Η τελεία μένει, η στιγμή δραπετεύει.
«Εσύ πού είσαι;»
«Εκεί που η θάλασσα δεν τελειώνει κι ο ουρανός δεν αρχίζει, υπάρχει μια γραμμή που ενώνει και χωρίζει.
Άναψε δυο κεριά για να με ψάξεις, ένα στην ανάμνηση κι ένα στην προσδοκία».
«Θα ήθελα να έχω πιο πολύ μπόι.
Παρότι βρίσκομαι εδώ για να ξεκουράζονται
τα γράμματα,
μ' ενοχλεί που πάντα μπροστά μου υψώνεται
ένα κεφαλαίο.
Μου αρέσει που η ερωτευμένοι δε με ξέρουν
και είναι μεγάλη τιμή που με επέλεξε η σιωπή.
Στα νιάτα μου έκανα κι εγώ την επανάστασή μου,
αλλά το μόνο που κατάφερα ήταν να γίνω
μια άνω τελεία.
Όσο για το όνομα μου,
θα ήθελα ο τόνος να ήταν στο έψιλον».
Το ερωτηματικό σκύβει και της λέει:
«Κρυφάκουσα την εξομολόγησή σου
και θέλω να σου πώ
πως εγώ σ' έχω κορόνα στο σπίτι μου- ψηλά ψηλά
στον τοίχο ένα καρφάκι κι από κάτω το γαντζάκι μου
να κρεμούν οι άνθρωποι τις απορίες τους».
Αφιερωμένο στον φιλόξενο
γλυκό μας π.Ν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου