Πριν 17 χρόνια χάσαμε την δραχμή και την χώρα μας

Πριν από 17 χρόνια, την 1η Μαρτίου 2002 η δραχμή αντικαταστάθηκε από το ευρώ. Τότε χάθηκε η οικονομική και κατ΄επέκταση η εθνική μας ανεξαρτησία. Και μαζί  χάθηκε ο έλεγχος της χώρας μας, την οποία μας κλέβουν με ένα συστηματικά μεθοδευμένο τρόπο που οργανώθηκε από το Βερολίνο με τη συνέργεια του διεθνούς χρηματιστηριακού κεφαλαίου, της Νέας Τάξης και των εδώ προθύμων Εφιαλτών. Όποιος δεν έχει δικό του κουμπαρά, δεν είναι ελεύθερος και γίνεται δούλος του έχοντος και του κατέχοντος. Η Ελλάδα δεν ανήκει πλέον στους Έλληνες. Ανήκει στους Γερμανούς.

Το Ευρώ κυκλοφόρησε αρχικά την 1η Ιανουαρίου 2002, και στους επόμενους δύο μήνες, Δραχμή και Ευρώ συνυπήρχαν. Την 1η Μαρτίου 2002, ύστερα από κοντά 3.000 χρόνια, η Δραχμή αποσύρθηκε οριστικά και μπήκε στη ζωή μας το έγκλημα που λέγεται ευρώ.

Εκτός από τα οικονομικά δεδομένα που έχουν αποδείξει περίτρανα τις καταστροφικές επιπτώσεις του Ευρώ στην ελληνική οικονομία,είναι πολύ θλιβερό που πολλοί εξυπνάκηδες “νεοέλληνες” του φραπέ, του μεταμοντερνισμού και του κρετινισμού, μιλούν απαξιωτικά ή και περιφρονητικά για την Δραχμή. Το νόμισμα δηλ. που γεννήθηκε εδώ στην κοιτίδα του σύγχρονου πολιτισμού, στην αρχαία Ελλάδα και έχει ιστορία 2.700 ετών.Το νόμισμα με το οποίο έζησαν πολύ-πολύ καλύτερα από σήμερα, στην εποχή της ευρώ-κατάρας, γενιές και γενιές Ελλήνων. Το νόμισμα που είναι ταυτισμένο με την Ελλάδα, την πατρίδα μας, που της οφείλουμε έναν πρέποντα σεβασμό.

Αυτή η απαξιωτική προσέγγιση για το κατ’ εξοχήν αρχαίο και σύγχρονο ελληνικό νόμισμα, αποτελεί ένδειξη περιφρόνησης προς την μεγαλειώδη ελληνιστική παράδοση, ιστορία και παρουσία. Η Δραχμή είναι ταυτισμένη με την Ελλάδα, η οποία σήμερα υφίσταται βαρύτατα πλήγματα από ένα γενικότερα κλίμα ανθελληνισμού και αφελληνισμού από τη μεταμοντέρνα ροζέ αριστερά και τη νεοταξίτικη δεξιά.Και αυτό δεν μπορεί και δεν πρέπει να συνεχιστεί. Η Δραχμή δεν έχει μόνο οικονομική αξία αλλά αποτελεί και μέρος της ιστορίας μας.Και λαοί που απαξιώνουν την ιστορία τους δεν έχουν μέλλον.

Η ετυμολογία της λέξης

Η Δραχμή,  προέρχεται από το ρήμα «δράττω», και  σημαίνει αρπάζω ή καλύτερα «πιάνω σφιχτά», μπορούσε να εξαργυρώνεται για δυο χρόνια με αντάλλαγμα την προκαθορισμένη αξία της σε ευρώ (1 ευρώ=340,75 δραχμές).

Στα αρχαία χρόνια η δραχμή ήταν ίση με έξι οβολούς. Οι οβολοί είχαν το σχήμα σιδερένιας ράβδου και η παλάμη ενός άνδρα μπορούσε να χωρέσει έξι από αυτούς. Έτσι, οι οβολοί που μπορούσε να «αδράξει» η παλάμη ήταν ίση με μια δραχμή, εξού και η προέλευση από το ρήμα «δράττω».

Μετά από μια παύση χιλιάδων ετών, ο κυβερνήτης της Ελλάδας, Ιωάννης Καποδίστριας, προέβλεψε την ανάγκη εθνικού νομίσματος από το 1828. Με δάνειο που πήρε από την Ρωσία, αγόρασε από την Μάλτα μια μεταχειρισμένη μηχανή που έκοβε νόμισμα και το νέο ελληνικό νόμισμα που κόπηκε ήταν ο «Φοίνικας». Ο Φοίνικας κράτησε για περίπου 5 χρόνια. Το 1833, επί βασιλείας του Όθωνα, κόπηκε η πρώτη νεοελληνική δραχμή στο Μόναχο. Από το 1836 μέχρι και το 1858 συνέχισε να κόβεται στο Νομισματοκοπείο της Αθήνας.

Τα πρώτα χαρτονομίσματα κόπηκαν το 1841 και είχαν αξία, 25, 50, 100 και 500 δραχμών. Η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος ανέλαβε την ευθύνη για την κοπή από το 1843 και μέχρι το 1928. Από τότε ανέλαβε η σημερινή Τράπεζα της Ελλάδος.

Το 1867, η Ελλάδα υπογράφει συμφωνία για να ενταχθεί στην Λατινική Νομισματική Ένωση. Έτσι η δραχμή θα ακολουθούσε τις ισοτιμίες της ένωσης. Η δραχμή όμως προσχώρησε στην ένωση ύστερα από 43 χρόνια, λόγω της οικονομικής κρίσης και των πτωχεύσεων που ακολούθησαν. Τότε, η δραχμή εξισώθηκε με τα άλλα νομίσματα της ένωσης, όπως το γαλλικό φράγκο. Σε κάποια χαρτονομίσματα, η ονομαστική αξία στην πίσω πλευρά του χαρτονομίσματος έγραφε στα Γαλλικά «francs», και λογικά από εκεί προέρχεται η ελληνική λαϊκή ονομασία των χρημάτων σε «φράγκα».

Το 2000 ο πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης αγκαλιά με την Goldman Sachs έκανε αίτηση για ένταξη της χώρας στην ζώνη του Ευρώ. Και από την Πρωτοχρονιά του 2002, με θριαμβολογίες και ταρατατζούμ ο Δούρειος ίππος της Γερμανίας, το ευρώ μπήκε στην καθημερινότητ μας που μετατράπηκε σε κόλαση για τους πολλούς και παράδεισος για τους ξένους κατακτητές και τους εδώ καρεκλολάγνους συνεργάτες τους.

πηγή