Ποιος φοβάται;

της Μαρίας Κοσμίδου

Γι’αυτό που φοβούνται να μιλήσουν οι δημοσιογράφοι θέλω να μιλήσω. Είναι κοινό μυστικό ότι οι παραβατικοί λαθρομετανάστες από τις μουσουλμανικές χώρες έχουν ειδική μεταχείριση από το νόμο σε σχέση με άλλους «εγκληματίες» ακόμα κι αν οι δεύτεροι υποπέσουν στο βαρύ παράπτωμα της πώλησης τερλικιών ή άγριων χόρτων για βιοποριστικούς λόγους.

Είναι γεγονός επίσης, ότι δεν μπορεί να πει κανείς ότι θα κάνει αμέριμνος μια βραδινή βόλτα στο κέντρο της πόλης για παράδειγμα ή θα βγει από τον χώρο των Πανεπιστημίων και θα περπατήσει με ασφάλεια μέχρι… τη στάση του λεωφορείου!

Πρόσφατα από οικογενειακή μας φίλη, μάθαμε ότι επιτέθηκαν στο παιδί της έξω από το Πανεπιστήμιο κάποιοι άνθρωποι από το Αφγανιστάν που ενώ φιλοξενούνται στη χώρα μας με όλες τις τιμές, θεωρούν καλό να απειλούν φοιτητές για να τους κλέβουν κινητά και χρήματα. Τον έσυραν με τη βία μέσα στο χώρο του Α.Π.Θ. για να δράσουν ελεύθερα. Του άρπαξαν κινητό και χρήματα και έγιναν καπνός. Στο αστυνομικό τμήμα όπου πήγε με τους γονείς του για να καταγγείλουν το συμβάν, βρήκαν πολλούς γονείς και φοιτητές εκεί, για τον ίδιο λόγο. Έναν φοιτητή μάλιστα επειδή αντιστάθηκε, τον μαχαίρωσαν στα πόδια. Αυτό δεν άλλαξε τίποτα όμως στην προβλεπόμενη διαδικασία. Η απάντηση ίδια για όλους: δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι.
Και τι θα γίνει ρε παιδιά; Να περιμένουμε να μας σφάξουν; Μη γίνεστε ισλαμοφοβικοί ντε!
Η ισλαμοφοβία είναι μία νέα λέξη, ξενόφερτη. Η έννοια της ισλαμοφοβίας φυτεύτηκε στην κοινή γνώμη για να εξυπηρετήσει συγκεκριμένους σκοπούς. Εισήχθη στη δημόσια σφαίρα το 1997 με την έκθεση «Islamophobia, a challenge for us all», του βρεταννικού think tank, Runnymede Trust και ερμηνεύεται ως ο φόβος ότι η καθαυτό παρουσία μουσουλμανικών κοινοτήτων συνιστά άμεση απειλή για την κοινωνία. Μήπως δεν είναι έτσι;
Στο νου μου έρχονται αυτομάτως όσα έχω διαβάσει για τα δεινά που υπέφεραν οι πρόγονοί μας από το Ισλάμ, από την Άλωση μέχρι και την απελευθέρωση της τελευταίας σπιθαμής ελληνικής γης από τους Οθωμανούς.

Αδιαφορούν οι «φωτισμένοι» της Ευρώπης, για όσα υπέστη το Γένος μας στα 400 χρόνια σκλαβιάς αλλά και μετά, στα χρόνια που ακολούθησαν οι βίαιοι εξισλαμισμοί και οι διωγμοί των ελληνικών πληθυσμών από τους Τούρκους, μέχρι και τον Μακεδονικό Αγώνα. Για την ακρίβεια, έβαλαν το χεράκι τους οι φίλοι Ευρωπαίοι και τότε και τώρα.
Κι όμως, οι Έλληνες δεν σκέφτηκαν να επινοήσουν μια τέτοια λέξη όπως η ισλαμοφοβία γιατί δεν ήξεραν από τέτοιο φόβο. Τώρα, στα έσχατα βάλθηκαν αυτοί που κυβερνούν τον κόσμο, να φοβερίζουν τους λαούς για να τους υποτάσσουν και να μη γίνονται εμπόδιο στα σχέδιά τους.
Οι Έλληνες, επί τουρκοκρατίας γνώριζαν ότι «τον Τούρκον άσπρα άμα του δώσεις, κάμνεις ό,τι θέλεις». Αυτό τους δίδαξε ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, για να μη φοβούνται και για να μη χάνουν την Πίστη τους οι σκλαβωμένοι  Ρωμηοί, τους ενίσχυε και τους παρότρυνε να ανοίγουν σχολεία, διότι χωρίς σχολείο περιπατούμεν εις το σκότος!
Με τέτοια λόγια κρατούσε ο Πατροκοσμάς τους χριστιανούς και τους βοηθούσε να μη φοβούνται τους Τούρκους:
«Τριακόσιους χρόνους μετά τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ μᾶς ἔστειλεν ὁ Θεὸς τὸν ἅγιον Κωνσταντῖνον καὶ ἐστερέωσε βασίλειον χριστιανικόν· καὶ τὸ εἶχαν χριστιανοὶ τὸ βασίλειον 1150 χρόνους. Ὕστερον τὸ ἐσήκωσεν ὁ Θεὸς ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς καὶ ἔφερε τὸν Τοῦρκον καὶ τοῦ τὸ ἔδωσε διὰ ἰδικόν μας καλόν, καὶ τὸ ἔχει ὁ Τοῦρκος 320 χρόνους. Καὶ διατὶ ἔφερεν ὁ Θεὸς τὸν Τοῦρκον καὶ δὲν ἔφερεν ἄλλο γένος; Διὰ ἰδικόν μας συμφέρον· διότι τὰ ἄλλα ἔθνη θὰ μᾶς ἔβλαπτον εἰς τὴν πίστιν, ὁ δὲ Τοῦρκος ἄσπρα ἅμα τοῦ δώσῃς κάμνεις ὅ,τι θέλεις».
Τότε, μπροστά στον κίνδυνο του εξισλαμισμού, η Εκκλησία προετοίμαζε τους πιστούς της για τους «υπέρ πίστεως» αγώνες, εξήρε την προθυμία για θυσία και μακάριζε εκείνους που θα τολμούσαν να φθάσουν ως το μαρτύριο. Κήρυσσε πως ξανάρχιζαν οι χρόνοι των παλαιών διωγμών και μαρτυρίων και ακόμα πως το αίμα των μαρτύρων (των νεομαρτύρων δηλαδή) ήταν αναγκαίο, γιατί αυτό θα πότιζε το δέντρο της πίστεως και θα στήριζε την Ορθοδοξία. Και είναι αλήθεια πως η αυτοθυσία των νεομαρτύρων κράτυνε την Ορθόδοξη Πίστη, όπως παρατηρούσε αργότερα ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης.
Αντιλαμβανόμαστε όλοι, ότι στόχος αυτής της αναγκαστικής μετακίνησης μουσουλμανικών πληθυσμών και εγκλωβισμού των στην Πατρίδα μας, είναι να αλωθεί το ελληνορθόδοξο στοιχείο.
Άλλωστε, φαίνεται η πρόθεση των πολιτικών να μη σταματήσουν να ευνοούν τους ισλαμιστές. Άλλο όμως να προσφέρουμε φιλοξενία και άλλο να παραδίδουμε γη και ύδωρ στους εχθρούς της Πίστης και της Πατρίδας μας. Δεν μας τιμά, δεν μας αρμόζει. Οι πολιτικοί αντί να φροντίσουν να εκπληρωθεί το Τάμα του Έθνους, κόπτονται για τα εγκαίνια της ντροπής του Έθνους, το τέμενος στο Βοτανικό. Χαιρετίζουν τους μουσουλμάνους και τους ονομάζουν Έλληνες! Οι Ιεράρχες βγάζουν το σταυρό όταν τους συναντούν για να μη τους προσβάλλουν. Ποιος «ισλαμοφοβάται» τελικά;
Τι να περιμένουμε όμως από εκκλησιαστικούς άρχοντες που πρόδωσαν την Πίστη μας και από πολιτικούς που πρόδωσαν την Πατρίδα μας, τη Μακεδονία μας; Ποιος θα μας βοηθήσει; Και πάλι στους Αγίους πήγα, να παρακαλέσω για την Πατρίδα μου…
Ακούγοντας την Ομιλία του Γέροντά μου π. Νικολάου Μανώλη, για τον βίο του Νεομάρτυρα Ευγένιο Ροντιόνωφ (εδώ), που μαρτύρησε από ισλαμιστές επειδή δεν ήθελε να βγάλει τον σταυρό που φορούσε, μένω στα λόγια του μεγαλυνάριου του Αγίου: “Τον ανδρείον μάρτυρα του Χριστού και βασανισθέντα υπό νέων ισλαμιστών, Άγιον στρατιώτην Ευγένιον τον Ρώσσον στερρώς αγωνισθέντα ύμνοις τιμήσωμεν”.
Να παρακαλούμε τον Άγιο Ευγένιο και όλους τους Νεομάρτυρες, να μας ενισχύουν την πίστη, να αγωνιζόμαστε στερρώς, να μείνουμε Ορθόδοξοι Χριστιανοί μέχρι το τέλος και να βοηθήσουν την πολύπαθη Πατρίδα μας να βγει από αυτή τη νέα σκλαβιά. Αμήν.
πηγή