Ο μεγάλος πόνος του Μεγάλου Βασιλείου

 

Εἶναι κακό πρᾶγμα νά ὑπάρχουν ἀκαθαρσίες στήν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ σου.

Ὅμως, εἶναι ἀκόμα πιό κακό, νά τίς βλέπεις, καί νά μήν κάνεις κάτι γιά νά τίς ἐξαφανίσεις.

Εἶναι ἀκόμα πιό κακό, νά σωριάζεις καί ἄλλες ἀπό μόνος σου.

Ὅμως, εἶναι ἀκόμα πιό κακό νά ὑπάρχουν «ἀκαθαρσίες» στήν Ἐκκλησία!

Εἶναι ἀκόμα πιό κακό, ἐνῶ μπορεῖς νά τίς ἐξαφανίσεις, ἐσύ νά τίς θυμιατίζεις...!

Καί εἶναι ἀκόμα πιό κακό, νά τίς ἐπαυξάνεις...!

Καί στήν ἐποχή τοῦ Μ. Βασιλείου ὑπῆρχαν «ἀκαθαρσίες» στήν Ἐκκλησία. Καί αὐτός ἦταν ὁ μεγάλος πόνος του.

Ἀλλά, ἔκανε τά πάντα, ὥστε τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας νά διατηρεῖται πάντα καθαρό.

Παραδείγματα:

Ἕνας ἑβδομηντάχρονος ἄγαμος Ἱερέας του, ὁ Γρηγόριος, συγκατοικοῦσε μέ μιά καλογριά, σκανδαλίζοντας ψυχές.

Ὁ Μ. Βασίλειος τοῦ διεμήνυσε νά στείλει τήν καλογριά σέ Μοναστήρι, ἀλλά αὐτός ἀρνήθηκε.

Καί τόν ἔθεσε σ' ἀργία...! Τοῦ ἔστειλε καί «προσωπική ἐπιστολή», πού μεταξύ τῶν ἄλλων τοῦ ἔγραφε, πώς ἄν δέν διορθωθεῖ, θά εἶναι «ἀνάθεμα» γιά τό λαό, ἀλλά καί ὅσοι ἔχουν μαζί του «κοινωνία», θά ἀποκοποῦν ἀπό τήν Ἐκκλησία..! (Ἐπιστολή 55).

Καί τί νά ἔκανε ὡς Ἐπίσκοπος; Νά ἔκανε «στραβά μάτια» μπρός στόν σκανδαλισμό ψυχῶν, κολάζοντας τήν ψυχή τοῦ Ἱερέα, ἀλλά καί τήν δική του;

Ἐπίσκοπος σημαίνει εὐθύνη! Καί ὅμως μερικοί «κολλᾶνε» στήν τιμή, πού ἐκπηγάζει ἀπό τό ἀξίωμα τοῦ Ἐπισκόπου, καί ὄχι στήν εὐθύνη!

Ἀλήθεια, ἄν τό συγκεκριμένο ἀξίωμα δέν συνοδευόταν μέ τιμές, παρά μόνο μέ «σκοτοῦρες», ποιός φυγόπονος θά τό κυνηγοῦσε;

«Ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες (καί οἱ ἄπιστοι...!), ὅτι ἐμοί μαθηταί ἐστέ, ἐάν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις» (Ἰω.13:35), εἶπε ὁ Χριστός στούς μαθητές Του.

Τόσο μεγάλη ἀπήχηση ἔχει στίς ἀδύνατες ψυχές τοῦ κόσμου ἡ ἀγάπη μεταξύ τῶν Ἱερέων!

Γι' αὐτό καί ὁ Μ. Βασίλειος τή «φαγωμάρα» μεταξύ τῶν Ἱερέων, τή θεωροῦσε πρᾶγμα «φρικωδέστατον..!». Ἐγκατάλειψη Κυρίου...!(Περί κρίματος).

Ὅταν ἔμαθε, πώς οἱ κληρικοί τῆς ἐπαρχίας Σαμοσάτων ἦταν στά «μαχαίρια», ἔνιωσε σάν νά ἔπεσε μαχαίρι στήν καρδιά του.

«Σφοδρῶς συντριβέντες καί βαθεία ὀδύνῃ τήν καρδίαν πληγέντες, ἡσυχᾶσαι οὐκ ἀνεχόμεθα», ἔγραψε στούς συγκεκριμένους Ἱερεῖς. Ἤθελε νά πάει ὁ ἴδιος νά τούς συναντήσει, καί νά τούς νουθετήσει αὐτοπροσώπως, ἀλλά ποῦ νά πάει;! «Τοῦτο οἱ καιροί οὐκ ἐπιτρέπουσι».

Ἦταν ἄρρωστος, καί τά ταξίδια ἦταν πολύωρα καί κοπιαστικά. Γι'αὐτό ἀμέσως, χωρίς νά χάσει οὔτε δευτερόλεπτο, τούς ἔστειλε κατεπείγουσα ἐπιστολή, μέ τή θερμή παράκληση «νά τά βροῦν», «διό ὥρμησα πρός τήν διά τοῦ γράμματος τοῦδε παράκλησιν».

Καί μόλις τά βροῦν, «ταχέως» νά τόν ἐνημερώσουν «καί ταχέως μοι διαπέμψησθε τήν ἀγαθήν ἀγγελίαν, ὅτι ἀφήκατε ἀλλήλοις τάς μέμψεις» (Ἐπιστολή 129).

Αὐτό πού ἰδιαίτερα διέκρινε τόν μεγάλο Ἅγιο Βασίλειο ἦταν ἡ προσήλωσή του στά παραδεδομένα τῆς Ἐκκλησίας.

Ἐπί ἀρχιερατείας του πέθανε ὁ Ἐπίσκοπος Νεοκαισαρείας Μουσώνιος.

Ὁ Μ. Βασίλειος ἔστειλε στήν τοπική Ἐκκλησία παρηγορητική Έπιστολή.

Τό σημεῖο πού τόνισε ἦταν, πώς ὁ ἀποθανών Ἐπίσκοπος, ἦταν προσηλωμένος στήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, «φύλαξ πατρώων θεσμῶν», ἐχθρός κάθε καινοτομίας, «νεωτεροποιΐας ἐχθρός».

Δέν ἔκανε δηλαδή τίποτε τό δικό του, «οὕτως οὐδέν οἴκοθεν οὐδέ νεωτέρας φρενός εὕρημα προέγερε ὁ ἀνήρ». Ἀπεικόνιζε τό «παλαιόν τῆς Ἐκκλησίας σχῆμα».

Ὅσοι ἐπικοινωνοῦσαν μέ τόν Ἐπίσκοπο Μουσώνιο, εἶχαν τήν αἴσθηση πώς ἐπικοινωνοῦν μέ Ἱεράρχες τοῦ παλαιοῦ καιροῦ «τοῖς πρό διακοσίων ἐτῶν καί ἐπέκεινα φωστήριον τρόπον ἐκλάμψασι συγγεγονέναι δοκεῖν» (Ἐπιστολή 28).

Καί ὅταν ἔμαθε πώς ὁ Ἐπίσκοπος Σεβαστείας Εὐστάθιος ἀναχειροτόνησε μερικούς κληρικούς, χωρίς νά ὑπάρχει προηγούμενο στήν Ἐκκλησία, ἔγραψε μέ θλίψη καί ἀπαγοήτευση στόν Θεόδοτο, Ἐπίσκοπο Νικοπόλεως: «Σέ ποιόν δέν θά προξενοῦσε φρίκη, ἀκούγοντας αὐτό πού ἔκανε ὁ Εὐστάθιος; Σοῦ ἐξομολογοῦμαι, δέν θυμᾶμαι νά ἔχει εἰσέλθει ποτέ στήν ψυχή μου «τοσοῦτον πένθος».

Καί ἔκλεισε τήν «θρηνητική» ἐπιστολή του, λέγοντας: «Ὅσοι δέν ἀγαποῦν τήν Ἐκκλησία, ξεπέρασαν τά ὅρια, κάνοντας πράγματα, πού δέν ξανάγιναν ποτέ στήν Ἐκκλησία!» (Ἐπιστολή 130).

Ἔτσι «κινεῖτο» ὁ Ἀρχιερέας Βασίλειος μέσα στήν Ἐκκλησία, γιατί ἀκριβῶς ἦταν Ἅγιος!

Καί οἱ καλοί Ἀρχιερεῖς, αὐτούς, τούς Ἁγίους Ἀρχιερεῖς ἔχουν ὡς πρότυπο στή διακονία τους.

Του π. Βασιλείου Μπακογιάννη