Φυσάει...
αιώνες πείνας...
μακριά από την Πατρίδα...
μακριά από των αγγέλων τα φτερά...
χορτασμένοι σάρκες και φθόγγους,
λουόμενοι σε λαγούμια γεμάτα κρασί,
ημέρες ξέχειλες νύχτες και κατορθώματα
ξέχειλες ζωές στην πλεονεξία..όχι παιδιά.
Φυσάει...
αιώνες δίψας...
μακριά από την Πατρίδα...
έναν έρημο βράχο..πέτρινο, χτιστό,
γιομάτο Παράδεισο..λέξεις και νοήματα
χιονοθύελλες και βάθος ωκεανών ναυάγια
γερασμένα στην λήθη..αρόδο οι νέοι ναυαγοί,
και φυσάει μελτέμι και δροσό στους φλογισμένους χειμώνες.
Φυσάει...
αδελφέ μου Φυσάει..
μακριά η Πατρίδα...
μακριά κι εσύ απ' των αγγέλων τα φτερά...
Μια φορά κι έναν καιρό...
ήταν ένας Θεός..που έγινε Άνθρωπος...
κι από τότε Φυσάει..
κι όλο οι λουόμενοι πληθαίνουν την ξενιτιά,
εκεί που δεν σώνεται ο άνθρωπος..εκεί ο Άνθρωπος,
και Φυσάει..κι ο ήλιος κλείνει τα μάτια από ντροπή..
στο Φως της Πατρίδας..Φυσάει.
Κ.Α. Μεϊμάρογλου....5/12/2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου