Μὲ τὰ τηλεοπτικὰ προγράμματα εἰδικῶς, μὰ καὶ μὲ ὅλα τὰ Μέσα Μαζικῆς Ἐξημερώσεως γενικῶς, ἔχω διακόψη κάθε εἴδους σχέσεως ἐδῶ καὶ σχεδὸν δύο δεκαετίες. Ἐνημερώνομαι πλέον μόνον ἀπὸ τοὺς …τίτλους τῶν εἰδήσεων καὶ ἀναζητῶντας, ὅσο τὸ δυνατόν, περισσότερες πληροφορίες γιὰ τὸ κάθε θέμα ξεχωριστά, δίχως νὰ μένω στὶς ἐπιφάνειες καὶ τὶς ἐπιδερμικότητες.
Ὅμως ἡ ἄρνησίς μου νὰ ἀφήνομαι στὸ νὰ μὲ δηλητηριάσουν ὅλοι αὐτοὶ οἱ παραπληροφορητές μας, δὲν μὲ ἐμποδίζει ἀπὸ τὸ νὰ διακρίνω τὸ πόσο πολὺ ἐπιδροῦν ὅλα αὐτὰ στὸ σύνολον τοῦ πληθυσμοῦ γύρω μας. Κι ἔτσι, μὲ τρόμο κάποιες φορές, διαπιστώνω πὼς ἕνα σκάνδαλο εἶναι σκάνδαλον ἐὰν κι ἐφ’ ὄσον κάποιο/κάποια ΜΜΕ τὸ ὑποστηρίξουν ἢ ὄχι.
Πρὸ μερικῶν ἡμερῶν λοιπόν, σὲ συγκενικό μου σπίτι, εἶχαν σὲ λειτουργία τὴν τουβοῦ τους καὶ ἄκουσα, δίχως νὰ τὸ θέλω, τρεῖς εἰδήσεις. Καὶ οἱ τρεῖς ἀφοροῦσαν σὲ κάτι ποὺ ἔγινε κάπου, σὲ κάποιαν γωνιὰ τοῦ πλανήτου, ἀλλὰ ὄχι ἐδῶ. Κάποια ἀγρία δολοφονία, κάποια παράλογη ἀκρότης καὶ κάποιο ἄσχετον σκάνδαλον. Μέσα σὲ δέκα μόλις λεπτὰ τῆς ὥρας εἶχα ἐνημερωθῆ γιὰ ἀνούσια θέματα, μὲ τόσες πολλὲς λεπτομέρειες, ποὺ τελικῶς μὲ ἔπιασε πονοκέφαλος.
Γιατί ἔπρεπε νά τά μάθω ὅλα αὐτά; Σέ τί θά μοῦ χρησίμευε τό νά γνωρίζω ἐάν ἡ τάδε, στὴν δείνα πλευρὰ τοῦ πλανήτου, ἔσφαξε τά παιδιά της; Γιατί ἐδίδετο τόση μεγάλη σημασία σέ γεγονότα πού, οὔτως ἢ ἄλλως, δέν πρόκειται νά ἀλλάξουν κάτι στήν καθημερινότητά μου; Ποιός ὁ λόγος νά ἀφιερωθῇ τόσος (πολύτιμος καὶ πανάκριβος) τηλεοπτικός χρόνος σέ γεγονότα πού θά λησμονηθοῦν μόλις θά σβήσῃ ὁ δέκτης;
Ἡ ἀπάντησις εἶναι ἁπλῆ: ἡ ὑπέρ-παραπληροφόρησίς μου.
Ὅσο τὸ μυαλό μου ἀπασχολεῖται μὲ ἀνούσια ζητήματα, τόσο λιγότερο θὰ ἀπαιτηθῆ νὰ ἐνεργοποιηθοῦν οἱ παράγοντες αὐτοπροστασίας μου. Ὅσο περισσότερο ἐγὼ «χάνομαι» σὲ ἀσχετοσύνες, τόσο περισσότερο ἀπομακρύνομαι ἀπὸ τὰ πραγματικά μου προβλήματα.
Καί, τελικῶς, ὅσο περισσότερο χαζολογῶ σὲ μὴ χρήσιμα ζητήματα, τόσο λιγότερο χρόνο ἀφιερώνω στὸ νὰ δράσω.
Ἤ μήπως νομίζει κάποιος πώς ὅλα αὐτά συμβαίνουν γιά νά ἐνημερωθῶ;
Φίλοι μου… Μπορεῖ ὁ καθεὶς νὰ κάνῃ ὅ,τι θέλει μὲ τὴν ζωή του καὶ τὸν χρόνο του.
Ὅμως, κατ’ ἐμὲ πάντα, ἡ ἐπὶ τῆς οὐσίας ἐπίδρασίς μας στὰ γεγονότα μπορεῖ νὰ συμβῇ μόνον ἐὰν κι ἐφ΄ ὅσον ἐμεῖς παραμένουμε ὡς ἄτομα ἑστιασμένοι σὲ κάτι. Κάτι πολὺ συγκεκριμένο.
Ἐάν, γιὰ παράδειγμα, ἀπαιτεῖται νὰ ἀπασχολούμεθα διαρκῶς μὲ ζητήματα ἐπιβιώσεως, ἀπομειώνεται ὅλο καὶ περισσότερο ὁ χρόνος ποὺ θὰ μπορούσαμε νὰ ἀφιερώσουμε σὲ δράσεις κοινῆς ὀφελείας.
Κατ’ αὐτὸ τὸ σκεπτικό, ἐὰν ἀπασχολοῦμε τὸ μυαλό μας μὲ δευτερεύοντα καὶ τριτεύοντα καί, τέλος πάντων, ἄσχετα μὲ τὶς ἀνάγκες τῆς δικῆς μας κοινωνίας ζητήματα, εἶναι ἀδύνατον νὰ καταφέρουμε νὰ συγκεντρώσουμε τὶς δράσεις μας καὶ τὶς σκέψεις μας σὲ συγκεκριμένα ζητήματα, ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ λύσουν κοινά μας προβλήματα. Διότι, ὡς γνωστόν, τὰ προβλήματα δὲν λύονται ὅταν τὰ κυττᾶμε ἐξ ἀποστάσεως, παρὰ μόνον ἐὰν διαβιοῦμε ἐντος τους.
Ἀν τί λοιπὸν νὰ τὰ κυττᾶμε ἀπὸ μακρυὰ ὡς κάτι ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε, ἂς ἀναλογισθοῦμε τί θά μποροῦσε νὰ μᾶς συμβῇ μὲ τὴν ἐνεργό μας συμμετοχὴ σὲ αὐτά. Πῶς ὄμως θά μπορέσουμε νά ἐπικοινωνήσουμε καί νά τά ἐπιλύσουμε ἐάν ἐμεῖς δέν τά γνωρίζουμε; Θά μᾶς τά ἀνακοινώσουν ἀπό τίς τηλεοράσεις ἤ ἀπό τίς ἐφημερίδες καί τά ῥαδιόφωνα;
Μήπως τελικῶς κάτι ἔχουμε καταλάβη λάθος;
Ὅπως κι ἐὰν εἶναι, καλὸ γιὰ ὅλους μας θὰ προκύψη μόνον ἐὰν ἀπαλλαγοῦμε, στὸν μέγιστον βαθμό, ἀπὸ κάθε προσπάθεια σκουπιδοπληροφορήσεως. Στὴν πραγματικότητα ἐὰν δὲν ἀπομακρυνθοῦμε, ὅσο τὸ δυνατόν, ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ποὺ μᾶς κρατοῦν ἀπησχολημένους γιὰ νὰ μὴν ἡρεμῇ τὸ μυαλό μας, καλὸ δὲν θὰ δοῦμε.
Κρίνουμε, ζυγίζουμε κι ἀποφασίζουμε.
Φιλονόη
