Τόν ἅγιο Δημήτριο τόν θεωροῦμε ὡς ἔχοντα στρατιωτικά καί πολιτικά ἀξιώματα καί εἶχε βέβαια. Ἀπό τόν αὐτοκράτορα Μαξιμιανό ἔγινε ἀνθύπατος τῆς Ἑλλάδος. Ὁ ἅγιος όμως ἦταν Ἐπίσκοπος ἤ τοὐλάχιστον ἦταν ἱερεύς! Εἶχε ἱερωσύνη. Γι᾽ αὐτό καί ἐπιδόθηκε περισσότερο στήν Κατήχηση τοῦ λαοῦ τῆς Θεσσαλονίκης, ὅπου ἔδρασε καί ὡς ἱερεύς ἤ Ἐπίσκοπος εἶχε κύκλο μαθητῶν. Γι᾽ αὐτό καί ὁ Νέστορας κατέφυγε σ᾽ αὐτόν γιά νά λάβει εὐχή – στόν ἱερέα πηγαίνουμε γιά εὐχή – καί γι᾽ αὐτό πάλι ὁ ἅγιος Δημήτριος τόν ἐσταύρωσε ἀπό τήν φυλακή· ὁ ἱερεύς σταυρώνει. Καί ὁ Νέστορας πάλι, τόν Ἰησοῦ Χριστό στό στάδιο τόν ἐπικαλέστηκε ὡς «Θεό τοῦ Δημητρίου»! «Θεέ τοῦ Δημητρίου βοήθει μοι», φώναξε. Τόν Θεό τοῦ Ἐπισκόπου μας δηλαδή, ὅπως ἔτσι ἔλεγαν καί οἱ Χριστιανοί στά χρόνια τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου: «Τόν Χριστό τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου δέχομαι», ἔλεγαν καί ὄχι τοῦ Ἀρείου.