Με κλειστά
τα μάτια πάντα
τραγουδάω
γιατί στην
καρδιά μου ο Ζέφυρος
φυσά.
Έλα
σκόρπισέ με
Ζέφυρε σαν
στάχτη
σ’ ολονών
τα βάθη τα
επτασφράγιστα.
Αχ ζωή
μάγισσα
να σε μάθω
άργησα.
Κάθισε
κοντά μου
Θάμυρι να
πούμε
τη χαρά
του κόσμου, το
παράπονο.
Κάθε μέρα
χάνω, χάνω το
όνειρό μου
και το
ξαναβρίσκω
όταν τραγουδώ.
Αχ ζωή
μάγισσα
να σε μάθω
άργησα.
Τα
τραγούδια
παίρνουν κάτι
απ’ την ψυχή μας
και το
μεταφέρουν
στο στερέωμα
όπου
αναβοσβήνει
σαν θλιμμένο
πάλσαρ
και το δρόμο
δείχνει για
τους ναυαγούς.
Αχ ζωή
μάγισσα
να σε μάθω
άργησα.
1 σχόλιο:
Φτιάξαμε μια ζωή
τόσο
ρομποτική,
που, καθε τι
που πραγματικά
αξίζει
μόνο να το
ονειρευόμαστε
μπορούμε πια.
Οπότε δεν είναι μόνο
η τεχνητη νοημοσύνη που
εξελίσσεται
μα,κυρίως,
το ότι
πλέον
σκέφτομαι
σαν
υπολογιστής,
χωρίς
ΚΑΘΌΛΟΥ
ΔΙΑΚΡΙΣΗ.
Τελικά μια
μηχανη που
προσεύχεται,
...εξοικονομώντας
πολύτιμο χρόνο,
θα φαινόταν
πολυ
χρήσιμη
σε πολλούς
στον ..."καιρό"
μας.
..τα χάπια μου...
Δημοσίευση σχολίου