Humans of New York» (ένα διάσημο ιστολόγιο με παγκόσμια απήχηση). Ο Μπράντον μοιράστηκε την ιστορία ενός νεαρού από το Μπράουνσβιλ που είχε γνωρίσει τη βία από πρώτο χέρι, όταν είδε να πετάνε έναν άντρα από μια οροφή κτιρίου. Παρ' όλα αυτά, μπορεί να τον επηρεάσει μια διευθύντρια που άνοιξε ένα σχολείο το οποίο πιστεύει σε όλα τα παιδιά. Ο Βιντάλ εκπροσωπεί τις ιστορίες πολλών μη προνομιούχων παιδιών που παλεύουν για να επιβιώσουν. Κι αυτός είναι ο λόγος που πρέπει να γίνει προτεραιότητα η εκπαίδευση. Η ανάρτηση του Μπράντον είχε παγκόσμια απήχηση και άγγιξε τις ζωές εκατομμυρίων. Ως αποτέλεσμα, μαζεύτηκαν 1,4 εκατομμύρια δολάρια για να μπορέσουν οι σπουδαστές μας να επισκεφτούν κολλέγια και πανεπιστήμια, να συμμετέχουν σε θερινά εκπαιδευτικά προγράμματα, και για υποτροφίες για το πανεπιστήμιο. Πρέπει να καταλάβετε πως όταν 200 νέοι από το Μπράουνσβιλ επισκέφθηκαν το Χάρβαρντ, κατάλαβαν πως είχαν τη δυνατότητα να πάνε σε ένα κολέγιο της επιλογής τους. Και πως όλα τα εμπόδια που τους είχαν επιβληθεί μέσα σε μια μη προνομιούχα κοινότητα, τ' αντικαθιστούσαν η ελπίδα και ο σκοπός. Η επανάσταση στην εκπαίδευση πραγματοποιείται στα σχολεία μας από ενήλικες που προσφέρουν αγάπη, δομή, υποστήριξη και γνώση. Αυτά είναι τα πράγματα που εμπνέουν τα παιδιά. Αλλά δεν είναι ένα εύκολο επίτευγμα. Υπάρχουν υψηλές απαιτήσεις μέσα σ' ένα ατελές εκπαιδευτικό σύστημα. Όμως έχω μια δυναμική ομάδα εκπαιδευτικών που συνεργάζονται μεταξύ τους για να αποφασίσουν ποια είναι η καλύτερη διδακτέα ύλη. Κάθονται πέραν του ωραρίου τους,έρχονται τα σαββατοκύριακα και συχνά αγοράζουν υλικά με δικά τους χρήματα όταν έχουμε ελλείψεις. Ως διευθύντρια οφείλω να επιθεωρώ όσα απαιτώ να γίνονται.
Έτσι, πηγαίνω στις τάξεις και καταγράφω τις παρατηρήσεις μου για να κάνω βελτιωτικές προτάσεις, επειδή θέλω οι δασκάλοι μου να είναι αντάξιοι της φήμης της Ακαδημίας Μοτ Χολ Μπρίτζες. Εκείνοι μπορούν να έχουν καθημερινά πρόσβαση σε μένα, γι' αυτό όλοι έχουν τον αριθμό του προσωπικού μου κινητού, όπως και οι μαθητές και οι απόφοιτοι. Μάλλον γι' αυτό λαμβάνω τηλεφωνήματα και μηνύματα στις 3 τα ξημερώματα.
Όμως όλοι είμαστε ενωμένοι για να επιτύχουμε κι αυτό κάνουν οι όμορφες ψυχές. Το μέλλον μας κάθεται στις τάξεις μας. Και έχουμε εμείς την ευθύνη τους. Όλοι όσοι είμαστε εδώ και όλοι όσοι μας βλέπουν από την οθόνη. Πρέπει να πιστέψουμε στις εξαιρετικές τους ικανότητες, και να τους υπενθυμίσουμε διδάσκοντάς τους ότι υπάρχει πράγματι δύναμη στην εκπαίδευση. Όπως έλεγε και ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Πλάτωνας "Η εκπαίδευση είναι δύναμη που γιατρεύει την ψυχή.. Όταν ο άνθρωπος πάρει σωστή εκπαίδευση, γίνεται θεϊκό και πολύ ήμερο ζώο. Κι όταν δεν ανατραφεί αρκετά ή κατάλληλα, γίνεται το πιο άγριο απ όσα γέννησε η φύση.."
Υπάρχει μια ιστορία για τον δάσκαλο και τον μαθητή. Ο μαθητής ρωτάει μια μέρα τον δάσκαλο:
-Δάσκαλε πως θα καταλάβω ποιος είμαι; και ο δάσκαλος του απαντάει με μια ιστορία:
Μια μέρα, από τα τείχη της πόλης, στο ηλιοβασίλεμα βαθιά στον ορίζοντα, φάνηκαν δυο άνθρωποι που αγκαλιαζόντουσαν. Είναι ο πατέρας και η μητέρα, σκέφτηκε ένα κοριτσάκι. Είναι δυο εραστές, σκέφτηκε ένας άνδρας τρυφερός. Είναι δυο φίλοι που συναντήθηκαν μετά από πολλά χρόνια σκέφτηκε ένας. Είναι δυο έμποροι που έκλεισαν μια συμφωνία, σκέφτηκε ένας άνθρωπος άπληστος για τα χρήματα. Είναι ένας άνθρωπος που αγκαλιάζει τον γιο του που γύρισε από τον πόλεμο, σκέφτηκε μια γυναίκα μεγαλόψυχη. Είναι μια κόρη που αγκαλιάζει τον πατέρα της που γύρισε από το ταξίδι, σκέφτηκε ένας πονεμένος άνθρωπος που έχασε την κόρη του. Είναι δυο ερωτευμένοι σκέφτηκε μια κοπέλα που ονειρευόταν την αγάπη. Είναι δυο άνθρωποι που τσακώνονται μέχρι θανάτου σκέφτηκε ένας. Ποιος ξέρει σκέφτηκε ένας άνθρωπος. Κάθε σκέψη, κατέληξε ο δάσκαλος, αποκαλύπτει αυτό που Eίσαι.  "


Κάποια Κυριακή του Μάρτη
στις ξερολιθιές
ρώτησα ένα λουλούδι
και μου `πε πως με θες
Μη ρωτάς που ξημερώνω
γιατί στο `χω πει
ποτέ φωλιά δε φτιάχνει
το μοναχό πουλί
Δέξου της βροχής τα δώρα
και της μοναξιάς
για να `ρχεσαι τα κρύα βράδια
και να μ’ αγαπάς
για να `ρχεσαι τα κρύα βράδια
και να μ’ αγαπάς
Μη ρωτάς που ξημερώνω
γιατί στο `χω πει
ποτέ φωλιά δε φτιάχνει
το μοναχό πουλί