Είναι κάποιες στιγμές που η θλίψη ανταγωνίζεται την αδικία που σε πνίγει. Τότε που το προφανές "συνοριέται" με το αδιανόητο. Σε τούτες τις απευκταίες καταστάσεις ή θα σωπάσεις κάνοντας χώρο στην αδικία και στο αδιανόητο ή θα μιλήσεις. Αν μιλήσεις στοχοποιείσαι.
Στην εποχή των κοινωνικών δικτύων (που η παθογένεια του κουτσομπολιού, μεταλλάχθηκε σε αξία ζωής) ο κανιβαλισμός ανθρώπων ξεπερνά τη νοσηρότητα της εριστικής διαλεκτικής και ανέρχεται σε κατάσταση δαιμονική. Αδιαφορούμε ειλικρινά.
Κινδυνευούσης της πίστεως και θα μιλήσω και θα ενεργήσω και ό,τι θέλουν ας μου κάνουν.
Διαβάζοντας την Πατριαρχική συνέντευξη σε Σέρβικο μέσο αναρωτήθηκα τι μας διδάσκει τελικά η Πατριαρχική πρακτική;
Τον τύφο της αμετανοησίας στο όνομα της ταπεινώσεως;
Την αδιαλλαξία ενός δυνάστη στο όνομα της δικαιοσύνης.
Το υπερφίαλο της δεσποτοκρατίας στο όνομα μιας ακατανόητης θεσμικής διακονίας.
Ο Πατριαρχικός λόγος πλέον δεν πείθει ούτε τον ίδιο.
Κάθε λόγος στεγνός Θείας Χάριτος, καθίσταται αποκρουστικός.
Η γάγγραινα του Κολυμπαρίου, το οικουμενιστικό πνεύμα, μοιάζει να έχει προσβάλλει αμετάκλητα τη θεολογική σκέψη του Φαναρίου.
Η Ορθοδοξία επαπειλείται από νέο Σχίσμα.
Ο Πατριαρχικός θώκος της Κωνσταντινουπόλεως αντί να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων, μοιάζει να καταποντίζεται στο απύθμενο βάθος της ανθρώπινης ματαιοδοξίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου