"Την ¨Ανοιξη την σκέφτομαι
μ έναν ήλιο στρωμένο στο τραπέζι
Μια κανάτα ακουμπισμένη πάνω σε μια παπαρούνα
Το θάρρος κρεμασμένο σ ένα καρφί , όπως το άσπρο πουκάμισο
το ψωμί ζυμωμένο απ την Μάνα μου
--μου φάνηκε ότι ψες περπατούσε δίπλα, στην πινακωτή στην βορεινή πλευρά της αυλής---
Το κουράγιο τυλιγμένο σε πετσέτα λευκή , υφασμένη σε παλιό αργαλειό
Ενα λεμόνι, σωριασμένο ανάσκελα, στο φως, στο περβάζι
Ενα ποτήρι οίνου , ραγισμένο , με φυτεμένο θυμάρι να τεντώνει τις ευθραυστες ρίζες του.
Από την κρεμασμένη μικρή αράχνη στην πάνω γωνία στο δοκάρι και τα παιδιά να μην την μαρτυράνε
------Η Άνοιξη χωρά όλα τα ζωντανά-----
Το κελάηδημα του κορυδαλλού -θραύσμα χιονιού..
Μα περισσότερο την Άνοιξη την θυμάμαι
από το κλάμα στο ορθάνοιχτο παραθύρι
τη στιγμή της στάχτης
Βλέπεις, το κάρβουνο καίει πολλές φορές το μάτι"
(απόσπασμα) από "Ανοιξη , όπως το κάρβουνο στα δυό σου μάτια" (άννα στάικου)
ph matteo massagrande
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου