Οι Ορθόδοξοι Έλληνες-Ρωμηοί και απόγονοι της Ρωμανίας-Βυζαντίου κράτησαν γερά την ορθή πίστη έως και σήμερα, έστω και εάν είναι σχετικά λίγοι σε αριθμό. Οι σημερινοί Ρωμηοί συνεχίζουν να έχουν ως μοναδικό κέντρο τους την καρδιά και την ψυχή τους.
Έχοντας ο καθένας τους μια προσωπική σχέση με τον ίδιο το Χριστό, προσεύχονται και επιζητούν καθημερινά την περαιτέρω αγιότητα του βίου τους, την «επίσκεψη» της Θείας και άκτιστης Χάριτος και την εν γένει μετέπειτα «κατ’ εικόνα» θέωσή τους. Προσεύχονται, έχοντας απόλυτη βεβαιότητα και πίστη για όλα αυτά που ελπίζουν ότι θα συμβούν και για όλα αυτά τα οποία δεν βλέπουν ότι είναι υπαρκτά.
Οι σημερινοί πιστοί και απόγονοι Ρωμηοί γνωρίζουν άριστα τα «πρώτα γράμματα», που αφορούν τις τάξεις της Θείας Χάριτος. Γνωρίζουν και πιστεύουν πάρα πολύ βαθιά όλα αυτά που ανά τους αιώνες μας κληροδότησαν οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας.
Όπως είναι, λόγου χάρη, και αυτά που μας κληροδότησε ο Αγιορείτης Γέροντας Ιωσήφ, ο Ησυχαστής ή Σπηλαιώτης που αναφέρει σχετικά: «Σε τρεις τάξεις διαιρείται η χάρις: Καθαρτική, φωτιστική, τελειωτική. Σε τρεις και η ζωή μας: Κατά φύσιν, υπέρ φύσιν, παρά φύσιν. Σε αυτές τις τρεις τάξεις ανέρχεται και κατέρχεται. Τρία είναι και τα μεγάλα χαρίσματα, που λαμβάνει: Θεωρία, αγάπη, απάθεια.
Λοιπόν στην “πράξιν” συνεργεί χάρις καθαρτική, η οποία βοηθά στην κάθαρση. Και κάθε έναν που μετανόησε, η χάρις είναι που τον προτρέπει στη μετάνοια. Και όσα κάνει της χάριτος είναι, αν και δεν το γνωρίζει αυτός που την έχει, όμως αυτή τον τροφοδοτεί και τον οδηγεί.
Και ανάλογα με την προκοπή του ανέρχεται ή κατέρχεται ή μένει στην ιδία κατάσταση. Εάν έχει ζήλο και αυταπάρνηση ανεβαίνει σε θεωρία, την οποία διαδέχεται φωτισμός θείας γνώσεως και λίγη απάθεια. Εάν ψυχρανθεί ο ζήλος, η προθυμία, τότε συστέλλεται και η ενέργεια της χάριτος.
Γι’ αυτόν που λες ότι γνωρίζει να προσεύχεται, είναι εκείνος που γνωρίζει τι εύχεται και τι ζητά από τον Θεό. Αυτός που γνωρίζει να προσεύχεται δεν βαττολογεί, δεν ζητά περιττά• αλλά γνωρίζει τον τόπο, τον τρόπο και τον καιρό και ζητά τα αρμόδια και ωφέλιμα της ψυχής του. Επικοινωνεί νοερά με το Χριστό. Τον πιάνει και τον κατέχει και “δεν θα σε αφήσω, λέγει, εις τον αιώνα”.
Εκείνος που προσεύχεται ζητά την άφεση των αμαρτιών, ζητά το έλεος του Κυρίου. Εάν ζητά και μεγάλα, όχι στον κατάλληλο καιρό, δεν του τα δίδει ο Κύριος. Διότι ο Θεός τα δίνει με τάξη. Και, αν εσύ τον κουράζεις ζητώντας, αφήνει το πνεύμα της πλάνης και προσποιείται τη χάρη και σε πλανά, δείχνοντάς σου άλλα αντί άλλων.
Γι’ αυτό δεν είναι ωφέλιμο να ζητά κανείς τα υπέρμετρα. Αλλά, και αν εισακουσθεί προ του καθαρισμού, όταν δεν είναι στην τάξη, γίνονται φίδια και βλάπτουν. Συ έχε μετάνοια καθαρή, κάνε σε όλους υπακοή, και μόνη της η χάρη θα έλθει χωρίς εσύ να το ζητάς». (Γέροντος Ιωσήφ, «Έκφρασις Μοναχικής εμπειρίας», επιστ. Ι΄, εκδ. Ι.Μ. Φιλοθέου, σ. 84-88. - απόσπασμα σε νεοελληνική απόδοση).
Προς τούτοις, σε συνδυασμό με τη βοήθεια της Θείας Χάριτος, πολλοί από τους σημερινούς Ρωμηούς συνεχίζουν να φέρουν μέσα στη φαντασία τους στοιχεία της λατρείας του Θεού, καθώς ομοίως και άλλες απλές νοητές σκηνές και εικόνες από τη δοξασμένη Βασιλεύουσα.
Θεϊκές, ζωντανές, όσο και συγκινητικές εικόνες της καθημερινής λατρευτικής ζωής της Ρωμηοσύνης και των Ρωμηών, όπως είναι για παράδειγμα και η επόμενη νοερή εικόνα, βγαλμένη μέσα από την καρδιά της δοξασμένης Κωνσταντινούπολης.
Όπου τότε, ο Ρωμηός Αυτοκράτορας, οι αξιωματούχοι, μαζί με τους ιερείς, μαζί με τις λαμπάδες και τα εξαπτέρυγα, έκαναν τη Μεγάλη Είσοδο στο μεγαλοπρεπή Ναό της του Θεού Σοφίας. Όλοι τους ξυπόλυτοι και ασκεπείς στο κέντρο του επιβλητικού Ναού τιμούσαν ευλαβικώς τον «Βασιλέα των όλων» ή την Κεφαλή ολόκληρου του σώματος της εκκλησιαστικής Ελληνο-Ρωμηοσύνης. Το Βασιλιά των Βασιλέων Κύριο Ιησού Χριστό.
Βεβαίως, οι Δυτικοί του Πάπα και του Ορθολογισμού δεν είχαν τέτοιες εκστατικές στιγμές, όπως είχαν αντίστοιχα οι Ελληνορωμηοί. Παραμέρισαν, βλέπετε, το Χριστό και στη θέση του έβαλαν τον «αλάθητο με τα πρωτεία» άνθρωπο-Πάπα. Ο πηλός «Πάπας-δημιούργημα» πήρε τη θέση του «Χριστού-Δημιουργού».
Για τους άθεους Φράγκους το χοϊκό ανθρώπινο δημιούργημα ή ο «Δυτικός Πάπας» έγινε ο νέος, αλαζών, υπερήφανος και προσκυνούμενος κοσμικός «Χριστός» τους. Παραμέρισαν, ομοίως, την καρδιά και την ψυχή και στη θέση τους οι Φράγκοι τοποθέτησαν το νου, την ανθρώπινη λογική του δήθεν σπουδαίου αναγεννητικού Διαφωτισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου