Το ψευδοπρωτείο των Οικουμενιστών και η διδασκαλία της Εκκλησίας

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Μία ἀπὸ τὶς πάμπολλες κακοδοξίες τῶν παναιρετικῶν Οἰκουμενιστῶν εἶναι ἡ διδασκαλία περὶ πρωτείου. Ἑνὸς πρωτείου ποὺ δὲν βασίζεται στὴν ἀλήθεια, τὴν ὁμολογία της, τὴν ὑπεράσπισή της, ἀλλὰ σὲ τόπους, ἀριθμὸ πιστῶν, δύναμη καὶ ἐξουσία: πρωτεῖο τοῦ Πατριάρχου Κων/πόλεως, πρωτεῖο τοῦ Πατριάρχου Μόσχας, πρωτεῖο τῶν Ἐπισκόπων, πρωτεῖο τῶν σπουδαγμένων ἱερέων ἔναντι τῶν μὴ σπουδαγμένων, πρωτεῖο τῶν ἀξιωματούχων, πρωτεῖο, πρωτεῖο...

Ἡ κακοδοξία αὐτὴ ὄχι μόνο εἶναι ἀντίθετη στὸν εὐαγγελικὸ λόγο «εἴ τις θέλει πρῶτος εἶναι, ἔσται πάντων ἔσχατος καὶ πάντων διάκονος» (Μαρκ. 9,35), καὶ «ὑμεῖς δὲ μὴ κληθῆτε ῥαββί· εἷς γὰρ ὑμῶν ἐστιν ὁ διδάσκαλος, ὁ Χριστός· πάντες δὲ ὑμεῖς ἀδελφοί ἐστε» (Ματθ. κγ΄ 8), ἀλλὰ ἀντιτίθεται σὲ ὅλη τὴν φύση καὶ τὴν λειτουργία τῆς Ἐκκλησίας ποὺ ὡς μόνο πρῶτο ἀναγνωρίζει καὶ ὁμολογεῖ τὸν Χριστό. Διότι ἄλλο τὰ πρωτεῖα τιμῆς καὶ ἡ ἱεραρχικὴ τάξη καὶ ἄλλο τὰ πρωτεῖα ἐξουσίας, κυριαρχίας, ἀσυδοσίας, ὑποτίμησης καὶ ὑποβάθμισης τῶν ἄλλων, καταπάτησης τῶν Κανόνων καὶ τοῦ δικαίου, περιφρόνησης καὶ αὐτοπροβολῆς. Φθάσαμε πιὰ στὸ σημεῖο νὰ βλέπουμε τὰ πρωτεῖα καὶ ὄχι ποιός ὁμολογεῖ καὶ ὑπερασπίζει τὴν ἀλήθεια· τὰ πρωτεῖα ποὺ ἀποδίδουν οἱ ἄνθρωποι καὶ ὄχι τὰ πρωτεῖα ποὺ ἀποδίδει ὁ Θεός.

Ὁ ἀείμνηστος πατρολόγος Στυλιανὸς Παπαδόπουλος περιγράφοντας τὴν κατάσταση τῆς Ἐκκλησίας στὴν ἐποχὴ τοῦ Ἀρειανισμοῦ λέει τὰ ἑξῆς περὶ τοῦ ἀληθινοῦ πρωτείου:

«Ὅλοι ἔπρεπε ἀπὸ τὴν ὥρα κείνη νὰ προσέχουμε τί διδάσκει καὶ τί κάνει ὁ Ἀθανάσιος (σσ. ὁ Μέγας ἐνῶ ἦταν ἀκόμα διάκονος). Ὅποιος τὸν ἀκολουθοῦσε ἦταν ὀρθόδοξος· ὅποιος τὸν ἀπέρριπτε, ἤτανε κακόδοξος. Γι’ αὐτὸ καί, ὅταν ὁ Ἀθανάσιος, τὸ 328, ἔγινε ἐπίσκοπος στὴν Ἀλεξάνδρεια, ὁ Θεὸς τοῦ ’χε δώσει, στὴν πραγματικότητα, τὴν «ἐπιστασία» ὅλης τῆς Οἰκουμένης, ὁλόκληρης τῆς Ἐκκλησίας.

      —Καὶ τὰ Ἱεροσόλυμα, ἡ Ρώμη, ἡ Ἀντιόχεια, ἡ Κωνσταντινούπολη; ἤρθανε στὸ στόμα πολλῶν. Ἤτανε ὁ Ἀθανάσιος πάνω ἀπ’ ὅλους τοὺς ἀποστολικοὺς αὐτοὺς θρόνους;

      —Τί σημαίνει πάνω καὶ κάτω, ἀδέλφια μου; Ἐδῶ πρόκειται γιὰ τὴν ἀλήθεια! Ὅποιον ὁ Θεὸς φωτίζει περισσότερο, αὐτὸν πρέπει νὰ ἀκολουθᾶμε. Ὅποιος ἀγωνίζεται περισσότερο, ὅποιος ὑποφέρει περισσότερο γιὰ τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν Ἐκκλησία, ἐκεῖνος ἔχει τὸ πρωτεῖο. Τ’ ἄλλα εἶναι δευτερεύοντα καὶ γιὰ τὴ τάξη, ποὺ βέβαια πρέπει νὰ ὑπάρχει στὴν Ἐκκλησία. Ὁ Θεὸς ἔκρινε καὶ ἀνέδειξε τὸν Ἀθανάσιο «νομοθέτη» ὅλης τῆς Ἐκκλησίας! Μποροῦμε ἐμεῖς τώρα νὰ συζητᾶμε ποιόν θ’ ἀκολουθᾶμε; Μετὰ πάλι ὁ Θεὸς ἀνέδειξε τὸ Μέγα Βασίλειο στὴν Καισάρεια. Τί σημασία ἔχει ἂν ὁ τόπος εἶναι ἡ Ἀλεξάνδρεια, ἡ Καισάρεια, ἡ Ρώμη ἢ τὰ Ἱεροσόλυμα. Τὸ Πνεῦμα ὅπου θέλει πνέει. Ὁ Θεὸς κρίνει μόνος του ποῦ, πότε καὶ ποιόν θὰ φωτίσει ἐξαιρετικά, γιὰ ν’ ἀκολουθήσουμε οἱ πολλοὶ πιστοί. Ὁ Θεὸς ἀποφασίζει κάθε φορὰ ποιός θὰ ’χει τὸ πρωτεῖο τῆς ἀλήθειας. Κι ἀφοῦ ἀποφασίζει ὁ Θεός, ἐμεῖς ἀκολουθᾶμε» («Ὁ πληγωμένος ἀετός», ἔκδοση Η΄, 2018, σελ. 170-171).

Ὁ Στυλιανὸς Παπαδόπουλος δὲν ἐκφράζει ἐδῶ δικά του συμπεράσματα, ἀλλὰ ἀποδίδει μὲ δικά του λόγια τὴν διδασκαλία τοῦ ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου. Μὲ αὐτὴν τὴν διδασκαλία συμφωνοῦν φυσικὰ ὅλοι οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Γιὰ τὸν ἅγ. Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο ἡ ἀγάπη τοῦ πρωτείου ἀποτελεῖ εἰδωλολατρεία (εἰς Ματθ. 65, 4, PG 58, 622), δημιουργεῖ παραισθήσεις καὶ ἀλλάζει τὸν ἐσωτερικὸ κόσμο καὶ κατὰ τὸν Μ. Βασίλειο ἡ φιλαρχία ὁδηγεῖ σὲ μῖσος κατὰ τῶν καλυτέρων καὶ γενικὰ κατὰ ὅσων δὲν τὸ ἀναγνωρίζουν (εἰς Ψαλμ. 33, 14, PG 29, 385b). Οἱ φίλαρχοι ρασοφόροι τότε ἀρνοῦνται τοὺς ἄλλους, ἀρνοῦνται τὸν διάλογο, ἀρνοῦνται τὴν διόρθωση σὲ τυχὸν λάθη τους καὶ γι’ αὐτὸ στὸ τέλος φτάνουν στὸ σημεῖο νὰ πολεμοῦν τὴν ἴδια τὴν Ἐκκλησία. Οἱ πρωτειομανεῖς ὑπηρετοῦν τότε τὸν Διάβολο καὶ ὄχι τὴν Ἐκκλησία, ὅπως τώρα πράττουν οἱ Οἰκουμενιστὲς μὲ πραγματικὰ πρῶτον καὶ καλύτερο τὸν Βαρθολομαῖο.

Δυστυχῶς ὅμως ἡ πρωτειομανία φώλιαζε δεκαετίες ὁλόκληρες στὴν Ἐκκλησία καὶ ἔχει προσβάλλει ἀκόμα καὶ αὐτοὺς ποὺ ἀγωνίζονται ἐναντίον της. Ἔτσι ἐμφανίζεται τὸ παράδοξον αὐτοὶ ποὺ πολεμοῦν τὸ παπικῆς ἐμπνεύσεως πρωτεῖο τοῦ Βαρθολομαίου καὶ τὸν κατηγοροῦν δικαίως ὅτι διχάζει τὴν ἐκκλησία, οἱ ἴδιοι προβάλλουν τίτλους καὶ ἀξιώματα, οἰκειοποιοῦνται ἐμπειρίες καὶ χαρίσματα ἄλλων, ἐπιζητοῦν μορφὲς παρουσίασης μὲ μεγάλο ἀντίκτυπο, θέλουν πρωτοκαθεδρίες, κολακεῖες τύπου: κορυφὴ στὴν παγκόσμια θεολογία, ἐκλεκτὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ νέος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, παγκόσμια μορφή, ἀκαδημαϊκὸς δάσκαλος, ἁγιορείτης πατέρας κλπ., διχάζουν τὸν ἀντιαιρετικὸ ἀγῶνα καὶ παράλληλα κατηγοροῦν, συκοφαντοῦν, καταδικάζουν ὅσους δὲν ὑποτάσσονται ἀδιακρίτως στὸ δικό τους «πρωτεῖο». Ἡ ὁμόνοια ἐναντίον τῆς αἱρέσεως θυσιάζεται στὸ βωμὸ τοῦ πρωτείου, ὅπως θυσιάζεται ἡ ὁμόνοια τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς πίστεως στὸν βωμὸ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Ὁ φιλάνθρωπος Θεὸς μᾶς δίνει ὅμως πάντα εὐκαιρίες νὰ διορθωθοῦμε. Ἂς ἁρπάξουμε αὐτὴ τὴν εὐκαιρία ποὺ μᾶς δίνουν οἱ διδαχὲς καὶ οἱ ὕμνοι τοῦ Τριωδίου καὶ ἂς ἀγωνιστοῦμε ὁ καθένας προσωπικὰ ὑποτασσόμενοι στὴν ἀλήθεια καὶ στὴν Ἐκκλησία.