«Ή τους τελειώνουμε, ή μας τελειώνουν!»

Μωραίνει Κύριος…
Δεν χωράει ο νους την τόσο αυθάδεια, προπέτεια, προκλητικότητα και έλλειψης επαφής με την πραγματικότητα, που χαρακτηρίζει αυτές τις μαύρες μέρες τον κυβερνητικό επίσημο αλλά και γενικά δημόσιο λόγο…
Τα ανόητα φτιασιδώματα της εικόνας της κυβέρνησης, μιας εικόνας που θυμίζει τα γκροτέσκο πρόσωπα-μάσκες, πληθωρικά βαμμένα, του Φελίνι.
Ο Τσίπρας, πρωθυπουργός της χώρας τα τελευταία τέσσερα χρόνια, ύψωσε με αναίδεια το δάκτυλο, μιλώντας σε μια στημένη σύσκεψη «αρμοδίων», για να μας πει ότι «ανέλαβε περισσότερες ευθύνες από αυτές που του αναλογούν…», σαν να μας λέει ότι και χάρη μας έκανε, λες και δεν είναι (και κατά νόμον, που λένε) ο αποκλειστικά υπεύθυνος για την κατάσταση της χώρας! Σαν τον πιτσιρικά που τον έπιασαν να κάνει την ζημιά, και αυτός καταφεύγει στο κωμικό «φταίνε και άλλοι!» Λογικό από μια πλευρά. Ο μικρός Αλέξης, είναι άλλωστε «μόλις» 44 ετών και πρέπει να του δικαιολογούνται οι «σκανταλιές» και τα λάθη…
Ο μπάρμπα-Φώτης, θλιβερός και ολιγότατος, βγήκε από το προστατευμένο περιβάλλον της ΕΡΤ να μας… εξηγήσει ότι αντιλαμβάνεται ότι έχει μαυρίσει η ζωή των ανθρώπων από αυτό που συνέβη στο Μάτι, αλλά να μην ξεχνάμε και… υποτιμούμε ότι στις 21 Αυγούστου η χώρα «βγαίνει», από τα μνημόνια, ένα τεράστιο γεγονός «που δεν μπορεί κανείς να αποσιωπά και να βάζει στο περιθώριο…»!
Πώς να χωρέσει ο ανθρώπινος νους, όχι μόνο την παντελή απουσία πένθους, αλλά έστω και της πλέον στοιχειώδους συναίσθησης αλληλεγγύης προς τα θύματα και τις οικογένειές τους, που εκπέμπει τέτοιας ποιότητας πολιτικάντικος δημόσιος λόγος; Που δεν αφήνει την παραμικρή χαραμάδα να παρεισφρήσει η σκέψη έστω ότι εκφράζεται- άκομψα και αμήχανα- μια υποψία συγγνώμης;
«Το παραμύθι, δεν έχει δράκο…», ήταν η προσφιλέστερη ατάκα του Τσίπρα, στις απαντήσεις του στην κριτική και τις αιτιάσεις της αντιπολίτευσης για το κατάντημα της χώρας.
Να, λοιπόν, που το «παραμύθι» απέκτησε τον «δράκο» του. Που καταπίνει αμάσητες τις «ψευδαισθήσεις», τους επικοινωνισμούς, το συνειδητό παραμύθιασμα της κοινωνίας. Καίει (στην κυριολεξία…) με τις φλόγες που βγαίνουν από τα ρουθούνια του, όλες τις μέχρι τώρα απόπειρες αποπροσανατολισμού και ψιμυθιώσεως της πραγματικότητας που παγίωσε ο ΣΥΡΙΖΑ με τις εσκεμμένες «ψευδαισθήσεις» του…
Ο χαρισματικός ταχυδακτυλουργός, ο «μικρός» Αλέξης, πανικόβλητος αντιλαμβάνεται ότι δεν του «βγαίνει» τίποτε πλέον, ότι ξέμεινε ξαφνικά από τρικ και «κόλπα». Δεν έχει και δεν ξέρει άλλα. Επιμένει, λοιπόν, στα «δοκιμασμένα», έστω και ξέροντας ότι του γυρίζουν μπούμερανγκ. Και όσο κονταίνει ο χρόνος που θα πέσουν οι τίτλοι «τέλους», όσο πλησιάζουν οι εκλογές, τόσο πρόδηλο καθίσταται ότι αυτές θα είναι οι πιο πολωμένες, οι πιο «βρώμικες» της μεταπολίτευσης. Με λάσπη, χαλκεία, χυδαιότητες, εξωφρενικά ψέματα (μπας και «περάσουν» λόγω… μεγέθους), πολιτικές και προσωπικές σπιλώσεις και συκοφαντίες, εμφυλιοπολεμικό φανατισμό- κι’ ας μην αποκλείουμε ακόμη και ακρότητες, προβοκάτσιες που φαντάζουν αδιανόητες…
Πολύ φοβάμαι ότι εκείνο το ανατριχιαστικό «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν!» του 2014, ήταν απλώς το… διαφημιστικό τρέιλερ. Το κανονικό έργο-θρίλερ, αναμένεται… προσεχώς!

Πηγή