Άρθουρ Σοπενχάουερ Γερμανός φιλόσοφος σε μια διαδρομή με τις σκέψεις και τις αναλύσεις του για τη ζωή.
Όπως έλεγε: "Αυτό που έχουμε μέσα μας, αυτό που μας συντροφεύει ακόμα και στην άκρα μοναξιά, αυτό που κανείς δεν μπορεί να μας το πάρει αλλά ούτε και να μας το δώσει, είναι πολύ πιο ουσιαστικό απ’ όλα τα αγαθά που μπορεί να διαθέτουμε, απ’ όλες τις εντυπώσεις που μπορεί να δίνουμε στους άλλους... Ο πλούσιος πνευματικά άνθρωπος απασχολείται και διασκεδάζει έξοχα, ακόμα και σε απόλυτη μοναξιά με τις δικές του σκέψεις και φαντασιώσεις: ενώ ο περιορισμένος, παρά τη συνεχή εναλλαγή έργων, εορτών και ταξιδιών, νιώθει αγιάτρευτη πλήξη. Ένας καλός, ολιγαρκής, ελαφρός χαρακτήρας μπορεί να νιώθει ικανοποιημένος ακόμα και σε συνθήκες στέρησης, ενώ ένας κακός, άπληστος, ζηλόφθονος χαρακτήρας δε νιώθει ευτυχία όσα πλούτη κι αν κατέχει..."
Θα μας μιλήσει για την ευτυχία και γι'αυτό που μας πιάνει και πολλές φορές όταν είμαστε χαρούμενοι νιώθουμε ενοχές και φόβο, έχουμε συνηθίσει να λέμε μέχρι και τη φράση "σε καλό να μας βγει" λες και διαπράττουμε την μεγαλύτερη αμαρτία για την οποία θα τιμωρηθούμε.."Όταν κάποιος νιώθει ευτυχία, να μη ζητάει από τον εαυτό του κάποια δικαίωση, ούτε να σκέφτεται αν έχει κάποιο λόγο να νιώθει ευτυχισμένος. Τίποτα δεν έχει πιο σίγουρη ανταπόδοση από την ευθυμία του ευτυχισμένου ανθρώπου: γιατί σ’ αυτή την κατάσταση η ανταμοιβή και η πράξη ταυτίζονται. Γιατί όποιος είναι χαρούμενος, έχει πάντα λόγο να είναι, και ο λόγος αυτός είναι ακριβώς το ότι είναι ευτυχισμένος..
Γι’ αυτό και όποτε έρχεται να μας βρει η ευτυχία, πρέπει να της ανοίγουμε την πόρτα διάπλατα. Γιατί ο χρόνος των επισκέψεών της δεν είναι ποτέ ακατάλληλος. Εμείς όμως, αντί να κάνουμε ακριβώς αυτό, αναρωτιόμαστε αν έχουμε πραγματικά λόγο να είμαστε χαρούμενοι, φοβόμαστε μήπως η ευθυμία μας αποσπάσει απ’ τις σοβαρές σκέψεις και φροντίδες. Ποια ωφέλεια θα προκύψει απ’ αυτές τις τελευταίες, δεν ξέρουμε ούτε κι εμείς οι ίδιοι, ενώ η ευθυμία είναι το πιο σίγουρο κέρδος.
Επειδή μάλιστα η ωφέλειά της αφορά άμεσα το παρόν, είναι το Ύψιστο αγαθό για την ίδια την ύπαρξη, η οποία στην ουσία δεν είναι παρά ένα ενιαίο και αδιαίρετο παρόν ανάμεσα σε δύο απεραντοσύνες. Άρα, η ευθυμία είναι το αγαθό που μπορεί να αντικαταστήσει όλα τα άλλα, ενώ δεν μπορεί να αντικατασταθεί από κανένα. Γι’ αυτό και η επιδίωξή της πρέπει να έχει για μας απόλυτη προτεραιότητα..."
Ο εγωισμός είναι τόσο μεγάλος, που η υφήλιος ολόκληρη δεν μπορεί να τον χωρέσει. Γιατί αν έμπαινε σε καθέναν το δίλημμα να εκλέξει ανάμεσα στην εκμηδένιση του σύμπαντος και στη δική του προσωπική καταστροφή, δεν είναι ανάγκη να πω εγώ ποια θα ήταν η απάντηση.
Κάθε άνθρωπος θεωρεί τα όρια του δικού του οπτικού πεδίου σαν τα όρια του κόσμου. Η ισχυρογνωμοσύνη είναι το αποτέλεσμα της προσπάθειας της θέλησης να υποκαταστήσει δια της βίας τη νοημοσύνη.
Οι μισές μας ανησυχίες και αγωνίες έχουν προέλθει από την έγνοια μας για τις γνώμες των άλλων... Είναι τόσο ισχυρή η παρόρμηση να κάνουμε μια καλή εμφάνιση, ώστε για μερικούς φυλακισμένους, την ώρα που βαδίζουν προς τον τόπο της εκτέλεσής τους, αυτό που κυρίως απασχολεί τη σκέψη τους είναι το ντύσιμο και οι τελευταίες τους χειρονομίες. Η γνώμη των άλλων είναι ένα φάντασμα που μπορεί ανά πάσα στιγμή ν’ αλλάξει όψη. Μόνο αυτό που είμαστε έχει πραγματική αξία.
Και θα μας δώσει και την δική του άποψη για τον κύκλο της ζωής: "Γενικά μπορεί κανείς να πεί ότι τα πρώτα σαράντα χρόνια της ζωής μας δίνουν το κείμενο, τα επόμενα τριάντα τα σχόλια πάνω στο κείμενο, τα οποία μας επιτρέπουν να καταλάβουμε για πρώτη φορά σωστά το νόημα, τις αναφορές, τα ηθικά διδάγματα και τις λεπτές έννοιες του κειμένου. Προς τα τέλη της ζωής, συμβαίνει κάτι ανάλογο μ’ αυτό που γίνεται στο τέλος ενός χορού μεταμφιεσμένων: πέφτουν οι μάσκες. Τότε βλέπεις καθαρά ποιους ακριβώς είχες συναναστραφεί στη διάρκεια της ζωής σου. Γιατί τότε βγαίνουν οι χαρακτήρες των ανθρώπων πραγματικά στο φως, οι πράξεις έχουν επιτέλους καρποφορήσει, τα επιτεύγματα έχουν σωστά εκτιμηθεί και καθετί το ψεύτικο έχει γκρεμιστεί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου