Μια φορά κι έναν καιρό..

.στο διάβα των χρόνων μέσα στη γεμάτη δυσκολίες και στερήσεις πορεία των ανθρώπων συναντώ πάντα τα μάτια της ψυχής να αναζητούν ένα ξέφωτο ανθρωπιάς.Το ίδιο ζητούσαν κι εκείνοι..τη στιγμή τη φιλεπίστροφη στο απέραντο της αθώας εποχής..

Μα κι αυτοί κι εμείς προχωρώντας μέσα στο χρόνο καλούμαστε απο τη ζωή να δεχτούμε να αρνηθούμε να ταπεινωθούμε για να πορευτούμε λίγο πιο ανθρώπινα. Ανθρώπινα.Εμπειρικά..συνταγές η πραγματικότητατης ζωής δεν έχει.
Μόνο μαθήματα ψυχής. 
Η Εμπειρία της ψυχής.
Η Βαρύτητα της ευθύνης.
Η σπουδαιότητα της αρετής.
Η Καλλιέργεια του ήθους. 
Ή ήττα του κακού μέσα μας και ο Εξ ανθρωπισμος μας. 
Η Δύναμη του ταπεινού.Να είσαι όπου είναι οι αξίες σου.Τον κάθε άνθρωπο τον ντύνει τον τρέφει τον στεγάζει αυτό που έχει στο βάθος στης ψυχής του..
Χρειαζόμαστε σήμερα όσο ποτέ άλλοτε κάτι καθαρό να επαναστατήσει..κάτι αγνό να φωνάξει..κάτι ανόθευτο να αντιδράσει..κάτι αθώο να εγερθεί.
Να σταματήσουμε να κατασκευάζουμε κόσμους ψεύτικους
επειδή αρνούμαστε οτι στην ουσία είμαστε ολομόναχοι στα δύσκολα..περαστικοί,και άστεγοι.
Ότι κι αν τρώμε όσα αγαθά κι αν αποκτήσαμε απο τότε ως τώραη ψυχή μας εξακολουθέι να πεινά και να διψά για αλήθεια ..
Εμείς τα μεγάλα παιδιά του Χριστουγεννιάτικου δέντρου
που τότε τα στόλιζαν μια βδομάδα μόλις πριν τα Χριστούγεννα
εμείς οι μεταγενέστεροι λοιπόν..περιφερόμαστε πια σαν ορφανοί,παγωμένοι,πεινασμένοι για αγάπη αληθινή ανάμεσα στους χοντρούς Αγιοβασίληδες της διαφημιστικής Θηριωδίας νιώθουμε πως με τα σπίρτα των ψευδαισθήσεων δε θερμαίνεται η ζωή.
Δεν τρέφεται έτσι η Ψυχή..δε ζεί έτσι ο άνθρωπος.

 Μην επιτρέψεις να πεθάνει η μνήμη ο παππούς κι η γιαγιά που τόσο τρυφερά αγκάλιασαν τα πρώτα παιδικά σου χρόνια..αν έχεις τέτοια παρακαταθήκη δε γίνεται να συμβιβαστείς..

Σηκώνεις τα μανίκια ανασκουμπώνεσαι και αρχίζεις να ζυμώνεις ξανά το πρόσφορο της εμπειρίας της αλήθειας της ζωής. Σκύβεις ταπεινά και σιωπηλά και όσο επώδυνο κι αν είναι αρχίζεις να λύνεις τους κόμπους και να ελευθερώνεις οτιδήποτε μάζεψες μέσα σου αλλα δεν σε εκφράζει αληθινά.

Η Παιδική ηλικία δεν σώζει απο μόνη της..δεν παλιμπαιδίζουμε απλά θέλουμε να επιστρέψουμε στην πρώτη ουσία την Αρχή κι αυτή δεν είναι άλλη απο την καθαρότητα των προθέσεων,απ'την απλότητα της καρδιάς, απ'την χαρά της χάρης του Χριστού, απ'την πνευματική προσέγγιση των απλών σημαντικών και τόσο πολύτιμων στιγμών της επίγειας διαδρομής μας.
Μια φορά κι εναν καιρό..και τώρα και πάντα η μόνη αθανασία είναι οι μικρές στιγμές που μοιραζόμαστε.. μέσα απο αυτές ζούμε μέσα στην ψυχή και στην καρδιά των ανθρώπων ακόμη κι όταν μεταβαίνουμε.
 Μαρία Αγιοσοφίτη