«Χωρὶς τὸ Φανάρι δὲν ὑπάρχει Ἐκκλησία»;

Γράφει ὁ Παναγιώτης Κατραμάδος

Ἦτο σκληρὸς ὁ λόγος τοῦ Διευθυντοῦ Συντάξεως τοῦ «Ο.Τ.» «Νὰ παραιτηθῆ ὁ κ. Βαρθολομαῖος»; Τὰ γεγονότα δικαιώνουν τὸν λόγον αὐτόν. Δὲν εἶναι μόνον ἡ διαίρεσις τῆς Ὀρθοδοξίας ποὺ βαρύνει τὸν Πατριάρχην, καθὼς σχίσμα κατὰ τοὺς Ἱ. Κανόνας εἶναι ἡ δημιουργία παραλλήλου Ἱεραρχίας ἐντὸς ἤδη ὑπαρχούσης κανονικῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ και ἡ βλασφημία του κατὰ τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ τῆς Ἐκκλησίας.

Δὲν θὰ ἀναφερθοῦμε εἰς ὅσα καταγγέλλει ἡ ἐκκρεμοῦσα ἤδη ἀπὸ διετίας «Κανονικὴ Μήνυσι» κατὰ τοῦ Πατριάρχου, ἡ ὁποία ἔχει ὑποβληθῆ πρὸς τὴν Ἱ. Σύνοδον ἀπὸ τὸν Καθηγούμενον τῆς Ἱ. Μ. Λογγοβάρδας Πάρου, ἀλλὰ εἰς νέον ἀποκαλυπτικὸν τεκμήριον. Ὁ Πατριάρχης ὑπεράνω τῶν Ἱ. Κανόνων!

Τὸ τελευταῖον διάστημα θεολόγοι καὶ θεολογοῦντες ἔχουν ἐπιδοθῆ εἰς ἀγῶνα ὑπερυψώσεως τοῦ Πατριάρχου. Ἕνα ἀπὸ τὰ κείμενα ποὺ δημοσιεύεται καὶ ἀναδημοσιεύεται ἀνήκει εἰς τὸν κ. Ἰωάννην Ἐλ. Σιδηρᾶν, ὁ ὁποῖος: «…περὶ τοῦ «τί ἐστὶ Πατριάρχης;», ἡ ἀπάντηση δίδεται θεοπνεύστως… στὸ Νομικὸν Βιβλίον «Ἐπαναγωγὴ» Βασιλείου Μακεδόνος καὶ Λέοντος Σοφοῦ, ὅπου ἀναγιγνώσκουμε: «Τί ἐστὶν Πατριάρχης; Ὁ Πατριάρχης ἐστὶν εἰκὼν ζῶσα Χριστοῦ καὶ ἔμψυχος…».  

 Ἀντιλαμβάνεται κανεὶς ὅτι, ἐπειδὴ οἱ Φαναριῶται δὲν εὑρίσκουν κείμενα Ἁγίων Πατέρων καὶ Οἰκουμενικῶν Συνόδων, διὰ νὰ στηρίξουν τὰς αὐθαιρεσίας τοῦ Πατριάρχου ἐπικαλοῦνται αὐτοκράτορα, τὸ ἔργον τοῦ ὁποίου χαρακτηρίζουν «θεόπνευστον», ὅπως δηλαδὴ ἡ Ἁγία Γραφή! Αὐτὰ δὲν ἔχουν καμίαν ἰσχὺν διὰ τὴν Ἐκκλησίαν. Ὡστόσον τὸ καίριον εἶναι ὅτι αὐτὰ καὶ ἄλλα παρόμοια στοχεύουν εἰς ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον πρὸ ἑβδομάδος συνεπυκνώθη ἐναργῶς εἰς τὴν γραφίδα τοῦ γνωστοῦ Παν­επιστημιακοῦ κ. Μ. Βαρβούνη. 

Εἰς ἄρθρον του μὲ τίτλον «Οὐκρανικῆς Αὐτοκεφαλίας Παραλειπόμενα» ἀναφέρει: «Στὴ μεγάλη σχετικὴ συζήτηση, συχνὰ γίνεται λόγος περὶ τῶν ἱερῶν κανόνων, καὶ διατυπώνονται ἀντικρουόμενες ἀπόψεις γιὰ τὸ περιεχόμενο καὶ τὶς ἑρμηνεῖ­ες τους. Πρέπει ὅμως νὰ ἔχουμε ὑπόψη ὅτι οἱ κανόνες δημιουργήθηκαν σὲ συγκεκριμένα ἱστορικά, κοινωνικὰ καὶ πνευματικὰ πλαίσια, καὶ πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ἐξέφραζαν τὴν ἐποχή τους. …σὲ ποιὸν ἄλλον ἐναπόκειται ἐν προκειμένῳ ἡ ἑρμηνεία καὶ ἡ ἐφαρμογή τους, παρὰ στὸν ἔχοντα τὸ πρωτεῖο στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, στὸν Παναγιώτατο Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη καὶ στὴν περὶ Αὐτὸν Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου».

Ἂς ἐξετάσωμεν τὰ ἀνωτέρω συνδυαστικά: Χρησιμοποιοῦνται πολιτικὰ κείμενα (Αὐτοκρατόρων καὶ ὄχι Πατέρων), διὰ νὰ δικαιολογήσουν τὴν αὐθαίρετον ἀνάμειξιν τοῦ Πατριάρχου, ἡ ὁποία γίνεται ὑπὸ πολιτικάς πιέσεις, μὲ πολιτικὸν περιεχόμενον καὶ πολιτικὰς συνεπείας. Δὲν εἶναι ὅμως τόσον τὸ πολιτικὸν ποὺ μᾶς ἀπασχολεῖ ὅσον αἱ ἐκκλησιαστικαὶ συνέπειαι. Διότι, διὰ νὰ καταστῆ πειστικὴ ἡ αἰτιολόγησις, τίθεται ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως καὶ ἡ περὶ αὐτὸν ἐλεγχομένη ὀλιγομελὴς Σύνοδος ὑπεράνω τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ τῶν Ἱ. Κανόνων. Ἕνα ἄτομον, ποὺ κατευθύνει ἄλλα δέκα ἄνευ συμφωνίας τῆς ὁλομελείας τῆς Ἱεραρχίας του, προπαγανδίζεται ὡς ὁ ἔχων ἐξουσίαν νὰ καταλύη ἀποφάσεις Ἁγίων Πατέρων! Αὐτὰ ὅλα ἑδράζονται δῆθεν ἐπὶ ἑνὸς ἀνυπάρκτου «πρωτείου», ἐνῶ ὡς εἶναι γνωστὸν οἱ Ἱ. Κανόνες ὁμιλοῦν διὰ «πρεσβεῖα» καὶ ὄχι «πρωτεῖα». Μὲ τὴν προβολὴν τοῦ ἀντικανονικοῦ «πρωτείου» οἱ Ἱ. Κανόνες σχετικοποιοῦνται, ἐνῶ ταυτοχρόνως ἐνισχύεται ἡ ἀπόλυτος αὐθεντία τοῦ ἑνός! Αὐτὴ ἡ θεωρία τοῦ «πρωτείου» καθιστᾶ αὐτομάτως τὸν Πατριάρχην «κεφαλὴν» τῆς Ἐκκλησίας μὲ τελικὴν κατάληξιν τὴν ταύτισιν-σύγχυσιν μεταξὺ Πατριάρχου καὶ Χριστοῦ(!), ὁ ὁποῖος βεβαίως εἶναι ἡ μόνη «Κεφαλὴ» τῆς Ἐκκλησίας! Εἶναι ὁ Πατριάρχης ὁ Χριστός; 

Τὸ κείμενον ποὺ ἀκολουθεῖ ἀποδεικνύει τοῦ λόγου τὸ ἀληθές. «Ὁ ἑκάστοτε Πατριάρχης συνεχίζει τὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ» Ἡ Ἱ. Μ. Ἁγ. Τριάδος Χάλκης ἀφιέρωσε τὸ ἡμερολόγιον τοῦ 2019 εἰς τὸν μακαριστὸν Θεοδωρουπόλεως Γερμανόν. Ἐπιδιώκοντες πληροφορίας διὰ τὸν κυρὸν Γερμανὸν παρηκολουθήσαμεν εἰς τὸ διαδίκτυον βίντεο τῆς 5ης Ὀκτωβρίου 2017 μὲ τὴν ἐπίσημον παρουσίασιν ψηφιακοῦ δίσκου πρὸς τιμήν του. Ἡ παρουσίασις ἔγινεν ἐπισήμως ἐνώπιον τοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου εἰς τὴν «αἴθουσα τοῦ Θρόνου» εἰς τὸ Φανάρι καὶ μετεδόθη καὶ τηλεοπτικῶς. Παρὼν ἦτο ὁ Σεβ. Μηδείας, εἰς τὸν ὁποῖον ἐδόθη ὁ λόγος ἀπὸ τὸν Πατριάρχην, ὁ ὁποῖος ἤκουσεν αὐτὸν μετὰ προσοχῆς νὰ λέγη τὰ ἑξῆς ἀδιανόητα καὶ κακόδοξα, ποὺ ἀπεμαγνητοφωνήσαμε: «Ἡ σχέση τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου δὲν εἶναι μόνο μὲ τὴν μητέρα Ἑλλάδα καὶ τὰ ἄλλα Ὀρθόδοξα κράτη. Ὁ ρόλος τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου εἶναι Οἰκουμενικὸς, ὅπως εἶναι καὶ ὁ τίτλος, ὅπως εἶναι αὐτὸ ποὺ παρεδόθη ἀπὸ τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους γιὰ τὸ ρόλο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Συνάμα χωρὶς Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο δὲν ὑφίσταται Ἐκκλησία ἐπὶ τῆς γῆς. Ὁ ἑκάστοτε Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης εἶναι αὐτὸς, ὁ ὁποῖος συν­εχίζει τὴν ἀποστολικὴ διαδοχὴ καὶ τὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τῆς γῆς μὲ τοὺς Ἀρχιερεῖς καὶ τὴ Σύνοδο. Εἶναι ἕνα μυστήριο, τὸ ὁποῖο συν­εχίζεται μέχρι ὁ Θεὸς νὰ τὸ ἐπιτρέψει, μέχρι τὴν Δευτέρα Παρουσία, ὅπως λέγει καὶ τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως. Αὐτὸς λοιπὸν ὁ ἱερὸς χῶρος δὲν ἔχει νὰ κάνει μόνο μὲ ἕνα ἐκκλησιαστικὸ χαρακτήρα ἢ μορφή, ἔχει νὰ κάνει μὲ ἕνα μυστηριακὸ γεγονός, τὸ ὁποῖο ἑνώνει τὴ γῆ μὲ τὸν οὐρανό. Διότι αὐτὴ ἡ μυστηριακὴ κατάσταση, ἡ ὁποία ὑφίσταται στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἑνώνει τὴν Οἰκουμένη… Ἐπισκέφθηκα ἕνα ρωμαιοκαθολικὸ ναὸ σὲ μία τελετὴ, ἡ ὁποία πραγματοποιήθηκε, γιὰ νὰ τιμηθεῖ ἕνας πρώην Ἀρχιεπίσκοπος, ὁ ὁποῖος ἑόρταζε τὰ 50 του χρόνια ὡς Ἀρχιερεύς. Μετὰ τὴν τελετὴ ποὺ ἔγινε στὸ ναὸ εἴχανε κάποια δεξίωση. Ἦταν περίπου 1.000 ἄνθρωποι ἢ καὶ περισσότεροι, ποὺ συμμετεῖχαν σὲ αὐτὴν τὴν τελετή. Ἐγὼ βρισκόμουν στὸν χῶρο ποὺ προσέφεραν τὰ κεράσματα καὶ ὅλα ἐκεῖνα τὰ ὡραῖα ποὺ προσφέρουν στὶς τελετές. Ὅπως μὲ βλέπετε, ἤμουν, ἁπλῶς φοροῦσα καὶ τὸ διακριτικὸ τοῦ Ἐπισκόπου. Ἐρχόντουσαν κληρικοὶ μὲ τὰ κουστούμια τους ρωμαιοκαθολικοὶ νὰ μοῦ φιλήσουν τὸ χέρι, ζητοῦσαν εὐλογία. Ἐγὼ αἰσθανόμουν λίγο ἀμήχανα, διότι δὲν ἤξερα γιατί τὸ κάνουν αὐτό. Ὑπέθετα ὅτι ἦταν ἱεροσπουδαστὲς, γιατί ἦταν νέοι ἄνθρωποι. Κάποια στιγμὴ ρώτησα: εἶστε ἱερέας ἢ φοιτητής, ἢ τί εἴσαστε; Ὄχι, λέει, εἶμαι ἱερέας. Γιατί ἔρχεστε σὲ μένα; Τί ἔρχεστε νὰ πάρετε τὴν δική μου εὐχή; Καὶ λέει: Μά, ὅ,τι ἔχουμε σὲ ἐσᾶς τὸ ὀφείλουμε, ἀπὸ ἐσᾶς τὸ πήραμε. Ὅ,τι εἴμαστε ἐμεῖς σήμερα τὸ πήραμε ἀπὸ ἐσᾶς, τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο. Δὲν μπορεῖτε νὰ φανταστεῖτε πόσο πολὺ συγκινήθηκα, ὅταν ρωμαιοκαθολικὸς ἱερέας ἀναγνωρίζει τὴν ἀξία του καὶ τὸ κῦρος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ λέει ὅτι ὅ,τι ἔχουμε ἐμεῖς σήμερα τὸ πήραμε ἀπὸ ἐσᾶς… Αὐτὸς ὁ ρόλος τῶν Ἀρχιερέων, τῶν ἱερέων ἀνὰ τὴν οἰκουμένη πηγάζει ἀπὸ τὸ σεπτὸ κέντρο. Ἐὰν δὲν ὑφίστατο τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο δὲν θὰ μποροῦσε νὰ γίνει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ὁ Θεὸς μας εἶπε στοὺς Ἀποστόλους, λάβετε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο καὶ νὰ τὸ μοιράσετε καὶ νὰ διδάξετε σὲ ὅλα τὰ ἔθνη. Καὶ αὐτὸν τὸν ρόλο τὸν ἔχει τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, γι’ αὐτὸ σᾶς τὸ λέω καὶ πάλι ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ ὑφίσταται Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἐπὶ τῆς γῆς χωρὶς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο. Τώρα θέλω νὰ ὁλοκληρώσω γιὰ τὸ πρόσωπο τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριάρχη. Ὁ Οἰκουμενικός μας Πατριάρχης, ὁ νῦν Οἰκουμενικός μας Πατριάρχης εἶναι ὄντως ὁ νέος Μωυσῆς, ὁ ὁποῖ­ος δίδει τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ ἀνὰ τὴν οἰκουμένη. Χρησιμοποιεῖ ὅλα τὰ μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης ἀλλὰ εἶναι ὁ ἴδιος, ἡ ἴδια του ἡ προσωπικότητα ποὺ μεταδίδει τὸ φῶς τοῦ Εὐαγγελίου, ὅπου καὶ ἂν παρίσταται σὲ ὅλη τὴν οἰκουμένη. Ἔχει ταξιδέψει καὶ ἔχει ἐκπροσωπήσει τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀνὰ τὸν κόσμο. Καὶ μόνο ἡ παρουσία του μέσα στὰ κοινοβούλια, στὴν Ἀμερική, στὰ Ἡνωμένα Ἔθνη, στὴν Εὐρώπη, στὰ Ἡνωμένα Ἐμιράτα τῆς Ἀνατολῆς, σὲ ὅλο τὸν κόσμο, ἡ παρουσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου ἔχει μετατρέψει καὶ μεταμορφώσει ἀνθρώπινους χαρακτῆρες καὶ ἀνθρώπινες μορφὲς καὶ ἔχει μεταφέρει τὸ μήνυμα τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου καὶ τὸ ἔκανε γνωστὸ ἀνὰ τὴν Οἰκουμένη. Καὶ τὸ κυριότερο εἶναι αὐτὸ τὸ ὁποῖο ζήσαμε μὲ τὴν Μεγάλη Σύνοδο. Ἕνα γεγονὸς τὸ ὁποῖο γράφτηκε καὶ εἶναι γραμμένο σήμερα μὲ χρυσὰ γράμματα. Αὐτὸ ἦταν ἕνα ὄνειρο καὶ ἔγινε πρα­γματικότητα. Ἂν σκεφτεῖτε ὅτι πρὶν ἀπὸ αἰῶνες οἱ Πατέρες, οἱ ἱερεῖς καὶ Ἀρχιερεῖς ἔκαναν τὶς Συν­­άξεις καὶ τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους, μετὰ ἀπὸ πολλοὺς αἰῶνες ἕνας Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης μπόρεσε νὰ συνάξει ὅλη τὴν Οἰκουμένη καὶ νὰ προεδρεύσει στὴν σπουδαιότερη Μεγάλη Σύνοδο μετὰ ἀπὸ τὶς τελευταῖες Οἰκουμενικὲς Συνόδους. Αὐτὸ εἶναι σπουδαῖο θαῦμα. Μόνο ὡς θαῦμα μπορεῖ νὰ ἑρμηνευθεῖ. Πιστεύω ὅτι μέσα ἀπὸ αὐτὴν τὴν προεδρία καὶ τὴν προσωπικότητα ποὺ ἐκπέμπει τὸ πρόσωπον τοῦ Παναγιωτάτου μας μπορεῖτε ἀπὸ μόνοι σας νὰ καταλάβετε πόσο εὐλογημένος εἶναι αὐτὸς ὁ τόπος καὶ πόσο ἐμεῖς εἴμαστε εὐλογημένοι ποὺ ὁ Θεὸς μᾶς χάρισε ἕνα τόσο σπουδαῖο Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη, οὕτως ὥστε ἡ συνέχιση τοῦ Εὐαγγελίου νὰ εἶναι ἀπόλυτη, ἀσφαλὴς καὶ γεμάτη ἀπὸ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ».

Διατί δὲν ἀντέδρασεν οὔτε στιγμὴν ὁ Πατριάρχης εἰς τὰ ὅσα κακόδοξα; 

Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ λέγεται ἀπὸ Ἐπίσκοπον ὅτι ἡ ἀποστολικὴ διαδοχὴ καὶ τὸ ἔργον τοῦ Κυρίου συνεχίζονται διὰ τοῦ Πατριάρχου; 

Πῶς δὲν ἐξανίστανται οἱ Ἱεράρχαι νὰ δέχωνται ὅτι ἄνευ τοῦ Φαναρίου δὲν ὑφίσταται Ἐκκλησία ἐπὶ τῆς γῆς; Ἡ ἐξήγησις εἶναι ἁπλῆ: διότι καὶ ὁ Πατριάρχης τὰ ἴδια πιστεύει. Ὄχι μόνον δὲν διέκοψε τὸν Μηδείας, ἀλλὰ ἔχει ἐπαναλάβει καὶ αὐτὸς παρόμοια. Ὁ ἴδιος ὁ Πατριάρχης τὸ ὁμολογεῖ Ὁ Πατριάχης Κωνσταντινουπόλεως εἰς τὴν γραπτὴν ὁμιλίαν του κατὰ τὴν σύναξιν τοῦ Φαναρίου μὲ ἀφορμὴν τὴν νέαν Ἴνδικτον μόλις πρὸ τριῶν μηνῶν ἐδήλωσεν ὅτι τὸ Φανάρι εἶναι ἡ «ἀρχὴ» τῆς Ἐκκλησίας(!) καὶ ἐταύτισεν ἑαυτὸν μὲ τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστόν(!): «Ἡ ἀρχὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, «ἐν αὐτῷ ζωή ἐστι, καὶ ἡ ζωὴ ἐστι τὸ φῶς τῶν Ἐκκλησιῶν»… «Μείνατε ἐν ἐμοί, κἀγώ ἐν ὑμῖν. καθὼς τὸ κλῆμα οὐ δύναται καρπὸν φέρειν ἀφ’ ἑαυτοῦ, ἐὰν μὴ μένῃ ἐν τῇ ἀμπέλῳ, οὕτως οὐδὲ ὑμεῖς, ἐὰν μὴ ἐν ἐμοὶ μείνητε». (Κατὰ Ἰωάννην 15,4)… ὅλοι μας πρέπει νὰ εἴμαστε στενότερα συνδεδεμένοι μὲ τὸν Πρῶτο μεταξὺ μας, γιὰ νὰ πίνουμε ἀπὸ τὴ βρύση ποὺ ρέει ἄφθονα ἀπὸ τὴν ἱερὴ πηγὴ τοῦ εὐσεβοῦς Ἔθνους μας καὶ τῆς ἀμόλυντης πίστης». 

Δὲν εἶναι ὅμως τὰ μόνα λόγια τοῦ Πατριάρχου. Γνωστότερα εἶναι ἐκεῖνα ποὺ εἶπεν εἰς τὸ Φανάρι καὶ ἐπανέλαβεν εἰς τὴν Ἀκαδημίαν τοῦ Κολυμβαρίου ὅτι ἄνευ τοῦ Φαναρίου αἱ Ἐκκλησίαι θὰ ἦσαν πρόβατα ἄνευ ποιμένος! 

Τὸ κακὸν ὅμως ἔχει ἀρχίσει ἀπὸ ἱκανὸν διάστημα, ὅταν παρὰ τὴν «Κανονικὴν Μήνυσιν» κατὰ τοῦ Σεβ. Περγάμου, ἀντὶ νὰ κληθῆ εἰς ἀπολογίαν διὰ τὰς κακοδοξίας του, χαίρει τῆς ἀπολύτου ἐμπιστοσύνης καὶ ἀποδοχῆς τοῦ κ. Βαρθολομαίου. Τοιουτοτρόπως ὁ Πατριάρχης υἱοθετεῖ τὴν βλάσφημον θεολογίαν τοῦ Σεβ. Περγάμου κατὰ τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁ ὁποῖος γράφει μεταξὺ ἄλλων εἰς τὸ βιβλίον «Communion and Otherness» σελ. 122 τὰ ἑξῆς (μετάφρασις ἐκ τοῦ ἀγγλικοῦ): «Ἡ ἐλευθερία του (ἐνν. Πατρὸς) νὰ τοὺς (ἐνν. τὸν Υἱὸν καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα) φέρει εἰς τὸ εἶναι, δὲν ἐπιβάλλει πάνω τους τὸν ἑαυτό του, καθὼς δὲν ὑπῆρχαν ἤδη ἐκεῖ, καὶ (ἄλλωστε) ἡ δική τους ἐλευθερία δὲν ἀπαιτεῖ τὴν ἐκζήτηση τῆς συγκατάθεσής τους, ἐπειδὴ πρὸ τῆς σχέσεώς τους μὲ τὸν Πατέρα δὲν ἐγκαθίστανται ὡς ὀντότητες»!

Ἔπειτα ἀπὸ αὐτὰ δὲν πρέπει νὰ προκαλῆ ἔκπληξιν ὅτι πρότριτα ὁ κ. Βαρθολομαῖος μετέδωσε τὸ Σῶμα καὶ Αἷμα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς τὸν αἱρετικὸν κ. Ποροσένκο, βλασφημῶν τοιουτοτρόπως τὸν ἴδιον τὸν Κύριον. Ἀκόμη, συν­ελειτούργησε μὲ καθηρημένους καὶ αὐτοχειροτονήτους ὡς νὰ εἶχον ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἱερωσύνην, βλασφημῶν ὡσαύτως τὸ Πανάγιον Πνεῦμα. Κάθε δόγμα καὶ πίστις ἔχει καταλυθῆ! Διὰ πράττοντας καὶ πιστεύοντας τοιαῦτα ἡ Ἐκκλησία προβλέπει ΚΑΘΑΙΡΕΣΙΝ! Εἰς ὅσους ἔχουν ἀκόμη ἐνστάσεις καὶ θεωροῦν ἀκραίαν τὴν ἀπομάκρυνσιν τοῦ κ. Βαρθολομαίου, παραθέτομεν τὸ διαφωτιστικὸν ἀπόσπασμα ἀπὸ ἐπιστολὴν τοῦ Ἁγ. Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ Μητροπολίτου Ἐφέσου πρὸς τὸν Γεννάδιον Σχολάριον, μετέπειτα Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως: «Οὐδέποτε διὰ μεσότητος, ἄνθρωπε, τὰ ἐκκλησιαστικὰ διωρθώθη. Μέσον ἀληθείας καὶ ψεύδους οὐδὲν ἐστιν. Ἀλλ’ ὥσπερ τὸν τοῦ φωτὸς ἔξω γενόμενον ἐν τῷ σκότει εἶναι ἀνάγκη, οὕτω τὸν τῆς ἀληθείας μικρὸν παρεκκλίναντα τῷ ψεύδει λοιπὸν ὑποκεῖσθαι φαίημεν ἂν ἀληθῶς. Καίτοι γε φωτὸς μὲν καὶ σκότους ἐστίν εἰπεῖν μεσότητα τὸ καλούμενον λυκαυγὲς ἢ λυκόφως, μεσότητα δὲ ἀληθείας καὶ ψεύδους οὐδ’ ἐπινοήσειεν ἂν τις, εἰ καὶ πολλὰ κάμοι… [Μετάφραση: Οὐδέποτε μὲ τὴν μεσότητα διορθώθηκαν τὰ ἐκκλησιαστικά. Δὲν ὑπάρχει μεσότητα μεταξὺ ἀληθείας καὶ ψεύδους. Ἀλλὰ ὅπως ἀκριβῶς ἐκεῖνος ποὺ βρέθηκε ἔξω ἀπὸ τὸ φῶς ἀναγκαστικὰ εἶναι στὸ σκοτάδι, ἔτσι ἐκεῖνος ποὺ παρέκκλινε λίγο ἀπὸ τὴν ἀλήθεια, πραγματικὰ ὑπόκειται πλέον στὸ ψεῦδος. Ἂν πεῖ κάποιος ὅτι ὑπάρχει μεσότητα μεταξὺ φωτὸς καὶ σκότους, τὸ ὀνομαζόμενο λυκαυγὲς ἢ λυκόφως, δὲν θὰ μποροῦσε ὡστόσο κανεὶς νὰ ἐπινοήσει μεσότητα ἀληθείας καὶ ψεύδους, ὅσα καὶ ἂν κάνει…] 

Πρὸς τὸν Πατριάρχην ἀπευθύνομεν ἕτερον παράθεμα ἐκ τῆς ἰδίας ἐπιστολῆς ὡς τελευταίαν δυνατότητα προτροπῆς εἰς μετάνοιαν: «Περίβλεψαι τοὺς πρό σοῦ ἐν ταῖς ὁμοίαις περιφανείαις ἐξετασθέντας. Αὔριον καταβήσῃ καὶ αὐτὸς εἰς ἅδου, πάντα καταλιπών ὑπὲρ γῆς, τὸν δὲ τῶν βεβιωμένων λόγον ἀπαιτηθήσῃ μετὰ πολλῆς ἀκριβείας, ὥσπερ οὖν ἡ ψευδώνυμος σύν­οδος ἀπαιτηθήσεται τὸ αἷμα τῶν ἀπολλυμένων ψυχῶν…». [Μετάφραση: Δὲς καλὰ αὐτοὺς ποὺ πρὶν ἀπὸ ἐσένα κρίθηκαν γιὰ παρόμοιες πράξεις ὑπερηφανείας. Αὔριο θὰ εἶσαι ἐσὺ ποὺ θὰ κατέβεις στὸν ἅδη, ἐγκαταλίποντας τὰ πάντα πάνω στὴ γῆ, καὶ θὰ ἀπαιτηθεῖ ἀπὸ ἐσένα μὲ μεγάλη ἀκρίβεια νὰ λογοδοτήσεις γιὰ τὰ πεπραγμένα σου, ὅπως ἀκριβῶς θὰ ἀπαιτηθεῖ διὰ τὴν ψευδοσύνοδο τὸ αἷμα τῶν ἀπωλεσθέντων ψυχῶν]. Νὰ κινηθοῦν ἄμεσα αἱ διαδικασίαι Ἂν ἀγαπᾶμε τὴν Ὀρθοδοξίαν καὶ τὸ Πατριαρχεῖ­ον τότε ὀφείλει κάθε Ἱεράρχης νὰ κινητοποιήση τὰς διαδικασίας διὰ τὴν ἀπομάκρυνσιν τοῦ κ. Βαρθολομαίου, ὁ ὁποῖος κατέληξε παπικότερος τοῦ Πάπα. Μόνον δι’ αὐτοῦ τοῦ τρόπου θὰ προληφθοῦν τὰ χειρότερα δεινὰ διὰ τὴν Ἐκκλησίαν. Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς ὄχι μόνον εἶχεν ἀπομείνει μόνος, ἀλλὰ καὶ ἦτο μόλις ἕξι μηνῶν Ἐπίσκοπος, ὅταν ἀνέτρεψε τὴν ἐκπόρθησιν τῆς Ὀρθοδοξίας! Ποῖος Ἱεράρχης θὰ ἀναλάβη αὐτὸν τὸν ἆθλον σήμερα;

orthodoxostypos