Ξετυλίγοντας συντροφικά το κουβάρι των συλλογισμών, των απολογισμών και των αναπολήσεων, ισόβια φέροντας την τιμή του πένθους...Στην απανεμιά και στη λιακάδα, στο ζεστό σκαλοπάτι, μετρώντας προσεχτικά μονά και διπλά ποδαράκια, τρυπαλάκια και γαϊτανάκια στον αέρα, μεταμορφώνοντας το απλό βαμβακερό νήμα σε έργο τέχνης, δημιουργώντας τον κατάλευκο καταρράχτη της δαντέλας...
Τις συνάντησα στο διαδίκτυο κάποια στιγμή, οικεία εικόνα της αξιοσύνης, της καλλιτεχνικής απαίδευτης έφεσης και της καλαίσθητης ενασχόλησης ως πάρεργο της ώρες της ανάπαυλας και της περισυλλογής..Κάπου διάβασα πως σήμερα γιορτάζουν οι γιαγιάδες του κόσμου.
Οι καλομάνες της άδολης τρυφερής αγάπης, οι αφανείς εργάτριες , οι μυθοπλάστρες, οι ακάματες τραγουδοποιοί των μεγάλων στιγμών της ανθρώπινης πορείας, οι ταγμένες εσαεί σε εθελούσια υποταγή και αφοσίωση, οι σκιαγμένες από την εμπειρία και το δέος ζωής ολόκληρης...Ελάχιστος φόρος τιμής νυν και αεί και στους αιώνες των αιώνων..
Νίτσα Κιάσσου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου