Η Κυρά μας, η Παρθένη, μέσα στ΄όρος ήταν ξένη.
Σπήλαιον εκατοίκησε, παιδίον εγέννησε.
Στην πάχνη το έβαλε, ο βους το νάγλυψε.
Τριων ημερών εσύντυχε, τεσσάρων επαρπάτησε.
Εστάθη και είπε της:
- Μητέρα μου, Θεομητέρα μου, πώς κοιμάσαι, πώς περνάς,
πώς του ήλιου ηδεάσαι, πώς μοναχή περνάς;
- 'Οχι, γιε μου, Μονογένη, μήτε κοιμάμαι, μήτε ξυπνώ,
μήτε του ήλιου ηδεώμαι, μήτε μοναχή περνώ.
Έχω Πέτρον, έχω Παύλον, έχω δώδεκα αποστόλους
και Σταυρό στην κεφαλή μου κι Άγιο Πνεύμα στη ψυχή μου.
Αποκείθεν μου, αποδώθεν μου, τα φτερά του Αρχιστρατήγου
και κοιμούμε αμέριμνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου