Εθνομηδενισμός: 1ο βήμα: Δικτατορία στη νοηματοδότηση, 2ο βήμα: άλωση παιδείας, 3ο βήμα: απόσπαση της Μακεδονίας από την ελληνική Ιστορία.

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.

Κατά την διάρκεια της μεταπολίτευσης είχαμε δύο κομματικούς στρατούς να αντιπαλεύουν και να εναλλάσσονται στην εξουσία. Με τον όρο εξουσία συνήθως εννοούμε την διαχείριση του κρατικού μηχανισμού, την θεώρηση του κράτους ως λάφυρο. Ο ένας από τους δύο στρατούς άλλαξε ηγεσία και χρώμα, αλλά το μοτίβο παρέμεινε περίπου το ίδιο.

Συμπληρωματικά με τον ορισμό αυτό υπάρχει μία βαθύτερη και ασφαλώς ουσιαστικότερη εκδοχή της εξουσίας: αυτή που ελέγχει την σκέψη μας. Γίνεται μέσω της διαμόρφωσης των κοινωνικοπολιτικών στερεοτύπων και με τον χρωματισμό των εννοιών. Το ονομάζω δικτατορία στη νοηματοδότηση των πολιτικών όρων.

Την ώρα που τα «κόμματα εξουσίας» εφορμούσαν στην λεία, κάποιοι άλλοι ενοχοποιούσαν συστηματικά μία αλυσίδα εννοιών όπως: πατρίδα, σημαία, έθνος, πίστη, παράδοση, αξίες, οικογένεια, συντηρητικός, δεξιός, φιλελεύθερος, ελληνισμός, Ορθοδοξία, εκκλησία, ιερέας, κρυφό σχολειό, ελεύθερη οικονομία, επιχειρηματικότητα, αριστεία.

Ταυτόχρονα με τη δαιμονοποίηση αυτή, προέβαιναν και σε εξιδανίκευση άλλων εννοιών όπως: προοδευτικός, συνδικαλισμός, πορεία, απεργία, κατάληψη, αγώνας κλπ. Κυρίως όμως, εδραίωναν το αξίωμα ταύτισης της αριστεράς με τον ανθρωπισμό και την ηθική, σε ανυπέρβλητο μάλιστα βαθμό. Το αξίωμα αυτό κατέστη ιερό δόγμα.

Άνθρωποι αυτής της νομενκλατούρας προσέγγισαν και κατέλαβαν θέσεις κλειδιά στον χώρο της παιδείας, του τύπου και της πολιτικής, οριζόντια μάλιστα σε όλο το φάσμα. Όταν ένιωσαν δυνατοί, πριν από περίπου 20 χρόνια, ανέβασαν στροφές και έκαναν το δεύτερο βήμα.

Επίθεση στην Εκκλησία με στόχο τον θρησκευτικό αποχρωματισμό των Ελλήνων, άλωση της παιδείας με τα 150 σχολικά εγχειρίδια και ριζική αναθεώρηση της ύλης, αλλά και του πνεύματος των κειμένων, συκοφάντηση της Επανάστασης του 1821 με ανάδειξη οικονομικίστικων λόγων για την έναρξή της, αμφισβήτηση της γενοκτονίας των Ποντίων, έμμεση άρνηση ευθυνών στους Τούρκους για τη Μικρασιατική Καταστροφή κοκ. Σε πολιτικό επίπεδο υποστηρίχθηκε η παράδοση της Κύπρου στην τουρκική σφαίρα επιρροής μέσω του Σχεδίου Ανάν.

Όλα αυτά απετέλεσαν το υπόβαθρο για να προχωρήσουν στο τρίτο βήμα, δηλαδή ουσιαστικά την αποκοπή της Μακεδονίας από την ελληνική Ιστορία. Πλέον, το όνομα αυτό σε διεθνές επίπεδο το μονοπωλούν Σλάβοι, ενώ οι Έλληνες, οι πραγματικοί Μακεδόνες, καθίστανται απλώς ο «πληθυσμός της βόρειας περιοχής» της Ελλάδας. Εξ ου και η συχνή του όρου «βόρεια Ελλάδα» αντί των όρων Μακεδονία, Θράκη και Ηπείρος.

Τα αναρίθμητα ψεύδη περί «ιστορικού» δικαιώματος χρήσης ή κτήσης του όρου «Μακεδόνας» και «Μακεδονία» από Σλάβους, κατάφεραν να επιπλεύσουν στην δημόσια σφαίρα ακριβώς λόγω της απονεύρωσης των Ελλήνων τα προηγούμενα χρόνια, αλλά και της γενικευμένης απροθυμίας όλων των πολιτικών δυνάμεων να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο αυτό του εθνομηδενισμού.

Η αποκατάσταση των ενοχοποιημένων εννοιών δεν είναι εύκολη υπόθεση, ειδικά όταν οι πολιτικές δυνάμεις χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: στις κατεξοχήν εθνομηδενιστικές, στις αδιάφορες στον εθνομηδενισμό και σε όσες λειτουργούν ως όχημα απαξίωσης της φιλοπατρίας.

Και οι τρεις κατηγορίες συνεισφέρουν με τον τρόπο τους στην επιδείνωση του φαινομένου.

Πηγή