"Η απλότητα είναι η τέλεια αρμονία ανάμεσα στο ωραίο, το χρήσιμο και το ακριβές.."

 
Η φωτογραφία της καρτ ποστάλ είναι από παραλία του νησιού Kouri της Οκινάουα, στην Ιαπωνία.

Ντομινίκ Λορό η γυναίκα που έγραψε το βιβλίο "Η τέχνη της απλότητας".Γεννήθηκε στην Γαλλία, άρχισε να ταξιδεύει για σπουδές, πήγε στην Αγγλία και μετά στην Αμερική και κατέληξε στην Ιαπωνία.
"Έφυγα λοιπόν για την Ιαπωνία, αυτή τη χώρα που ανέκαθεν ασκούσε έλξη πάνω μου, χωρίς να μπορώ να εκφράσω με λέξεις αυτό που αισθανόμουν. Και έμεινα εκεί. Το να ζω σε χώρες με πολιτισμούς τόσο διαφορετικούς με ώθησε να θέτω διαρκώς τον εαυτό μου υπό αμφισβήτηση και να αναζητώ «τον» τρόπο της ιδανικής ζωής. Έτσι, μέσα από διαδοχικές αφαιρέσεις, κατάλαβα σιγά σιγά ότι η αναζήτηση της απλότητας ήταν ο πιο σωστός τρόπος να ζω την ίδια στιγμή άνετα και σύμφωνα με τη συνείδησή μου.
Κάνοντας τη ζωή μου πιο απλή, την έκανα ταυτόχρονα και πιο πλούσια. Η καταναλωτική κοινωνία μας επιτάσσει το αντίθετο; Μην το πιστεύετε! Η δική μου αρχή είναι «λιγότερα για περισσότερα» και εφαρμόζεται σε όλους τους τομείς, υλικό και πνευματικό. Καθαρίστε το μέσα σας, αδειάστε τις ντουλάπες σας, εγκαταλείψτε τις καταναγκαστικές αγορές σας, τρώτε πιο λιτά, φροντίστε το σώμα σας και κατ΄επέκταση και το πνεύμα σας. Ανακαλύψτε τις μεθόδους για να αισθανθείτε καλά, να συμφιλιωθείτε με τον εαυτό σας και με τους άλλους. Γιατί στην Ιαπωνία; με ρωτάνε, όταν λέω ότι ζω εκεί τα τελευταία είκοσι έξι χρόνια. Μια ερώτηση στην οποία όλοι όσοι, όπως εγώ, έχουν επιλέξει αυτή τη χώρα ως τόπο διαμονής απαντούν: Γιατί μαθαίνεις την ικανότητα να απλοποιείς. Και όταν απλοποιείς σημαίνει ότι αφαιρείς αυτό που δεν είναι απαραίτητο, ώστε αυτό που είναι απαραίτητο να μπορεί να σε βρει, να σου μιλήσει και να σε κάνει ευτυχισμένο..
Έτσι όσο αφαιρούσα τα περιττά είχα χρόνο για πιο ουσιαστικά. Έμαθα να συγκεντρώνομαι κάνοντας ζωγραφική με σινική μελάνη, ηρεμούσα κάνοντας γυμναστική και βόλτες σε υπέροχους κήπους, να επισκέπτομαι θερμές πηγές, να κάνω τέχνη μέχρι και την μαγειρική και να μαθαίνω την ικεμπάνα (ανθοδετική τέχνη)…
Πολύ γρήγορα, είχα την τύχη να συναντήσω έναν καθηγητή σούμιε (ζωγραφική με σινική μελάνη), ο οποίος, επί δέκα χρόνια, όχι μόνο με μύησε σ’ αυτή την τέχνη, αλλά και στον τρόπο σκέψης των Γιαπωνέζων: να δέχεσαι τη ζωή όπως έρχεται, χωρίς να προσπαθείς να εξηγείς, να αναλύεις, να «ψειρίζεις» τα πάντα. Συνειδητοποίησα ακόμη καλύτερα μέχρι ποιου σημείου οι Ιάπωνες, παρ’ όλη την πολύ μοντέρνα και «high tech» επίφασή τους, εξακολουθούν να διαπνέονται απ’ αυτή την προγονική φιλοσοφία, μέχρι και στις παραμικρές λεπτομέρειες της καθημερινότητάς τους. Ζώντας αυτή τη χώρα, ανακάλυψα ότι η απλότητα είναι μια θετική και εμπλουτιστική αξία.
  Ωστόσο, έχω συναίσθηση ότι πρέπει να μπορούμε να είμαστε σε επιφυλακή: οι παγίδες του καταναλωτισμού, της σωματικής και ψυχικής αδράνειας και της αρνητικότητας παραμονεύουν στην παραμικρή χαλάρωση. Έτσι από τις σημειώσεις που κρατούσα όλα αυτά τα χρόνια που ζω στην Ιαπωνία, έγραψα ένα βιβλίο που είναι ο καρπός των εμπειριών μου, των αναγνωσμάτων μου, των συναντήσεών μου, των σκέψεών μου… που εκφράζουν τα ιδανικά μου, τις αρχές μου, τη συμπεριφορά και τον τρόπο ζωής που επιδιώκω και που προσπαθώ να εφαρμόζω.
Αυτές τις σημειώσεις τις φύλαγα πάντα σαν κόρη οφθαλμού και τις κουβαλούσα μαζί μου για δική μου καθοδήγηση, για να μου θυμίζουν αυτό που έχω την τάση να ξεχνώ ή να μην εφαρμόζω, αλλά και για να με καθησυχάζουν όταν γύρω μου όλα πάνε στραβά.
Εξακολουθούν να είναι για μένα μια πολύτιμη πηγή συμβουλών και ασκήσεων που προσπαθώ να ακολουθώ και να εφαρμόζω «σε μικρές δόσεις», ανάλογα με τη φύση των δυσκολιών που συναντώ, των αναγκών και των δυνατοτήτων μου. Στην εποχή μας αρχίζουμε ολοένα και περισσότερο να συνειδητοποιούμε τους κινδύνους που οφείλονται στις υπερβολές και στην υπεραφθονία.
Είναι σημαντικό να ανακαλύψουμε από την αρχή τις χαρές και τα οφέλη μιας πιο απλής ζωής, πιο φυσικής, αγνοώντας τις όλο και πιο αδηφάγες σειρήνες της καταναλωτικής κοινωνίας. Αναζητούμε ένα νόημα στη ζωή μας παραμένοντας, ωστόσο, σε αρμονία με την εποχή μας. Εγώ κατανόησα και ακολούθησα με πολύ συγκεκριμένο τρόπο, αυτή την τέχνη της ζωής όσο πληρέστερα γίνεται, την τέχνη της απλότητας..

 

 

Μια θάλασσα κρυφή
και ένας φόβος που αρμενίζει
στέκει αμίλητος και ορίζει
τη ζωή μου τη μισή

Στο βράχο περιμένει
μια βαλίτσα και ένα βλέμμα
αχ να `ταν Θεέ μου ψέμα
να μην έφευγες ποτέ

Είν’ η αγάπη της αρρώστιας γιατρικό
να ξεφύγω απ’ της ζωής μου το μαρτύριο
κρύβω μέσα στη καρδιά μου μυστικό
προσευχή στο βραδινό σιωπητήριο

Θα ξαναρθώ με δυο φτερά
και της λύρας το τραγούδι
να γίνει ο έρωτας λουλούδι
κι ο χορός αστροφεγγιά

Είν’ η αγάπη της αρρώστιας γιατρικό
να ξεφύγω απ’ της ζωής μου το μαρτύριο
κρύβω μέσα στη καρδιά μου μυστικό
προσευχή στο βραδινό σιωπητήριο